Het meest opvallende aan Johnny Depp is ongetwijfeld zijn keuze voor het neerzetten van opvallende types. De reden waarom hij kiest voor rollen die afwijken van de standaard, lijkt voort te komen uit zijn persoonlijke leven. In het dagelijkse leven is hij nou niet bepaald doorsnee te noemen. Hij houdt van de geur van plastic actiepoppen, kan: ‘Ik heb een radijs in mijn kont.’ in het Zweeds zeggen en heeft een voorliefde voor mensen die aan het Gilles de la Tourette-syndroom lijden.
De jonge rebel
John Cristopher Depp kende geen onbezorgde, rustige jeugd. Op twaalfjarige leeftijd begon hij te roken en drinken, een jaar later verloor hij zijn maagdelijkheid en op zijn veertiende had hij alle bekende en onbekende soorten drugs uitgeprobeerd. Zijn ouders scheidden en met school wilde het niet vlotten. Het leek een neerwaartse spiraal. Het logische, rebelse vervolg: school niet afmaken, een rockband beginnen en op naar Los Angeles! Hier trouwde hij op zijn 20e met Lori Ann Allison, waar hij drie jaar later weer van scheidde. Zij was bevriend met Nicolas Cage, via hem kreeg hij zijn eerste filmrolletje in A Nightmare on Elm Street (1984) van regisseur Wes Craven. Hierop volgden twee films waar hij zelf niet trots op is, (Private resort, Slow Burn) maar twee jaar later speelde hij in Oliver Stone’s viervoudig oscarwinnende film Platoon. Na het zien van de film kwam hij echter tot de ontdekking dat het grootste deel van zijn personage het montageproces niet had overleefd.
Een vloek en een zegen
Licht teleurgesteld in de filmindustrie en twijfelend aan zijn kunnen, besloot hij de hoofdrol in een televisieserie te accepteren. 21 Jump Street werd voor Depp zowel een vloek als een zegen. Zijn bekendheid, populariteit en banksaldo namen grootse vormen aan maar artistiek gezien voelde hij zich gekortwiekt. Vier jaar en vele aanvaringen met de producers later keerde hij terug naar zijn grote liefde: de film.
Keuzes
Al snel werd duidelijk dat hij een andere richting op ging. Blockbuster-rollen die op het lijf geschreven leken te zijn voor een tieneridool sloeg hij af (Robin Hood: Prince of Thieves, Speed, Legends of the Fall). Hij koos juist voor aparte en haast grillig barokke personages in films als Edward Scissorhands, Ed Wood en Sleepy Hollow. Hoe opvallend de keuze voor zijn personages ook is, de keuze is wel eenduidig. Net zoals in zijn echte leven lijkt het gros van de personages die Depp speelt te worstelen met de realiteit. Zij lijken hieraan te willen ontsnappen, haar te willen manipuleren of er niet in thuis te horen (zie bijvoorbeeld ook Don Juan DeMarco en Fear and Loathing in Las Vegas).
Volwassen
De laatste jaren lijkt Depp langzaam volwassen te worden. Aan de stormachtige relatie met fotomodel Kate Moss kwam een einde en de schandalen uit de jaren negentig (met de dood van River Phoenix in Depp´s nachtclub en het vernielen van een hotelkamer als dieptepunten) lijken verleden tijd. Zijn relatie met de Franse zangeres Vanessa Paradis is aardig stabiel. Ook de films worden conventioneler, commerciëler. Pirates of the Caribbean, Once Upon a Time in Mexico, The Lone Ranger en Secret Window zijn films waar hij tien jaar geleden niet in zou spelen. Ook krijgt hij steeds vaker de kritiek hetzelfde vreemde personage te spelen: van Jack Sparrow tot Tonto naar de Mad Hatter en zelfs Willy Wonka, er zijn inderdaad enige gelijkenissen is zijn keuzes van de laatste jaren.
Eigen stijl
Ondanks de kritiek blijft Depp zijn eigen keuzes maken. Hij laat zich daarbij graag inspireren door zijn idolen. Depp is vaak vergeleken met James Dean en Marlon Brando (zijn grote voorbeeld) en een groot bewonderaar van Charlie Chaplin en Buster Keaton. Hij heeft echter altijd zijn kenmerkende stijl gehouden die hem, op zijn eigen manier, heeft gebracht waar hij nu is. Of in zijn eigen woorden: ‘I have taken the road less travelled and that has made all the difference.’
Be the first to comment