Catwoman

Halle Berry is na X-men terug in een nieuwe cartoonadaptie: Catwoman. De katachtige vrouw met zweep en gewaagd karakter. Kan de Oscarwinnares haar eer hoog houden of heeft ze een verkeerde keuze gemaakt?

Het verhaal
Catwoman begint met Patience Philips (Berry), een stille vrouw die altijd over haar heen laat lopen. Ze werkt bij het cosmeticabedrijf Hedare Beauty en ontwerpt reclameposters. Helaas wordt haar talent niet gezien en krijgt ze alleen maar kritiek over haar heen. Haar leven lijkt gezet: simpel, slap en bijna nutteloos. Dan gebeurt er natuurlijk iets vreselijks: Patience komt achter een groot geheim van Hedare. Het nieuwe product van het bedrijf blijkt namelijk een verminkende werking te hebben op het menselijk lichaam, mits men het product blijft gebruiken. Het bedrijf wil, ondanks dit grote probleem, toch het product uitbrengen(!), om zo mensen hun leven lang het product te laten gebruiken. Natuurlijk komt Hedare erachter dat Patience dit weet en na een korte achtervolging wordt zij vermoord. Haar echte leven begint: Catwoman. Patience wordt tot leven gebracht door een kat en bezit nu nieuwe katachtige zintuigen, betere reflexen en een totaal ander karakter. De film gaat dan over hoe Catwoman wraak neemt op Hedare Beauty en bovendien hoe de katachtige vrouw leert omgaan met haar eigen, nieuwe leven.

Waarom?
Juist. We moeten gelijk met de deur in huis vallen: Catwoman is een slechte film. De grote vraag die bij veel kijkers door het hoofd zal spoken is: ‘Waarom heeft Halle Berry ooit voor deze rol gekozen?’ De verwachtingen van de film waren al niet hoog, maar na het zien van Catwoman moeten we toch duidelijk stellen dat het zonde, puur zonde is dat Halle Berry zich aan deze rol heeft verleend. Het is niet zo dat de film ronduit rampzalig is, maar het kan allemaal zo veel beter.

Cliché
Laten we bij het begin beginnen. Alles, maar dan ook écht alles, in de film is één groot cliché. Het is ongelooflijk hoe erg voorspelbaar deze film is. Regisseur Pitof verdient bijna een applaus voor het stoppen van zoveel cliché opmerkingen, beelden en ‘subplots’ in slechts anderhalf uur. Nou hoeft dit niet altijd een vernietigende eigenschap te zijn bij films, kijk bijvoorbeeld naar Spider-man. Sam Raimi’s film is niet bepaald een verhalend meesterwerk en ook daar zijn veel van de uitspraken al meerdere malen uitgekauwd, maar waarom is Spider-man dan wel een lekkere film?

Karakter
Eén woord: Karakteruitdieping. Catwoman mist totaal het gevoel. Als kijker is het bijna onmogelijk om je betrokken te voelen bij het verhaal. Alle karakters in de film tonen absoluut geen diepgang en zijn slechts eendimensionaal. De zachte Patience wordt de harde Catwoman en ontmoet een agent die op slag verliefd wordt op Patience (iets wat totaal ongeloofwaardig is). Geen uitdieping, we weten helemaal niets van de spelers, we zien alleen een stel karikaturen standaard zinnen opzeggen die alle kijkers onmiddellijk weer zullen vergeten. Spiderman krijgt nog een goede introductie, zijn oom wordt vermoord, min of meer door zijn schuld, en zijn hele leven is daarop voortgebouwd. Catwoman wordt leven ingeblazen door een computer gegenereerde kat, die er zo ongelooflijk slecht uitziet dat Garfield nog realistischer zou is, en dat is het.

De beelden
Komen we dan netjes bij het volgende kritiekpuntje: de vreselijke, verschrikkelijke computergraphics. Pitof, voorheen een grafisch designer, heeft gekozen om gladde overgangen tussen scènes te maken door de camera vrij door een stad te laten vliegen. Zo komt de camera dan uit bij het huis/gebouw waar de volgende scène zich plaatsvindt. Op zich natuurlijk een mooi idee, mits de beelden niet lijken op een amateuristisch gemaakt Amiga-spel uit de jaren ’80. Het is ontzettend jammer want er is weldegelijk te merken dat Pitof de snelheid in de film wilt houden (of de kijker afleiden van het vreselijke verhaal?) door flitse overgangen te maken, maar het lukt gewoon niet. Alle computergraphics in de film zijn niet overtuigend. De stad, de cartoon-achtige katten en als hoogtepunt wel het hoofdgebouw van Hedare zien er allemaal onrealistisch uit. Het is zo ontzettend jammer, want het is een minpunt die eigenlijk onnodig is. Als een filmproductie blijkbaar te weinig geld heeft om overtuigende computerbeelden te bevatten, dan moet de regisseur er niet voor kiezen om dat alsnog te doen. Kijkers anno 2004 pikken geen slechte beelden meer. Tuurlijk, Jumanji was in 1995 ongelooflijk mooi, maar kijken we nu de film terug dan zijn de beelden zo slecht dat het bijna lachwekkend is. Tijden veranderen en de kijker eist meer. Catwoman geeft dat niet.

Conclusie
Is de film dan echt zo ontzettend slecht? Eigenlijk wel. Tuurlijk, er zitten een paar mooie momenten tussen, sommige camerabewegingen zijn mooi, er zitten een paar leuke actiescènes is, maar de film kan gewoon niets bieden wat nog niet eerder is gedaan… en dan ook nog veel beter. Het is zo ongelooflijk standaard en past helaas niet in het rijtje met X-men en Spider-man, hoewel dat wel het doel lijkt van de film. Is de film het kijken waard? Niet echt, tenzij je het niet erg vindt om naar een film te kijken die je al kent vanaf de eerste minuut. Comic-fans zullen misschien lichtelijk enthousiast zijn om hun heldin (weer) op tv te zien, maar ook zij zullen waarschijnlijk inzien dat er veel meer in had kunnen zitten. Combineer dit met matig acteerwerk dan is Catwoman gewoon een gemiste kans. De vraag blijft dan ook maar rondspoken… waarom Halle, waarom?