Sully

Gezien Clint Eastwoods vreemde escapades tijdens de Amerikaanse verkiezingen zou je bijna vergeten dat de man nog steeds een enorm goede filmmaker is. Zijn steun voor Donald Trump is gezien zijn films voer voor psychologen. Zijn werk lijkt namelijk soms mijlenver af te staan van de meningen die hij tijdens zijn steunbetuigingen verkondigde. Ook de menselijke toon van Sully verwonderde me daarom des te meer.

Held of schlemiel?
Clint’s nieuwste film is gebaseerd op het ware verhaal van kapitein “Sully” Sullenberger (Tom Hanks), de piloot die er in slaagde om al zijn passagiers te redden door een succesvolle landing in de Hudson-rivier. De media bespringen de kersverse held dolenthousiast, maar Sully is aanvankelijk erg terughoudend. Als uit computertests blijkt dat de landing in de Hudson wellicht niet nodig was geweest gaat hij aan zichzelf twijfelen. Wat volgt is een onzekere en zware periode waarin zijn handelen onder een vergrootglas ligt en de scheidslijn tussen held en schlemiel akelig dichtbij komt.

Botsende emoties
Tom Hanks en Clint hadden met deze film erg op safe kunnen spelen. En toen gebeurde dit, en toen dat, flashbackje hier, onwillige onderzoekscommissie daar… hup klaar. En op het oog lijkt de film precies dat geworden. Maar in plaats van groots uitgespeelde drama’s, mediagekte en een zinderende finale mikt deze film vooral op de psychologische worsteling die de ogenschijnlijk kalme Sully doormaakt. Hij voelt zich absoluut geen held, maar bijna iedereen benadert hem wel zo. Die emoties botsen erg hard met de onzekerheden die voortkomen uit het onderzoek. Sully zit enorm met zichzelf in de knoop, en Hanks zet de man zonder enige opsmuk neer als een gespannen menselijke snaar.

Vakmanschap
Eastwood heeft zich door de jaren heen weten te ontwikkelen als een uiterst vakkundig regisseur. Zijn films lopen meestal als een klok, en hij lijkt steeds meer een voorkeur te hebben voor beschadigde helden. Met het waargebeurde verhaal van Sully worden wat vrijheden genomen om het dramatisch iets interessanter te maken. Dat levert een film op die je qua spanning misschien niet op het puntje van je stoel krijgt, maar intrigeert door wat de hoofdpersoon vervolgens doormaakt.

Conclusie
Het vakmanschap van Eastwood staat wederom met deze film niet ter discussie. En ook dat van Sully niet. Deze film draait niet direct om de spannende vraag of Sully vrijgepleit gaat worden. Interessanter is om te zien wat de enorme media-aandacht kan doen met mensen die onverwacht worden geconfronteerd met “15 minutes of fame”. Mensen die op een spannend waargebeurd drama zitten te wachten komen er wellicht wat bedrogen uit. Hen die zich kunnen inleven in wat een personage doormaakt zullen echter op hun wenken worden bediend. Als extraatje krijg je er nog eens twee prima pilotensnorren voor de prijs van één film bij.