Soms is de taak van een recensent lastiger dan het lijkt. De meningen over deze Ghostbusters reboot lijken namelijk bij velen al vast te liggen. Of je baalt van het feit dat er überhaupt een reboot gemaakt is en roept op diverse internetfora dat je jeugd kapot gemaakt is. Of je vindt alle negatieve reacties heel seksistisch en omarmt de film omdat het een goede stap voor vrouwen in de filmwereld is. Hoe dan ook: beide zijden laten op internet geen spaan heel van elkaar.
Spokenjagers of neppers?
Erin, Abby en Jillian doen samen met metromedewerkster Patty een onderzoek naar mysterieuze geestverschijningen die zich in de stad voordoen. Aangezien niemand echt in spoken wil geloven zijn ze vooral een makkelijk mikpunt voor spot. Maar de paranormale activiteit neemt alleen maar toe, dus laten de dames zich niet uit het veld slaan. Tijdens een concert weten ze publiekelijk een flink spook te vangen. De overheid blijkt te weten van het bestaan van spoken. Om de rust te bewaren worden de spokenjagers neergezet als oplichters. Wat is er voor nodig om serieus genomen te worden?
Feig
Paul Feig is de laatste jaren in Hollywood opgevallen omdat hij een aantal succesvolle films maakte met dames in de hoofdrol. Dat zou op zichzelf niet bijzonder moeten zijn, maar helaas zijn er nog steeds weinig grote films waarin vrouwen grote rollen hebben die niet draaien om het krijgen van een vent. Zijn Bridesmaids was het vrouwelijke antwoord op The Hangover. The Heat was een soort vrouwelijke Lethal Weapon. En in Spy speelde Feig’s muze Melissa McCarthy een vrouwelijke versie van James Bond. Om een graantje mee te pikken van het succes leek het de makers van de Ghostbusters reboot dan ook een spannend idee om de karakters the genderswappen: een groep vrouwelijke Ghostbusters voor een nieuwe generatie.
Fanservice
Ik laat de discussie of dit een goed idee was voor alle razende internetters out there. Ik wil me focussen op de film. Het is hoe dan ook een nieuwe Ghostbusters film, en met alle aandacht die het kreeg ligt de lat enorm hoog om het een succes te laten zijn. En voor een film met zoveel publiciteit en een dergelijk grote naam is het helaas overbodigheid troef. Door de enorme druk is Feig vooral bezig geweest om bijna elke scene weer een hommage of fanservice aan de film toe te voegen. Leuk hoor, al die knipogen naar vroeger, maar moet men zich niet even concentreren op het vertellen van een origineel verhaal?
McCarthy
Aan de dames ligt het niet. Melissa McCarthy mag eindelijk iets meer zijn dan vooral een stereotype dikke vrouw. In de meeste films was ze vooral lomp, onhandig en onaangepast, allemaal dingen die Hollywood graag toeschrijft aan stevige dames. Dat valt gelukkig in deze film mee. De andere dames laten zien over komische timing en improvisatietalent te beschikken. Helaas laten regie en script het totaal afweten. De regisseur is met zijn gedachten totaal ergens anders en het script is vooral een opgewarmde versie van het origineel uit 1984. Maar dan zonder leuke dialogen. De flinke overkill aan middelmatige special effects helpen ook niet echt.
Conclusie
Dat de film uiteindelijk nog een krappe voldoende krijgt heeft twee redenen. De dames doen echt hun uiterste best om er iets van te maken. En de finale wist me zowaar redelijk wakker te schudden. Sony en Feig dachten de franchise met een genderswap te kunnen opschudden, om hem vervolgens weer lafjes vol te proppen met allemaal knipogen naar vroeger. De film is niet slecht omdat er vier dames de hoofdrollen vertolken. De film is vooral overbodig, en gezien de populariteit van het origineel is dat het grootste probleem.
Be the first to comment