De film Ghostbusters riep bij velen de vraag op of er wel echt een noodzaak was om alles te rebooten, sequellen, remaken of prequellen. De enorme shitstorm op Internet over deze kwestie is nog niet eens gaan liggen. Maar stiekem is er nu een film die deze vraag nog urgenter maakt dan Ghostbusters. Een remake van Ben Hur, één van de grootste Oscarwinnaars ooit? Waarom?
Familieruzie
Ben Hur is jonge aristocraat uit Jeruzalem. Zijn familie adopteerde een jonge Romein Messala, en de twee groeien op als broers. Messala voelt zich echter nooit volledig deel van de familie en trekt de wereld in om iets van zichzelf te maken. Hij maakt een spectaculaire carrière als Romeins soldaat, en keert terug naar Jeruzalem als onderscheiden officier. Zijn positie in het leger plaatst hem lijnrecht tegenover de familie van Ben Hur als deze worden verdacht van opstandige activiteiten tegen de Romeinse overheersing. Ben Hur wordt veroordeeld tot de galeien, en zijn familie wacht executie. Ben Hur weet zich de jaren die daarop volgen alleen maar in leven te houden door de hoop op wraak.
Ben Hur en Jezus
Het meest succesvolle epos uit de filmgeschiedenis remaken is een lastige taak. Regisseur Timur Bekmambetov wilde waarschijnlijk een Ben Hur voor een nieuwe generatie. Het ziet er allemaal even wat gelikter uit, en soms doet het qua aankleding een beetje aan de TV-serie Spartacus denken. Ben Hur is natuurlijk niet alleen het verhaal van een onterecht veroordeelde jongeman. Door de film heen verweven zit ook het verhaal van Jezus Christus. De jaren ’50 film deed dit subtieler dan deze nieuwe versie. Toen was er de kracht van suggestie, het publiek begreep wel waar het om ging. Hier is Jezus een sprekend karakter en word alles voor de kijker uitgespeld. Kennelijk heeft men niet veel vertrouwen in het hedendaagse bioscooppubliek.
Niet eens zo slecht
Grappig genoeg merkte ik door de film heen dat ik me eigenlijk wel vermaakte. De vergelijking met de grote voorganger gaat vreselijk mank, maar op zichzelf was Ben Hur best een redelijke film. Het verhaal loopt als een klok, het ziet er niet overdreven CGI uit zoals in bijvoorbeeld de Hercules verfilmingen, en de acteurs waren ook redelijk op dreef. Okay, Morgan Freeman speelde wel heel erg op de automatische piloot, maar de rest van de cast trok me redelijk in de film. En dan… is er het einde van de film. We krijgen te maken met enige interventie van boven, het is tenslotte ook een religieus verhaal. Ik kan niet te veel verklappen, maar het einde is zo slap, suf en makkelijk dat de zaal in lachen uitbarstte. De goddelijke interventie van de jaren ’50 film was subtieler, waardoor het publiek het accepteerde. Hier is het zo schlemielig in beeld gebracht dat het tenenkrommend wordt.
Conclusie
Ben Hur is voor drie kwart niet eens zo’n slechte film. Als het einde niet zo verschrikkelijk was, dan had ik nog best positief op deze film teruggekeken. De vraag is echter waarom de film überhaupt gemaakt moest worden. Met zo’n grote titel leg je jezelf als filmmaker enorme druk op. Geen moment kan de nieuwe versie de oude versie ook maar een beetje naar de kroon steken. De paardenrace in deze film is bijvoorbeeld best spannend, maar verbleekt bij de legendarische race uit het origineel. Het wordt tijd dat Hollywood minder gemakzuchtig gaat cashen op bestaande ideeën en weer echt weet te verrassen met iets nieuws.
Be the first to comment