Netflix brengt de laatste jaren de ene na de andere kwaliteitsserie uit waarbij kosten nog moeite een rol spelen. Wat dat betreft hadden de liefhebbers van kostuumdrama’s hoge verwachtingen toen The Crown werd aangekondigd, een serie over de eerste jaren van Elizabeth II als koningin van het Britse rijk.
Strubbelingen aan het hof
Als haar vader vroegtijdig komt te overlijden is het de beurt aan de jonge Elizabeth (Claire Foy) om de troon te bestijgen. Engeland heeft net de duistere jaren van de oorlog achter zich gelaten, en het koninklijk huis heeft zelf ook de nodige strubbelingen overwonnen. Met Winston Churchill (John Lithgow) terug als premier hoopt men dat het Britse rijk zijn grandeur kan vasthouden en hij de troonsbestijging in goede banen zal leiden. Voor de familie van Elizabeth zijn het ook roerige tijden. Prins Philip worstelt met zijn rol in de schaduw van de koningin. Prinses Margaret wil trouwen met een gescheiden man maar heeft toestemming nodig van het koninklijk huis en de kerk. En dan is er nog de publieke opinie die de levens binnen het koninklijk huis altijd weet te beïnvloeden.
Grandeur
Vanaf het openingsthema belooft deze serie grandeur, en ik werd niet teleurgesteld. Alle paleizen, kastelen, landhuizen en landschappen zien er prachtig uit. Je hebt soms echt het gevoel “a fly on the wall” te zijn in het Britse koningshuis van de jaren ’50. De schrijver achter deze serie, Peter Morgan, is deze materie niet vreemd. Hij schreef ook het succesvolle oscarwinnende The Queen. Hij weet perfect de balans tussen drama en het gevoel van authenticiteit te vinden. Natuurlijk krijgen waargebeurde verhalen altijd wat geur, kleur en smaakstoffen mee om wat kruidiger te maken. En ja, er is qua timing wat geschoven met gebeurtenissen voor dramatisch effect. Is dat een probleem voor de kracht van deze serie? Nee!
Casting
De casting in spot-on. Claire Foy (Wolf hall) zet op overtuigende wijze een plichtsgetrouwe Elizabeth neer. Haar taken als koningin en het landsbelang kruisen vaak met de wensen van haar naaste familie. De worstelingen die dat meebrengt worden overtuigend maar ook zonder sensatiezucht neergezet. Hier geen soapopera taferelen waarbij de muziek hard aanzwelt en de tranen over getormenteerde gezichten biggelen. Het gaat hier om de kroon, en dus zullen de familieleden offers moeten brengen en tandenknarsend accepteren dat ze niet alles exact zo krijgen als ze willen. Elizabeth is vertwijfeld als ze opties overweegt, maar ongenaakbaar als de keuze eenmaal gemaakt is. Matt Smith is prima als Philip, de man die zich niet zonder meer kan neerleggen bij een rol als “man van”. Is hij in de eerste afleveringen vooral bezorgd en soms ook een komische noot, gaandeweg worden zijn frustraties voelbaarder juist ook op momenten dat je hem niet in beeld ziet. Hij kiest tot frustratie van Elizabeth steeds meer zijn eigen weg. Haar groeiende eenzaamheid in het grote paleis is daardoor extra voelbaar.
Churchill
Een andere verhaallijn draait rond Sir Winston Churchill. Hij is op hoge leeftijd begonnen aan weer een nieuwe ambtstermijn als premier. Lastig, zeker als de eigen politieke stroming het tijd acht voor een nieuwe energiekere leider. John Litgow is fenomenaal als Churchill. Het stereotype van de onverzettelijke Engelse Buldog valt op kritieke momenten ongenadig weg. Op dat soort momenten weet Litgow een kwetsbare oude man van Churchill te maken die worstelt met de ongemakken van ouderdom. De scene’s waarin je Churchill zit worstelen met zijn wandelstok zijn soms hartbrekend. Zijn gevoel voor dienstbaarheid en landsbelang inspireren Elizabeth, maar laat de kijker ook twijfelen. Hoeveel mag een gewoon mens van zichzelf vragen? De aflevering waarin Churchill met zichzelf geconfronteerd wordt via zijn staatsieportret is een dramatisch hoogtepunt in de serie.
Conclusie
The Crown heeft even een aflevering of drie nodig om op stoom te komen. Aanvankelijk kabbelde het wat, en kon ik nog niet echt een duidelijke lijn ontdekken. Gaandeweg vind de serie echter een eigen stem en worden we als kijkers meegezogen in de wereld van het Britse hof. De acteurs zijn overtuigend, de serie ziet er prachtig uit, en de schrijvers manipuleren net genoeg met waargebeurde elementen om het interessant te maken en toch het gevoel van authenticiteit te behouden. Kijken dus.
Be the first to comment