Chicago is ook in ons koude kikkerlandje een bekende musical geworden. Sinds Moulin Rouge! weet Hollywood weer dat musicals verkopen, dus besloot men Chicago te gaan verfilmen. Kosten nog moeite werden gespaard, en men wist met een indrukwekkende cast op de proppen te komen. Zien we dat geld ook terug op het scherm, of hadden we toch naar het theater moeten gaan?
Aandachtsgeil
Roxanne (Zellwegger) wil graag doorbreken in de wereld van Jazz. In het Chicago van de jaren ’20 is men gek op sensatie, en als Roxanne haar verraderlijke minnaar vermoord weet de handige advocaat Flynn (prachtrol van Gere) haar handig te lanceren als nieuwe ster. Deze status is nodig om de publieke opinie te bespelen en Roxanne vrijspraak te bezorgen. Dit alles strookt niet met de plannen van nachtclubzangeres Velma (Jones) die ook in de bak zit te wachten op haar proces. Nu Roxanne alle aandacht opeist lijkt Velma vergeten te worden.
Liedjes
Een liedje in een film, soms werkt het, soms werkt het niet. In ‘the Sound of Music’ werkte het, in Southpark (de musical parodie) ook. Francois Ozon ging voor het grote publiek met 8 Femmes hard onderuit. Te veel, te vaak en te nodeloos verviel het verhaal in een liedje waardoor de vaart eruit werd gehaald. Als je een bestaande Broadway musical verfilmt ontkom je niet aan veel muziek en dans, en toch moet je voor filmpubliek de vaart erin zien te houden. Liedjes en dans moeten naadloos in het verhaal passen, en niet een intermezzo zijn. Chicago slaagt daar maar half in.
De diva en het muisje
Gere speelt een totaal andere rol dan we van hem gewend zijn. De gladde ladykiller die iedereen weet in te pakken, dat kennen we wel. Maar een zingende en tapdansende Gere, dat hadden we nog niet eerder gezien. Zellwegger is als muisje Roxanne redelijk op dreef, maar wordt toch overschaduwd door Gere en Jones. De laatste is als arrogante diva perfect gekast, de rol gaat haar zo natuurlijk af dat je je gaat afvragen of ze niet gewoon zichzelf speelt. Zellwegger’s Roxanne komt vooral vrij onsympathiek en vervelend over. John C. Reilly steelt een dramatisch hoogtepuntje in de film als Roxanne’s bedrogen echtgenoot.
Conclusie
De film ziet er prima uit, en de dansscènes zullen bij de fans zeker in de smaak vallen, maar voor de filmliefhebber zijn de momenten dat het verhaal ruimte krijgt interessanter. Zodra men begint te zingen en te dansen lijkt de boel allemaal wat oppervlakkig te worden, en met Velma en Flynn had je juist twee interessante karakters in handen. Eigenlijk zit je gewoon naar een dure uitvoering van de musical te kijken. Naar mijn mening komt Chicago het beste tot zijn recht in het theater. Filmmusicals werken het beste als ze ook echt voor het witte doek bedacht zijn.
Be the first to comment