Vroeger was de STER-reclame een moment dat veel dames even rechtop gingen zitten. Dan kwam namelijk weer de Coca-Cola Light-break reclame voorbij. Een kantoor vol mooie dames vergaapt zich onder het drinken van een colaatje-light aan het lichaam van een bouwvakker of glazenwasser. Die trekt natuurlijk op dat moment even zijn shirt uit en toont zijn bezweette torso. Werkt zoiets als een complete speelfilm?
Een leven opbouwen
Jorrit (Jim Bakkum) moet zijn shit op orde krijgen. Hij verliet jaren geleden zijn vrouw en kind om op een booreiland te gaan werken. Terug aan land weet hij niet wat hij met zijn leven aanmoet. Zijn ex is flink aan het tinder-daten. Zijn zoon is op zoek naar een vaderfiguur. Zijn beste vriend Bas (Martijn Fischer) wil hem wel helpen, maar diens vrouw ziet Jorrit liever gaan dan komen. Bas laat Jorrit wat klussen voor zijn bouwbedrijf Onze Jongens. Tijdens zo’n klus valt Jorrit’s afgetrainde lichaam in de smaak bij de dames van een naburig kantoor. Ze vragen hem dan ook te strippen voor een jarige collega. Dit brengt het balletje aan het rollen: Jorrit en zijn collega’s laten zich voortaan inhuren als strippers. Dit plan lijkt te werken, maar brengt ook complicaties met zich mee.
Dansen voor de droom
Sinds Magic Mike zijn stripperfilms ineens een ding geworden. In feite is er weinig verschil met films als Step-Up. Jongen of meisje wil het maken en vindt via dans een weg naar succes en liefde. Een dun verhaaltje wisselt men vervolgens af met een paar spetterende dansscènes. Gooi daar een erotisch sausje overheen middels de wereld van male-stripping, en klaar! Johan Nijenhuis staat niet bekend als Nederlands meest originele filmmaker. Beter snel gejat dan zelf bedacht lijkt zijn achterliggende werkmotto. Onze jongens steelt schaamteloos van bekende films als Magic Mike, The Full Monty en de eerder genoemde reclame. Dat levert verrassend genoeg aanvankelijk nog een genietbaar geheel op.
Een goed begin
Als vlotte comedy over een paar stuurloze bouwvakkers die gaan strippen werkt de film het eerste uur prima. Jim Bakkum doet zijn best groezelig te kijken terwijl hij met zijn lichaam tegen gillende dames aanschuurt. Martijn Fischer is grappig als komische noot die enige sturing aan de stripper-onderneming probeert te geven. De scene waarin hij zijn interpretatie van een goede stripact geeft is een komisch hoogtepuntje in de film. De mannen leren het vak met vallen, opstaan en misverstanden. En dat levert best leuke scenes op.
Kind-stripper
Helaas probeert Nijenhuis ook enig drama in het verhaal aan te brengen. Dit was nooit zijn sterkste punt, en ook hier vertilt hij zich vreselijk. Veel plotlijntjes worden op een voorspelbaar moment gebracht. Vervolgens is alles vaak al een scene later opgelost, of weet je dat het geen big deal is omdat men er verder niet echt op ingaat. Het plotlijntje waarin Jorrit contact leert maken met zijn zoontje is aanvankelijk best sympathiek. Dit ontspoort echter finaal als de (Acht jarige!) jongen tijdens een bonte avond van de voetbalclub de stripact van Jorrit nadoet. Dat iedereen in het publiek niet eerder ingrijpt (je ziet het al van verre aankomen) en de manier waarop iedereen er vervolgens mee omgaat tart werkelijk elke vorm van realiteit. Het gekir van het hoofdzakelijk vrouwelijke bioscooppubliek sloeg om: er volgde een gegeneerde stilte.
Jatwerk
En zo zijn er meer voorbeelden van dramatisch of grappig bedoelde scenes die door matige regie doodvallen. Één van de bouwvakkers blijkt ineens gay, maar omdat dit karakter zo’n achtergrondrolletje heeft doet men daar verder weinig mee. Goeiige dikke Bas en zijn vrouw zijn uit elkaar gegroeid. Twee voorbeelden van jatwerk uit The Full Monty. Waarom krijgen deze gejatte subplotjes een plek in het verhaal? Er is namelijk verder geen moeite genomen deze elementen uit te werken. Te vaak doet Nijenhuis een beroep op de kijker om te accepteren dat bepaalde karakters ineens goede vrienden zijn, of dat bepaalde momenten impact hebben op het verhaal. Nee, een echte verhalenverteller zal Nijenhuis nooit worden.
Conclusie
Mooie plaatjes schieten kan Nijenhuis wel. En het jongensachtige enthousiasme straalt hier en daar ook wel van de productie af. Het eerste uur was de film best genietbaar. Het is alleen jammer dat het om een kopie van veel beter werk gaat. De makers weten dat ze flink aan het jatten zijn, maar hadden iets beter hun best moeten doen dit te verbergen. Met een iets gestroomlijnder script had deze film eigenlijk nog best een guilty pleasure voor de doelgroep kunnen worden. Want dames willen vooral het lichaam van de Coca Cola Light-Break-man zien. Niet zijn persoonlijke problemen.
Be the first to comment