And Then There Were None is misschien wel één van mijn favoriete boeken. Ik las dit spannende verhaal van Agatha Christie zeker een keer of vijf, en schreef een eigen bewerking voor het toneel. Door de jaren heen zijn er meerdere varianten op dit verhaal geweest, maar geen van allen kwam in de buurt van wat ik ervoer als ik het verhaal las. De BBC probeert het eind 2015 weer eens met een bewerking die dichter bij het origineel moest blijven.
U.N.Owen
Acht mensen worden naar een prachtige villa op een klein eiland gelokt door de geheimzinnige U.N. Owen. Daar aangekomen vinden ze slechts twee man personeel, Owen zal zich later bij hen voegen. Terwijl de gasten die avond genieten van een goed glas horen ze ineens een stem. Allen worden ze beschuldigt van dood door schuld. De stem is afkomstig van een grammofoonplaat. Aanvankelijk denkt men aan een slechte grap, maar dan komen enkele mensen in het gezelschap om het leven. Zijn ze naar het eiland gelokt om gestraft te worden voor misdaden uit het verleden? En waar op het eiland is diegene die hen nu naar het leven staat?
Het einde
Christie schreef een spannende roman met een heftig einde. Vervolgens schreef ze een toneelversie met een afgezwakt einde zodat het publiek met een gerust hart de zaal kon verlaten. Het is dit afgezwakte einde dat bewerkingen meestal overnamen. Schrijfster Sarah Phelps koos voor deze BBC-productie gelukkig ongenadig voor het einde uit de roman. Want het is juist de climax uit de roman die alle opgekropte spanning genadeloos overbrengt aan de lezer, en hopelijk nu aan de kijker.
Intensere karakters
Toch volgt men niet helemaal het verhaal uit het boek. De karakters worden nog intenser aangezet, werkelijk ieder karakter is gespannen en vol van emotie. Het boek begon aanvankelijk een stuk luchtiger, en liet de lezer pas gaanderweg kennis maken met de meer duistere kanten van ieders karakter. Ook heeft men de suggestie van horror uit het boek flink aangezet. Waar het boek parchtig liet zien hoe iedereen langzaam afgleed in angst, achterdocht en schuldgevoelens ligt het er hier allemaal wat dik bovenop.
Conclusie
ATTWN is zeker onderhoudend en ziet er prachtig uit. Er is niet bezuinigd op vormgeving en capabele acteurs. Jammer genoeg schiet de serie wat te kort op het gebied van opbouw en dialogen. Met iets meer rust en wat sympathiekere karakters was het onomkeerbare pad dat het verhaal inslaat nog naargeestiger geweest. ATTWN gaat voor mij juist over waartoe mensen instaat zijn en wat ze vervolgens met een dun laagje beschaving prima weten te verbergen. Regie en script verbergen helaas weinig. Voor mensen die het verhaal niet kennen valt er echter genoeg te genieten. Een onderhoudende productie, maar er had meer ingezeten.
Be the first to comment