Met de Oscars nabij komen ook de onvermijdelijke lijstjes. Wat waren de beste films ooit? Welke acteurs en actrices bezitten totaal onterecht nog steeds niet dat beeldje? En waarom kreeg die ene film er wel eentje? Dit lijstje is echter bedoeld om een flink aantal decennia terug te gaan in de tijd, en enkele onvervalste klassiekers weer even in het zonnetje te zetten.
Sunrise: A Song of Two Humans (1927)
De eerste Oscars werden uitgereikt in 1929 en besloeg de films van 1927 en 1928. Sunrise won drie oscars: beste vrouwelijke hoofdrolspeler, beste cinematografie en een nu niet meer bestaande prijs voor uniek artistieke productie. En terecht, want deze expressionistische film is een visueel meesterwerkje. Het verhaal over alles overwinnende liefde is simpel genoeg, maar door de goed gekozen muziek en unieke vormgeving een absolute must see voor iedereen.
All Quiet on the Western Front (1930)
Ook tussen de wereldoorlogen in maakte men indrukwekkende films die de waanzin en verschrikkingen van moderne oorlog verbeelden. AQOTWF is een verfilming van de gelijknamige roman door Erich Maria Remarque, en laat de effecten van de loopgravenoorlog op een groep vrolijke onschuldige en naïef patriottistische jongens zien. Coming of age in de loopgraven. Het einde is hartverscheurend tragisch.
It Happened One Night (1934)
Filmtitels van vroeger klinken een beetje magischer of epischer dan tegenwoordig. “It Happened One Night” is zo’n titel die me direct nieuwsgierig maakt. Deze komedie was de eerste die alle vijf belangrijkste Oscars (Film, Regie, Acteur, Actrice en Script) wist binnen te slepen. Actrice Claudette Colbert had zo weinig vertrouwen in de film dat ze aanvankelijk niet eens bij de Oscaruitreiking aanwezig was en van de trein moest worden geplukt.
Gone With The Wind (1939)
Misschien wel één van de grootste filmklassiekers uit de geschiedenis. Alles lijkt wel episch, van de posters en het verhaal tot de personages. En dan is er ook misschien wel één van de meest Quotable afwijzingen uit de filmgeschiedenis. (Frankly, my dear, I don’t give a damn!). In totaal won deze film 10 oscars (8 reguliere en 2 speciale) en blijft (ondanks het voor modern publiek lage tempo) een absolute must see.
Casablanca (1943)
Nog zo’n productie die in elk canon der grote films dient terug te keren. Paul Verhoeven probeerde onlangs nog in zijn boek de film af te doen als een draak van een film, maar dat is onzin. Belangrijkste argument: het verhaal is gebaseerd op een toneelstuk en film is beweging. Volgens mij zijn wel meer prima films gebaseerd op toneelstukken. Casablanca is een pop-cultureel icoon vol quotes en een held tegen wil en dank die moet kiezen tussen eigenbelang en het grote plaatje. Play it, Sam!
The Greatest Show on Earth (1952)
Tegenwoordig mogen circussen met wilde dieren niet meer, maar deze film neemt je terug naar de tijd dat het Circus het summum van entertainment was. Lachen, griezelen en spanning kwamen voor alle bezoekers op zo’n dag samen. Dit kijkje achter de schermen zit vol tragedie, hartenzeer, geheimen en verrassing. Zeker geschikt voor een popcornfilmavondje op de bank. Vaak komt deze film terug in lijstjes van films die de Oscar niet hadden mogen winnen. Smaken verschillen, wie zegt dat een Oscarfilm altijd maar serieus en zwaar moet zijn?
From Here to Eternity (1953)
Nog zo’n voorbeeld van een prachtige epische filmtitel. FHTE is een relaas over de belevenissen van enkele soldaten gestationeerd in Hawaï een paar maanden voor de aanval op Pearl Harbor. Één van de verhalen rond deze film is dat Frank Sinatra zijn rol te danken zou hebben aan zijn connecties met de maffia. Hoe dan ook: de film kreeg maar liefst 13 Oscar nominaties en verzilverde er 8.
On the Waterfront (1954)
Het is door de laatste jaren van zijn leven soms moeilijk voor te stellen, maar ooit was Marlon Brando een aantrekkelijke, coherente en energieke acteur. De film, over een man die droomt een bokser te worden en moeilijke keuzes moet maken als hij getuige is van een moord, was een enorm Oscarsucces. Niet gek voor een film gebaseerd op een serie krantenartikelen.
The Bridge on the River Kwai (1957)
Deze oorlogsfilm gaat over een groep Britse krijgsgevangenen die door de Japanners gedwongen worden een brug te bouwen. Aanvankelijk wil men de bouw saboteren, maar de Britse officier Nicholson (Alec Guinness) wil de brug voltooien als toonbeeld van Brits Moreel. Daarmee speelt hij echter wel zijn Japanse kampbewaarders in de kaart. De film speelt met alle conventies van goed en kwaad en laat zien dat alle goede bedoelingen soms ook een inktzwarte rand hebben.
Ben-Hur (1959)
Dit prachtige epos won een recordaantal Oscars: 11. Dit werd daarna nog wel geëvenaard door Titanic en Return of the King, maar dat was in een tijd dat er meer categorieën waren. Ben-Hur laat ook zien wat het ervaren van een film vroeger zo speciaal maakte: “dat je je als kijker voortdurend afvraagt hoe ze dit in godsnaam zo mooi op het witte doek weten te brengen”. Tegenwoordig weet je dat alles gewoon door de computer gedaan is, maar toen was het letterlijk bloed, zweet en tranen om zoiets als de wagenrace geloofwaardig te filmen. Absolute en onvermijdelijke must-see.
Be the first to comment