Een sequel maken voor een film als Trainspotting maakt bij zowel makers als publiek veel los. Ik zag de film op een moment in mijn leven dat er veel ging veranderen. Ik woonde nog thuis, maar zou weldra op kamers gaan in Groningen. De film had op mij een enorme impact, en met mij een hele generatie. Of is dat alleen mijn gevoel? Ik ging eens bij leeftijdsgenoten op onderzoek naar wat de eerste Trainspotting film voor hen betekende.
Toh – Entrepreneur en strategisch adviseur
Trainspotting heeft een grote impact op m’n leven gehad. Ik was 17 toen hij uitkwam, woonde in Delfzijl en was het alledaagse zat. Ik wou ook een ‘fast thinking, fast moving, all about the now’-leven. Ik wou het normale (lees saaie) verwerpen en het extreme omarmen: drank, uitgaan en spannende dingen doen. Volgend jaar ga ik studeren in Groningen, dan gaan we los. Eigenlijk iets wat heel veel pubers voelen die op kamers gaan, maar Trainspotting bereidde daarop voor met een grimmig doch romantisch perspectief. Ik leerde daardoor veel mensen kennen en ik ondernam veel in kunst en cultuur. Het mooiste was dat toen ik besloot om weg te gaan uit Groningen ik een groot afscheidsfeest gaf in de Puddingfabriek. Bekende DJ’s en artiesten uit Groningen traden daar op, maar Underworld (die de soundtrack verzorgden van Trainspotting) waren toevallig in Groningen en hadden gehoord dat er een interessant feest was. Ze belden op om te vragen of ze ook op konden treden. Hoe mooi was dat?
Rob Koopman – Editor, Filmmaker
Trainspotting was dé film in mijn studententijd. In bijna elk huis hing wel een poster van Ewan McGregor met de ‘Choose Life’ tekst, en Born Slippy, de soundtrack was overal te horen. Eerlijk gezegd heb ik de film al vijftien jaar niet meer gezien, maar sommige scenes zijn zeker blijven hangen, wat in dit geval een goed teken is! Zo is er de intro waarin Ewan door de straten rent, de baby op het plafond en natuurlijk de meest vieze WC ooit. Ik moet hem maar weer eens gaan bekijken, en dit keer vanuit een totaal andere invalshoek… 15 jaar later en 15 jaar volwassener. Misschien een leuke opwarmer voor het vervolg, waarin de karakters in dezelfde situatie verkeren! Zou 15 tot 20 jaar een groot verschil maken?
Marcel van Driel – Docent
Ik denk dat ik het beste een aantal scenes voor de geest kan halen. Natuurlijk die verschrikkelijk smerige duik in de meest walgelijke wc ooit. Heel smerig maar ook geniaal. En de knokpartij in de kroeg. Nog nooit iemand zo opzichtig een knokpartij uit zien dagen en daar zo gelukkig van zien worden. Heerlijke rol die Begby!
Jan Geerling – Agressietrainer, Trainingsacteur
Trainspotting kwam in mijn leven op een moment dat er grote veranderingen aan zaten te komen. Ik logeerde steeds vaker bij vrienden in Groningen, en het zou niet lang meer duren voor ik ook op kamers zou gaan wonen. Ineens ging ik steeds vaker uit, verkende het nachtleven van Groningen en leerde nieuwe mensen en nieuwe invloeden kennen. Niet dat mijn leven zo trippy en donker was als dat van Trainspotting, verre van. Maar iets in het verhaal van Renton raakte me: het loslaten van de omgeving waarin je was opgegroeid. De muziek, het hangen met vrienden, het uithalen van ongein, en soms ook het helemaal niets doen, het was allemaal een beetje van ons. De scène die mij bijbleef was de speech van Sick Boy is het park, terwijl ze op honden aan het schieten zijn. Eens heb je het, maar met de tijd raak je het kwijt. Profetische woorden voor Sick boy zelf. Beautifully fucking illustrated.
Henriëtte Poelman, Tekst- en toneelschrijver, filmjournalist
Ik was 16, 17 jaar, logeerde bij een vriendin terwijl haar ouders niet thuis waren. We hadden vriendjes uitgenodigd en goedkope drank gekocht. We keken Pulp Fiction (had ik laaiend enthousiast meegenomen), Trainspotting en From Dusk Till Dawn. Ik herinner me dat die openingsscène met Lust for Life losbarstte in een tintelende roes die niet meer ophield. Underworld, “Yes, a fucking dancer!”, wegzinken in het tapijt, de baby op het plafond, “My pleasuah in other people’s leasuah”, de cunts van Begbie en de speech van Renton. Het heroïneverhaal stond zo ver van ons af, maar ergens begrepen we alles en maakten we deel uit van dezelfde wereld. Toen ik ’s ochtends met een wattig hoofd op de bank wakker werd, had iemand Trainspotting opnieuw aangezet. Ik heb diezelfde week de soundtrack gekocht (en heb nog steeds een zwak voor Ewan McGregor).
Be the first to comment