Films waarin de makers een bepaalde kant van de maatschappij persifleren kunnen erg grappig zijn. Ron Goossens, Low-Budget Stuntman stak ietwat oppervlakkig maar wel vrij geestig de draak met de Nederlandse filmwereld. Het Verlangen lijkt zoiets ook te willen doen, maar dan met het boekenvak. Wellicht dat de film daarom rond de boekenweek wat extra aandacht probeert te pakken.
Hij het talent, zij het gezicht
Herman Schutte (Peter Bolhuis) is een wereldschuwe aspirant-schrijver met een enorm stotterprobleem. Zijn manuscript “het Verlangen” is in potentie een geweldig boek, maar helaas is Herman totaal ongeschikt om zijn boek te promoten. Brigitte Hooijmakers (Chantal Janzen) is een mooie jonge schoenenverkoopster die ook graag zou willen schrijven. Maar haar probeersels zijn gewoon niet goed genoeg. Broers Marc en en Boudewijn willen het boek wel uitgeven en verzinnen een list. Brigitte doet alsof zij het boek geschreven heeft, en zal de promotie op zich nemen. Met een geweldig boek en een mooi smoeltje om het te promoten zal iedereen er beter van worden. Het werkt, tot Herman besluit dat hij ook publieke erkenning voor het succes wil. Verder hebben de broers nog een probleem: vader Alfred komt ook nog eens achter hun geheim.
Eindelijk eens geen romcom
De poster en verdere PR van de film doen vermoeden dat we hier met de zoveelste neder-romcom te maken hebben. Dit genre heeft bij veel mensen het vertrouwen in de Nederlandse film volledig te grabbel gegooid. Al snel bleek dat de romantische ondertoon in deze film wel meevalt. De PR afdeling van het Verlangen zal wel uit gewoonte voor de romantische insteek hebben gekozen. Het verlangen is vooral een comedy die op de hak neemt hoe het grote publiek tegenwoordig met talent omgaat. Inhoudelijk talent is ondergeschikt aan of iemand goed overkomt in het huidige mediaklimaat. Verder worden schrijvers en uitgevers neergezet als een beetje bekakt, wereldvreemd en hautain, terwijl de volkse wereld van Brigitte zich vooral bezig lijkt te houden met oppervlakkige pleziertjes. Het is allemaal niet heel diepgaand, maar wel vermakelijk.
Onsympathiek
Het probleem met de film is dat bijna alle karakters wel iets onsympathieks te hebben. Herman lijkt in eerste instantie een beetje zielig en eenzaam. Toch sneu dat zo’n man niet kan slagen in de wereld puur door zijn uiterlijk en stotterprobleem. Maar dan zien we hem met een verrekijker gluren naar het seksleven van zijn overburen. Met name zijn overbuurvrouw krijgt enige dubieuze aandacht. Dat maakt hem toch wel tamelijk creepy. Als hij ineens alsnog zijn succes wil opeisen gaan Brigitte en Marc wel erg ver in hun plannen om Herman het zwijgen op te leggen. Boudewijn is vooral een vervelende aansteller en Alfred is vaak de moraalridder aan het uithangen. Zelfs de aardige overbuurvrouw van Herman maakt tegen het einde een opportunistische keuze waar je je vraagtekens bij mag zetten. Het Verlangen laat vooral zien dat mensen uiteindelijk voor zichzelf kiezen.
Conclusie
Is het verlangen een moreel verwerpelijke film of een snedige satire? Geen van beide, daarvoor is het allemaal vooral te kluchtig en makkelijk. Het is vooral een snel tussendoortje dat de gemiddelde kijker twee of drie uur na het verlaten van de bioscoop alweer vergeten is. De film heeft enkele leuke grappen in huis, maar doet verder nooit echt zijn best om ietsje scherper te zijn dan het oppervlakkige script van regie en acteurs eist. De knipogen naar hoe de media tegenwoordig met beroemde schrijvers en succesvolle boeken omgaat zijn aardig, maar ook niet meer dan dat. Ook deze film zal het vertrouwen van filmliefhebbers in een Nederlands product niet redden.
Be the first to comment