Meestal laat ik er een dag overheen gaan voor ik een recensie schrijf. Even alles laten bezinken, en met de wijsheid van een nieuw dag (en wat afstand) begin ik met mijn stukje. Maar soms zit je na het kijken van een film met heel veel ideeën en meninkjes die je aan je tekstverwerker wil toevertrouwen. Dus begin ik er nu aan, een half uur na het rollen van de aftiteling.
Vader en zoon
Peter Quill (Chriss Pratt) en zijn Guardians zitten weer eens in de problemen. Zonder duidelijke reden stal Rocket iets van een ras genaamd Sovereign, en deze mensen zijn niet erg happy. De Sovereign jagen de Guardians flink op, tot een geheimzinnig persoon genaamd Ego (Kurt Russel) redding brengt. Ego claimt twee fantastische dingen. Allereerst zegt hij een soort levende planeet of god te zijn. Maar ook niet onbelangrijk: hij is wellicht Peter’s vader. Gamora (Zoe Saldana) vertrouwt Ego niet, maar heeft zo haar eigen problemen. Haar zus Nebula heeft namelijk nog een moorddadig appeltje met haar te schillen.
Verwachtingen
De verwachtingen voor deze film waren hoog gespannen. De eerste film was een enorm succes. De Guardians zijn niet Marvel’s bekendste franchise, en het succes van deze film kwam dan ook ietwat onverwacht. Vanaf de vette trailer, toffe muziek tot en met de bioscooprelease, Guardians of the Galaxy was een monsterhit. De eerste reacties van recensenten voor dit tweede deel waren dan ook wat zuinig. “Niet zo goed als deel één”. “Weet niet meer zo enorm te verrassen“. Nou, het zal me allemaal worst wezen. Ik heb me gewoon prima vermaakt met deze nieuwe film. Vanaf het moment dat Baby Groot de muziek opstart en danst op de tonen van Mr. Blue Sky zat ik er helemaal in.
Familiebanden
Het belangrijkste thema van de film is familie. Het lijkt The Fast and The Furious 8 wel. Peter wil zijn vader leren kennen, en weten waarom zijn moeder in de steek gelaten werd. Gamora heeft last van een jaloerse zus met onverwerkte jeugdissues. Rocket doet zijn best een klojo te zijn omdat hij bang is iemand echt dichtbij te laten komen. En dan is er nog Baby Groot, het schattige twijgje dat het groepskindje is. De soundtrack speelt af en toe handig op deze thema’s in, bijvoorbeeld met een song als Father and Son of Brandy. Zelfs de schelm uit het eerste deel, Yondu (Michael Rooker) ontkomt niet aan onverwerkte familie-issues, en dat levert een paar scenes met een verrassend emotionele lading op.
Finales
Qua humor en actie zit het ook in dit deel wel goed. Het spat allemaal in bonte kleuren van het scherm en het is allemaal een lust voor het oog. De onbehouwen Drax is op gezette tijden een lompe komische noot, en ook Baby Groot steelt af en toe de scenes. Nadeel is dat het soms allemaal wel erg veel is. De film duurt ruim twee uur, en dat had wellicht wel wat minder gemogen. Soms krijg je wel erg veel van hetzelfde voor de kiezen, en overdaad schaadt. Tegen het einde heb ik een keer of drie/vier het idee gehad in de finale te zitten, en dat is net even iets teveel.
Conclusie
Ondanks de ietwat te lange speelduur en overdaad aan het einde is ook dit avontuur van de Guardians weer spekkie naar mijn bekkie geweest. Het intresseert me niet of deze film beter of minder goed is dan deel één. Ik heb me bij dit bioscoopbezoek meer dan prima vermaakt, en de film is zeker het toegangskaartje waard geweest. Actie, humor en een enorm innemende Baby Groot. Wat wil een mens nog meer?
Het was een erg vermakelijke film, alhoewel hij niet het nivo van het origineel wist te halen.
Heb je trouwens interesse om toegevoegd te worden aan filmblogs.nl? Stuur me even een mailtje…