Als redelijke internet/Facebookverslaafde kreeg ik het boek The Circle van Dave Eggers regelmatig aangeraden. Een paar weken geleden was ik er tijdens een weekje Vlieland eindelijk aan begonnen zodat ik het boek uit had voordat ik de film zag. Ik vind het net even iets fijner lezen als ik een hoofdpersoon niet continue zie als de actrice die haar uiteindelijk gestalte gaat geven.
Transparantie en vertrouwen
Mae Holland (Emma Watson) krijgt de kans van haar leven als ze via een vriendin mag solliciteren bij the Circle, een futuristisch social-media bedrijf. Daar wordt ze al snel meegezogen in een wereld waarin bijna niets meer privé is en mensen zoveel mogelijk van hun leven met elkaar delen. Bedrijfsgoeroe Bailey (Tom Hanks) wil de wereld verbeteren door zoveel mogelijk openheid te promoten. Door volledig transparant te zijn en alles bloot te geven verdwijnen geheimen en kunnen mensen elkaar vertrouwen. The Circle ontwikkelt kleine goedkope mobiele cameraatjes waarmee de hele wereld in beeld gebracht kan worden. Mae gaat een heel eind mee in deze filosofie en besluit alles in haar leven te delen. Hierdoor word ze de nieuwe postergirl van the Circle. Dit gaat goed, tot deze openheid ook haar geliefden begint te raken. Hoeveel privacy moet de mensheid opgeven om te voldoen aan de toekomstvisie van Bailey?
Tom Hanks
Het idee achter the Circle is in deze tijden van Facebook, Twitter en Google natuurlijk interessant. De bedrijfsstrategie en de vrolijke werkplek waar iedereen ook een sociaal potje gaat tafeltennissen zijn erg herkenbaar. The Circle probeert net als Google voor zijn medewerkers meer te zijn dan een werkgever alleen. In ruil daarvoor werken de werknemers keihard en gaan ze erg makkelijk mee in de soms verregaande ideeën van het bedrijf. Tom Hanks is in zijn element als mediagoeroe en Steve Jobs wannabe. Zijn vriendelijke façade neemt zowel Mae als de kijker in. Het is een puike acteerprestatie omdat in de handen van een mindere acteur de rol snel een soort parodie had kunnen worden. Hanks is erg geloofwaardig en daarom is het ook begrijpelijk dat andere personages zich volledig door hem laten inpakken.
Matige opbouw
De film heeft echter twee grote problemen. Op Hanks na hebben alle personages weinig eigen persoonlijkheid. Ze zijn en gedragen zich precies zoals dat voor elke scene uitkomt, een redelijke opbouw zit er niet in. Hanks krijgt te weinig achtergrond mee om een echte schurk te zijn. Bailey’s ideeën gaan ver, maar dat maakt hem nog niet slecht. Één enkel zinnetje aan het einde zorgt ervoor dat we als kijker nog vaag mee krijgen dat hij wellicht iets te verbergen heeft. Mae’s beste vriendin is de hele film een wervelwind. En dan, zonder opbouw, stort ze in en baalt ze van Mae. Dit soort dingen moeten we als kijker maar gewoon ter kennisgeving aannemen, want verdere uitleg ontbreekt. Ten slotte is Mae eigenlijk een soort decorstuk dat elke keer wordt ingezet om de boodschap van de film aan de kijker uit te leggen.
Prekerig
Dat is dan ook gelijk probleem twee van de film, de prekerige boodschap die in totale overkill gebracht wordt. Het idee dat we als mensen te makkelijk onze privacy weggeven, daar kan ik wel wat mee. Om vervolgen deze boodschap bijna twee uur lang weinig subtiel over me heen te krijgen… Je moet er maar zin in hebben. Mae gaat helemaal mee in het opgeven van haar privacy en dat beïnvloed ook de levens van de mensen om haar heen. Dit alles lijdt tot een dramatische sleutelscène. De finale die daarop volgt is teleurstellend kort. Ik kan daarover weinig vertellen zonder teveel te verraden. Maar na alles wat we hebben gezien rond men de film in een minuutje of acht af zonder al te grote problemen. Wederom, we moeten als kijker maar gewoon aannemen wat de regie ons voorzet.
Conclusie
The Circle was een film waar ik na het zien van de trailer grote verwachtingen van had. De vergelijkingen met Google en Facebook zijn vermakelijk en zullen voor een kleine gniffel zorgen. Ook worden er enkele terechte vragen gesteld over het gemak waarmee we onze privacy opgeven. Jammer genoeg is het allemaal weinig subtiel en komen de dramatische gebeurtenissen door de slappe verteltechniek niet echt bij de kijker binnen. Geen moment leefde ik echt mee met Mae en alles wat haar en haar geliefden overkwam. Als boek is the Circle een aardig discussieonderwerp. Maar de film is zo weinig subtiel dat er weinig is om na afloop lekker over na te praten. En dat is gezien de boodschap wel het grootste gemis.
Be the first to comment