Nadat we twee maanden geleden tien slechte Nederlandse films belichten kon een tegen-lijstje niet uitblijven. Ik probeerde tien van mijn favorieten op een rijtje te zetten. Daarbij hanteerde ik wel enkele regels. De film moet een echte landelijke bioscooprelease hebben gehad. Er zijn genoeg aardige films die één keer lokaal draaien, en vooral in een klein circuit veel lof oogsten. Maar voor deze lijst mikken we op iets grotere Nederlandse producties.
Wilde Mossels – Erik de Bruyn (2000)
De vrienden Leen, Daan en Jacob wonen en werken in hun Zeeuwse dorp, en hoewel ze er het er het beste van maken dromen ze van meer. Met name Leen heeft veel ideeën over wat hij liever met zijn leven zou willen doen. Een heerlijk tragikomische film die je op zijn minst een keer gezien moet hebben. Een vleugje Trainspotting van vaderlandse bodem.
Minoes – Vincent Bal (2001)
Samen met SuzyQ (1999) betekende Minoes de grote doorbraak van Carice van Houten. Poes Minoes veranderd door een likje chemicaliën in een echt mens. Samen met de te verlegen journalist Tibbe (Theo Maassen) probeert ze een gemene fabrikant met snode plannen te ontmaskeren. Deze Annie M.G. Schmidt verfilming is niet alleen voor kinderen maar ook voor volwassenen prima vermaak. Het leverde Van Houten haar tweede Gouden Kalf op.
Cloaca – Willem van de Sande Bakhuyzen (2003)
Cloaca is een kwaliteitsfilm in de absolute positieve zin van het woord. Qua kwaliteit moet de filmliefhebber denken aan een Tv-serie als Pleidooi, waar Van de Sande Bakhuysen, Gijs Scholten van Aschat en Peter Blok allen aan meewerkten. Het goede aan Cloaca is de verhaalopbouw. Het begin laat de levens van de vier vrienden zien. Hoewel het allemaal redelijk deprimerend overkomt, lijken de vrienden er het beste van te maken, en zowaar gloort er weer wat hoop aan de horizon. Van elk karakter hoop je dat hij het licht ziet en de juiste morele keuzes maakt. Niet alleen voor zichzelf, maar ook voor zijn vrienden. Een prachtig genadeloos script.
Phileine zegt sorry – Robert Jan Westdijk (2003)
Phileine komt er achter dat haar grote liefde Max zijn acteeraspiraties wel erg ver doorvoert en pikt het niet. PZS ziet er gelikt uit. Nederlandse films missen vaak een beetje de touch om het grote publiek aan te spreken. De kleuren zijn wat fletser, de presentatie is was minder, de seks vaak lachwekkend of overbodig en je ziet gewoon dat er flink gesneden is om in binnen het budget te blijven. PSZ ziet er echter Amerikaans professioneel uit. De film wordt goed gepresenteerd, er zitten een paar leuke cinematografische trucjes in en de film is verteerbaar voor een breed publiek. Er zijn maar weinig Nederlandstalige films die dat kunnen zeggen.
De Tweeling – Ben Sombogaart (2004)
Na de dood van hun ouders groeien de tweelingzusjes Lotte en Anna Bamberg gescheiden op. Anna blijft in Duitsland en moet haar hele leven hard werken voor anderen. Lotte verhuist naar een Nederlandse welgestelde familie. Alle pogingen om weer tot elkaar te komen kunnen definitief de prullenbak in als de tweede wereldoorlog uitbreekt. De Tweeling won een gouden kalf voor beste film, en dat is mijn inziens volkomen terecht. Het lot van de twee gescheiden zussen is al erg genoeg, maar de film (of eigenlijk het boek van Tessa de Loo) laat zien hoeveel de oorlog ook op kleinere schaal tussen mensen, vrienden en familieleden kapot weet te maken.
Zwartboek – Paul Verhoeven (2006)
Oorlogsfilms zijn vaak vrij zwart-wit. De goeden zijn de Geallieerden. De slechte de Duitsers en iedereen die met hen meeloopt. Door de jaren heen zijn er ook enkele films geweest die het grijze gebied durven op te zoeken. En in dat grijze gebied is iemand als Paul Verhoeven uitermate geïnteresseerd. De joodse Rachel (Van Houten) sluit zich aan bij het verzet, en weet als Ellis de Vries aan te pappen met de hoge Duitse SD-officier Müntze (Sebastian Koch). Bij een mislukte poging om een groep verzetslieden te bevrijden, wordt Ellis zowel door het verzet als door de Duitsers als verrader aangewezen. Deze film liet zien dat maar weinig handen echt schoon bleven tijdens de bezetting.
Oorlogswinter – Martin Koolhoven (2008)
De 14-jarige Michiel kan niet wachten tot hij iets kan beteken voor het verzet, net als zijn oom Ben. Als zijn buurjongen hem vraagt een brief te bezorgen is het eindelijk zover. Al snel blijkt dat er verraad in het spel is en lopen Michiel en zijn familie gevaar. We zien inmiddels een patroon ontstaan bij de betere Nederlandse speelfilm. Films over de Tweede Wereldoorlog en Boekverfilmingen zijn echt onze specialiteit. Dit geliefde kinderboek van Jan Terlouw mag je gerust een geslaagde verfilming noemen. Alleen de weergave van Oom Ben was niet zoals ik het me kon herinneren uit het boek. Maar dat is wellicht een persoonlijk kritiekpunt. Iedereen leest een favoriet kinderboek op zijn manier.
De Marathon – Diederick Koopal (2012)
Een prima comedy over een groepje automonteurs dat een bijna failliete garage via sponsoring wil redden door mee te doen aan de Rotterdamse Marathon. De Marathon had de pech gelijktijdig met Alleen Maar Nette Mensen uit te komen qua aandacht. AMNM kreeg alle DWDD en RTL Boulevard aandacht. Gelukkig komt echte kwaliteit uiteindelijk bovendrijven. AMNM is tegenwoordig een film die door iedereen vergeten lijkt, en van de Marathon is inmiddels zelfs een musical gemaakt.
Dorsvloer vol confetti – Tallulah Hazekamp Schwab (2014)
Nog maar een boekverfilming op deze lijst. De twaalfjarige Katelijne groeit eind jaren tachtig op in een gelovige boerenfamilie in Zeeland tussen zes broers. Ze heeft moeite met haar positie in de mannenwereld waarin ze opgroeit.De christelijke opvoeding was ook een onderwerp voor de boekverfilming Knielen op een bed Violen. Maar anders dan bij die film is DVC een mooi voorbeeld van ‘n film waarvan je na het zien met een blij gevoel de bioscoop uitkwam. Niet alles hoeft te eindigen met kommer en kwel.
The Waterboys – Robert Jan Westdijk (2016)
Victor en zijn zoon Zack worden beide gedumpt door hun partner. De levenslustige Victor sleept zijn zoon mee naar Schotland voor de promotie van zijn misdaadromannetje. Het fijne van deze film is dat ik continue het gevoel had naar mensen van vlees en bloed te kijken. In zoveel Nederlandse producties zijn de karakters vooral wie ze zijn om een verhaaltje te ondersteunen. De kijker weet direct wat ze aan iemand hebben. Victor en Zack zijn echter niet zo bordkartonnen ééndimensionaal. Dat maakt dat de kijker niet op voorhand weet hoe één en ander gaat verlopen. Ze verrassen, irriteren en vertederen elkaar (en de kijker) op onverwachte momenten.
Bonus: Sportman van de Eeuw – Mischa Alexander (2006)
Een persoonlijke favoriet die ik uiteindelijk toch wilde noemen. Het zal niet ieders kopje thee zijn, maar ik vond de film fantastisch. Het is het einde van de twintigste eeuw. Diverse sportprominenten zijn bijeen om te bespreken wie de Friese sportman van de eeuw moet worden. Een journalist breekt een lans voor paalzitter Taeke, maar deze kandidaat wordt aanvankelijk met hoongelach ontvangen vanwege de excentrieke sport van Taeke. Sportman van de Eeuw lijkt het lot beschoren om de meest ondergewaardeerde film van de eeuw te worden. Aanvankelijk lijkt een film over paalzitten misschien een beetje vreemd, maar als je je daarover heen kunt zetten, dan zie je één van de meest sympathieke producties in jaren.
Be the first to comment