Het eerste waar ik aan dacht toen ik de poster van deze film zag waren games uit de jaren ’80. De schappen met Commodore 64 spelletjes lagen vol met doosjes waarop misdadigers en helden ferm voor zich uit staarden terwijl woeste bolides onderstreepten dat het hier om dikke actie ging. Baby Driver is net als deze games een nostalgisch knikje naar de klassieke actiefilms van vroeger tijden.
Baby wil eruit
Baby (Ansel Elgort) is een waar genie wachter het stuur. Hij fungeert als bestuurder van vluchtwagens voor misdaadbaas Doc (Kevin Spacey). Baby staat in het krijt bij Doc en betaalt per klus zijn schuld af. Daarna wil hij voorgoed uit de misdaad stappen. Door een ongeluk heeft hij last van een voortdurend geluid in zijn oren. Door muziek te draaien kan hij hiermee omgaan. Hij valt als een blok voor barista Debora (Lily James). Nu hij aan het eind van zijn criminele carriere lijkt te zijn wil hij graag met haar door Amerika gaan rijden. Er is echter een probleem, Doc is niet van plan hem zomaar te laten gaan. En de door Doc ingehuurde zware jongens zijn ook geen types waar je zomaar nee tegen zegt.
Hippe nostalgie
Baby Driver is vanaf het eerste moment een stilistische film met een flink nostalgisch tintje. Veel klassieke jaren ’70 en ’80 hits, filmposters die hinten naar old school actiefilms en zelfs het lettertype van de titel in het begin van de film ziet er retro uit. Baby kent qua muziek zijn klassiekers, op een gegeven moment komt zelfs “Radar Love” van onze eigen The Golden Earring voorbij. De schurken zijn lekker dik aangezette personages die sterk contrasteren met de jonge Baby, een jongen met sterke hipster neigingen.
Ansel Elgort
Het is niet de eerste keer dat Ansel Elgort een jongen neerzet die hipster cool en mysterieus overkomt. In the Fault in Our Stars was hij ook zo’n beetje maffe maar vlotte jongen die net iets meer leek te weten dan zijn omgeving. Als kijker merk ik dat zijn maniertjes me soms een beetje irriteren. Je snapt dan ook wel waarom hij zijn collega criminelen op de zenuwen werkt. Uiteindelijk moet hij in Baby Driver toch de goede knul met het hart op de juiste plaats neerzetten. Maar als je ziet voor hoeveel ellende hij simpelweg medeverantwoordelijk is, dan gaat het verhaal daar wel erg makkelijk mee om.
Stijl boven inhoud
Het verhaal is nergens echt verrassend. Al snel weet je waar het heen gaat. We krijgen wat overvallen, autoachtervolgingen en schietpartijen te zien. Je weet waar het conflict tussen Baby en zijn collega’s op zal uitdraaien. Van een verrassend verhaal hoeft de film het dus niet te hebben. Deze film is boven alles stijl, stijl en nog eens stijl. De makkers hebben vooral een hippe film willen maken met leuke knipogen naar Steve McQueen. Zelfs de outfits van Baby (Wit t-shirt, spijkerbroek) zijn vaak tijdloos en klassiek.
Conclusie
De film kreeg werkelijk lyrische recensies. En hoewel ik de film zeker genietbaar vond zijn er ook momenten waar ik me een beetje zat te vervelen. Als je weet waar het verhaal naar toegaat, dan worden sommige scenes een beetje verplichte nummers. Zodra de actie losgaat verdwijnt dat gevoel weer als sneeuw voor de zon. Wat deze film net boven de middelmaat uit tilt is het stijltje, de muziek en de duidelijke lol die de betrokkenen hadden in het maken van deze film. Gezien al de voorspelbare Fast en Furious raceactie is Baby Driver een welkome afwisseling.
Be the first to comment