Wat maakt een film overschat? Meningen zijn net als neuzen, iedereen heeft er eentje. En daarom is een lijst als deze natuurlijk super subjectief. Maar er zijn films die soms veel aandacht, positieve recensies of complimenten van het grote publiek kregen, terwijl ze gewoon niet zo goed zijn. Of soms probeert een film zich grootser voor te doen dan ie inhoudelijk eigenlijk is. De films op deze lijst zijn niet per se slecht, maar verdienden niet de lof die ze soms kregen.
Erin Brockovich – Steven Soderbergh (2000)
Julia Roberts leerde hoe ze op een “volkse” manier net zo snel kon praten als Eddie Murphy, en kreeg daar vervolgens een Oscar voor. De film weet het niveau van RTL’s waargebeurde woensdagavondfilm nergens te overstijgen. Leuke quote hier, Julia’s glimlach daar, hup klaar. De film kreeg destijds veel aandacht, om vervolgens snel in de vergetelheid te raken. Waarom? Omdat er letterlijk niets is om lang over na te praten.
Chicago – Rob Marshall (2002)
Misschien niet superslecht, maar zelden was een film zo overhyped als deze. Zei ik film? Whoops, ik bedoelde eigenlijk toneelopnames van een musical. Zet deze film af tegen de visuele orgie van Moulin Rouge, en een paar mensen die de Oscars uitdelen mogen zich gaan schamen. In vergelijk is Chicago maar een kale, saaie live opname van goed bedoelende amateurs.
Life of David Gale – Alan Parker (2003)
Misschien wel mijn meest gehate film. Ik weet dat er veel slechtere en suffere films out there zijn, maar deze film irriteerde me des te meer omdat het sommige mensen voor de gek weet te houden dat het echt iets zinnigs te melden heeft. Overacteren en een voorspelbaar vergezocht plot. Aan de cast lijkt het op papier niet te liggen: Kevin Spacey, Kate Winslet en Laura Linney hebben de nodige ervaring. Maar allemaal zijn ze niet op hun best in dit vergezochte drama over de doodstraf.
Crash – Paul Haggins (2004)
Soms kunnen de Oscars er behoorlijk naast zitten. Toen Crash de Oscar voor beste film, script en montage won was dat een mooi voorbeeld. De film laat zien hoe verschillende groepen mensen uit alle levenswandel onderling verbonden zijn en allemaal op hun beurt zich schuldig maken aan vooringenomenheid en racisme. De film blinkt vooral uit in het intrappen van open deuren en speelt uiteindelijk toch op veilig. Dat de film oersaai is en bovendien Brokeback Mountain van een welverdiende Oscar afhield zijn de belangrijkste misdaden.
Aaltra – Gustave de Kervern (2004)
Tragi-komisch bedoelde film over twee buren die elkaar niet kunnen luchten of zien, maar door omstandigheden tot elkaar veroordeeld zijn als ze op reis gaan om… Om wat eigenlijk? De film is grofkorrelig geschoten en zit vol van die lange stille shots waar je als kijker van alles bij moet gaan zoeken. Een gegarandeerde hard-on voor de filmhuis-fiel en liefhebber van het obscure, niet voor mensen met lol in het leven.
Cache – Michael Haneke (2005)
Je hebt ook films die je echt vreselijk vindt, maar terwijl je kijkt weet je al dat bepaalde critici, totaal vervreemd van de wereld, dit geweldig gaan vinden. Cache is zo’n film. Kijken naar het opdrogen van verf of het groeien van gras was leuker, maar toch buitelden vage types over elkaar heen om deze film te loven. Echter, niks dat het medium film leuk kan maken zit in Cache. Haneke laat de kijker rustig 5 minuten naar een shot van een straat kijken waar behalve een voorbij rijdende fiets of auto niets gebeurt. Waar de meeste filmmakers direct naar de kern van een dergelijke scène willen gaan neemt Haneke liever de tijd om alles daar omheen ook te laten zien, ook al levert dat ogenschijnlijk niets relevants op. In de strijd tegen de gladde Hollywoodfilm hoef je niet alles wat anders is direct als zaligmakend te omarmen
The Private Lives of Pippa Lee – Rebecca Miller (2009)
Een film maken over een op het oog ultrasaai personage kan leuk zijn als er een aantal verrassingen voor de kijker op stapel staan. Soms hebben stille wateren diepe gronden zullen we maar zeggen. Helaas gaat dit voor Pippa (hoe vaker ik de naam typ, hoe stommer hij lijkt) niet op. Pippa is als karakter die de film moet dragen net zo saai als een… tja, als wat eigenlijk? Net als de schrijvers van de film voel ik me tamelijk onmachtig om deze vrouw goed te beschrijven. Dat ze niet interessant genoeg is voor een hele speelfilm moge duidelijk zijn, daar veranderen een mislukte jeugd, drugsverslaafde moeder, softporno fotosessies en een huwelijk met een oude uitgever niets aan.
All Stars 2: Old Stars – Jean van der Velde (2011)
De eerste film was een aardig verhaal over dreigende verwatering van jeugdvriendschappen en ouder worden. Dit tweede deel gaat eigenlijk ook weer over ouder worden en nieuwe verantwoordelijkheden. Alleen ontspoort de film voortdurend in hele slechte onderbroekenlol die zelden leuk is en waar elke grap veel te lang uitgespeeld wordt. Ridicule karakterveranderingen tov de eerste film maken dit een afgang van een film.
The Heat – Paul Feig (2013)
The Heat zal voor velen juist één van de leukere films van 2013 zijn geweest, maar ik haat nagenoeg alles aan deze productie. De enige gimmick waardoor de film zoveel positieve aandacht kreeg was het feit dat twee dames de hoofdrol krijgen in een door mannen gedomineerd genre: de Buddy-Cop film. Dat een film twee vrouwelijke hoofdrollen heeft mag niet het enige positieve zijn. Paul Feig maakte ook de middelmatige Ghostbusters remake waar de meeste aandacht vooral uitging naar het casten van vrouwelijke hoofdrolspelers. Dat vind ik geen misdaad, middelmatigheid en saaiheid wel.
The Other Woman – Nick Cassavetes (2014)
Net als bij the Heat was hier het belangrijkste selling point dat vrouwen de hoofdrol speelden. The Other Woman kreeg veel aandacht omdat het een film zou zijn die vrouwen in hun kracht zou zetten. Laat ze het die vervelende mannen maar eens betaalt zetten! En uiteindelijk is dat ook precies wat de film is: drie stuntelige dames die vooral een wraak willen nemen op een man en alleen maar met mannen bezig zijn. Alsof er over vrouwen niet iets anders en interessants te schrijven valt. Je gaat bijna denken dat inhalige studio’s de broodnodige emancipatie van Hollywood wilden misbruiken voor een snelle dollar.
Be the first to comment