The Hitman’s Bodyguard

Ryan Reynolds is een persoonlijke favoriet. Nee, hij is niet een acteur die bekend staat om zijn exceptionele diepgaande acting-skills. Maar  sinds Van Wilder is één ding heel duidelijk; de man heeft een geweldige komische timing. Koppel daaraan nog eens zijn geweldig grappige Twitteraccount, de tomeloze energie en liefde die hij in Deadpool stortte en ik was verkocht. Bijna alle Reynolds films vind ik vaak al leuk door zijn aanwezigheid. Maar is de man niet een beetje een one-trick-pony?

De moordenaar en de bodyguard
Michael Bryce (Reynolds) is een bodyguard met carrièreproblemen. Ooit was hij de absolute elite in zijn vak. Maar nadat één van zijn duurste cliënten werd doodgeschoten liep dit allemaal mis. Weg carrière, weg zelfvertrouwen en weg mooie vriendin. Deze ex-vriendin Amelia (Elodie Yung) heeft ook een probleem. Ze moet de beruchte huurmoordenaar Darius Kincaid (Samuel L. Jackson) naar het internationale strafhof in Den Haag begeleiden. Kincaid zal daar getuigen tegen Oostblok dictator Dukhovich (Gary Oldman). Dukhovich heeft echter een flink aantal zware jongens ingehuurd om te zorgen dat Kincaid Den Haag niet levend zal bereiken. Na een flink vuurgevecht is het escorte van Kincaid weggevaagd en ziet Amelia maar één oplossing. Michael moet zijn talenten om mensen in leven te houden aanboren en Kincaid veilig naar Den Haag vervoeren. Één probleem: Kincaid en Bryce kunnen elkaar niet luchten of zien.

Publiek imago
Ryan Reynolds en Samuel L. Jackson hebben twee dingen gemeen. Alle twee bezitten ze een rappe tong, en ook zijn het twee acteurs met een duidelijk vormgegeven imago voor het grote publiek. Jackson zorgt er natuurlijk voor dat hij in deze film weer vaak motherf*ck*r mag zeggen. Reynolds slaagt er in zijn bekende grimassen en kwinkslagen op de voorgrond te krijgen. In essentie spelen ze eigenlijk de rollen zoals we die van ze kennen uit tientallen andere films. Verrassend? Nee. Maar de combinatie werkt, en het blijft leuk om naar te kijken.

Amsterdam en Den Haag
De film speelt zich voor een groot deel af in Amsterdam, en dat is voor Nederlanders natuurlijk een feest der herkenning. Naast bekende gebouwen, fietsen, molens en de rosse buurt duiken ook enkele Nederlandse acteurs in kleine bijrolletjes op. Meest prominent is Barry Atsma als openbaar aanklager. Als de actie zich verplaatst naar Den Haag is de herkenning voorbij. Hier en daar is een haagse skyline ingeplakt, maar veel van de actie (zoals een Metroscene) is duidelijk niet in Den Haag opgenomen. Maar goed, je moet Nederlander zijn om daarover te vallen.

Toon
De toon van de film is op zijn zachtst gezegd oneven. Dukhovich is een genadeloze tiran die zich bezig houdt met genocide en graag zelf vrouwen en kinderen door het hoofd schiet. Oldman zet de man neer alsof hij weer één van zijn bekendere slechteriken uit de jaren ’90 speelt. De actiescènes zijn hier en daar stevig en zeker niet kinderachtig. Dat gaat soms een beetje lastig samen met de hilarisch bedoelde komedie en dialogen van Reynolds en Jackson. De film switcht vaak heen en weer tussen serieus en lichtvoetig. Ook had er tegen het einde wel een kleine twintig minuten afgekund. Sommige gevechten en shoot-outs leggen de stad zo in puin dat een eventuele goede afloop wel erg ongeloofwaardig gaat worden. Er is nogal wat collateral damage.

Conclusie
Ondanks de oneven toon van de film en enkele ongeloofwaardige plotelementen heb ik me toch goed kunnen vermaken met deze film. Verwacht geen vernieuwende zaken, maar Reynolds en Jackson weten de film wel boven de gebruikelijke actie-doorsnee te tillen. Wellicht dat de Nederland-factor ook een beetje meespeelt. Het blijft toch leuk om naar ons land te kijken door een Hollywoodcamera. Geen teleurstelling, maar ik verwacht niet dat mensen deze film over vijf jaar nog aanhalen als een hoogtepunt in de carrière van beide hoofdrolspelers.