Hampstead

Toen ik een paar maanden geleden de trailer voor deze film zag kreeg ik er meteen zin in. Mooie beelden van een karakteristieke Londense buitenwijk, een simpel plot voor een effectieve romcom en een prima cast. Dit moest wel haast een fijne “lekker niets aan de hand” film worden. Van de week ging ik met gelijkgestemde filmvriendin naar de plaatselijke Pathé voor twee uurtjes fijn filmvermaak.

Donald en Emily
Emily (Diane Keaton) is een Amerikaanse die na de dood van haar man richting mist in haar leven. Ze heeft weinig tot geen connectie met haar vrienden met wie ze een appartementencomplex deelt, en haar financiële handel en wandel stopt ze weg via een flinke dosis ontkenning. Dan komt ze in aanraking met Donald (Brendan Gleeson), een kluizenaar die woont in een klein zelfgemaakt hutje in de tuin van een leegstaand hospitaal. Projectontwikkelaars willen nieuwe appartementen bouwen op die locatie en zien het liefst dat Donald zijn biezen pakt. Emily wil Donald graag helpen, maar hij heeft geen zin om als liefdadigheidsproject gezien te worden.

Liefde
Er is een positieve trend gaande in de filmwereld. Langzamerhand begint men in te zien dat de wereld diverser is dan blanke mensen van 20 tot 40 jaar. Het is nog lang niet perfect, maar er begint steeds meer aandacht te komen voor diversiteit op het gebied van kleur, geslacht en leeftijd. Met name films met wat oudere acteurs in de hoofdrollen scoren bij tijd en wijle goed. Actiefilms als Red of the Expendables en komedies als Last Vegas en Going in Style laten zien dat ouderen deze genres nog genoeg te bieden hebben. Ook een romcom hoeft niet altijd te draaien om jonge mensen, liefde kan men vinden in elke fase van het leven.

Voorspelbaar
Ik hoopte op een “lekker niets aan de hand” film, en dat kreeg ik. Er is zelfs zo weinig aan de hand dat ik me een beetje begon te vervelen. Alle plotontwikkelingen zie je al van mijlen ver aankomen, en elk spannend momentje is een scene later al weer opgelost. Meestal berusten dit soort momenten op misverstanden die de kijker allang heeft voorzien. Natuurlijk hoort dit een beetje bij het genre, maar men gaat wel heel slaafs de formule stereotypen af. Men groeit naar elkaar toe, deelt een ervaring, bekijkt de ander met een nieuwe frisse blik, en dan is er natuurlijk de onvermijdelijke break-up die voor de finale afgaat. Check, check, dubbel-check.

Conclusie
Het is voorspelbaarheid troef in Hampstead, en dat is jammer. Want de hoofdrolspelers zijn vermakelijk en sympathiek genoeg. De fraaie plaatjes van de pittoreske Engelse parken werken ook mee. De film heeft veel elementen die het een succes zouden kunnen maken. Helaas duurt het heel lang voor de film een beetje op gang lijkt te komen, en dan kabbelt hij kalmpjes door naar het einde. Verpozend maar ook heel vergeetbaar. Mijn filmvriendin vatte de film als volgt samen: “och, best wel okay”. Daar valt verder weinig aan toe te voegen.