Back to the 90’s: Swordfish

Swordfish was de film die Travolta over zijn Battlefield Earth-debacle heen moest helpen. De man had in zijn carrière meerdere comebacks gemaakt, en de tamtam rond deze film suggereerde dan hij dat kunstje weer ging flikken. Een ander promotioneel selling point van de film was dat Halle Berry topless te zien zou zijn. De filmstudio deed heel veel moeite om op die manier de nodige pubers naar de bios te lokken. Seksistisch maar waar.

Hacker aan lager wal
Stanley (Hugh Jackman) is een aan lager wal geraakte hacker. Hij is net vrijgelaten, en als hij ooit weer een computer aanraakt zal hij opnieuw achter slot en grendel verdwijnen. Verder is zijn ex-vrouw hertrouwd met een pornoproducent, en mag hij zijn dochtertje niet meer zien. Het tij lijkt te keren als een geheimzinnige dame (Halle Berry) hem een behoorlijke smak geld biedt om in zee te gaan met haar werkgever Gabriel (Travolta). Deze heeft Stanley’s niet geringe computerkunsten nodig om een bank te beroven. Door de centrale computer van die bank te kraken wil Gabriel enkele miljarden op zijn rekening bij laten schrijven. Stanley zal 10 miljoen vangen. Hierdoor kan hij een duurdere advocaat huren en waarschijnlijk zijn dochter weer zien. Al snel blijkt niet alles te zijn wat het lijkt, en merkt Stanley dat hij verwikkeld is in iets veel groters.

Pulp Fiction erfenis
Jackman en Travolta dragen de film, en dat is ook wel nodig, want qua verhaal en verdere cast heeft Swordfish niet zoveel te bieden. Het is gewoon een aardige actiefilm, niets meer of minder. Voor Jackman (doorgebroken in de film X-Men) betekende Swordfish de voortzetting van een ontluikende carrière als A-list acteur. Halle Berry is niet onaardig, maar haar rol voegt net zo weinig aan de film toe als haar deelname als Storm in (ook al) X-Men. En daar veranderen een tweetal fraaie maar nodeloos in beeld zijnde borsten niks aan. De film draait vooral om Travolta. De 90’s film waar hij in acteerde was natuurlijk Pulp Fiction, en die erfenis leunt ook zwaar op deze film. Eigenlijk proberen ze te veel een Tarantinotje te doen. Travolta probeert Cool en trendy te zijn terwijl hij tijdens zijn openingsmonoloog op films reflecteert. Een prima geacteerde scene, maar ook een beetje gezocht.

Vinnie als Vinnie
Halverwege de film duikt ook ex-voetballer Vinnie Jones op. Jones wist in zijn vorige films enkele leuke en keiharde bijfiguren neer te zetten. Toen had hij echter het voordeel dat hem een leuke rol was toegeworpen. Nu komt hij niet uit de verf, en is de weinige tekst die hij heeft lachwekkend slecht. Zeker in vergelijking met de bijtende monologen uit bijvoorbeeld Snatch. Eigenlijk overkomt hem hetzelfde als Travolta: men vraagt van hem om een karakter uit andere films nog eens neer te zetten, maar geeft hem qua tekst niet het juiste materiaal.

Hacken
Een aardig 90’s element in deze film is de visualisatie van hacken, en hackers als groep op zich. De film maakt van hacken een energiek avontuur vol actie en fraaie visuele grappen en grollen. Hackers lijken de nieuwe trendy actiehelden van die tijd. In werkelijkheid is hacken vooral het eindeloos lezen en uittypen van reeksen codes. Visueel lang niet zo aantrekkelijk als in Swordfish. Dat Hackers in het Internettijdperk van de 90’s echter hot waren zagen we ook in films als The Net, Hackers en the Matrix.

Conclusie
Swordfish levert helaas niet de film op die de PR had beloofd. De trailer maakte me destijds enthousiast met een ontploffing die qua camera-techniek zijn weerga niet kent. Herinneringen aan The Matrix kwamen weer even boven. Helaas is dat qua actie ook wel het beste wat de film te bieden heeft. Qua actie is het niet de topper waarop ik hoopte, maar toch is de film prima genietbaar. Travolta kreeg de kans een beetje los te gaan met zijn karakter, en de pretenties die de PR destijds had voor deze film behoren anno nu tot een ver verleden. Dan blijft een fijn kabbelende “waar gaat dit heen film” over vol heerlijke jaren ’90 nostalgie.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*