Van kinds of aan keek ik al Star Trek afleveringen. Thuiswonend keek ik met mijn moeder naar the Next Generation. Tijdens mijn studie genoot ik van Star Trek Voyager en Deep Space Nine. Maar Enterprise (2001 – 2005) liet ik aan me voorbij gaan. Het zag er crappy uit en de karakters konden mij ook niet bekoren. De recente films hebben mijn interesse voor Star Trek weer aangewakkerd. Eens kijken of deze nieuwe serie daar ook in zal slagen.
Klingons are back
Kapitein Georgiou (Michelle Yeoh) en haar eerste stuurvrouw Michael Burnham (Sonequa Martin-Green) komen bij toeval in aanraking met een Klingon schip. De kapitein van dat schip, T’Kuvma (Chris Obi), wil de 24 huizen van de Klingons verenigen, en een einde maken aan de onderlinge geschillen. Als leider van de één geworden Klingons wil hij de strijd met Starfleet aangaan. Georgiou wil via communicatie proberen een oorlog te voorkomen, maar Michael ziet maar één uitweg: strijd. De enige taal die Klingons volgens haar begrijpen. Dit brengt haar in direct conflict met haar vriendin en kapitein.
De crew
Star Trek steunde voor mij altijd op drie elementen. Persoonlijke verhalen van de Crew zorgden ervoor dat je de karakters echt leerde kennen. Elke aflevering waren er praktische, morele en ethische dilemma’s die komen kijken bij het ontdekken van nieuwe werelden en beschavingen. En bovenal was het heerlijk escapisme. Elke episode kregen een paar karakters de kans om te shinen (tenzij je het gevreesde rode shirt aanhad). De onderlinge interactie en het tot leven komen van de karakters vormde voor mij hart en ziel van Star Trek. We zijn pas twee episodes op weg, maar so far ontbreekt dat gevoel nog een beetje bij Discovery.
Michael
De aflevering draait vooral om de keuzes van Michael. Ze is een mens die door Vulcans is grootgebracht. En door niet zomaar een Vulcan; ze is een protegé van Sarek, de vader van Spock. Haar keuze om in te gaan tegen de orders van haar kapitein vormen de belangrijkste plotpunten van deze eerste twee episodes. De rest van de Crew is vooralsnog zo inwisselbaar dat ze net zo goed allemaal een rood shirt hadden kunnen aantrekken. Natuurlijk kan dit in de volgende episodes veranderen. Maar vergelijk het eens met de eerste twee afleveringen van Voyager, waar we veel meer mensen leerden kennen in een vergelijkbare speelduur.
Veel actie maar weinig ontwikkeling
De eerste twee afleveringen zitten op zich vol actie. Er is een flink ruimtegevecht met de Klingons, men gaat de strijd ook nog eens aan in een direct man tegen vrouw gevecht. Maar toch heb ik het gevoel dat er relatief weinig is gebeurd die eerste twee afleveringen. De vroegere series hadden dit allemaal makkelijk in één episode kwijt gekund. Wellicht is dit een belangrijke indicatie dat de vertelstijl van deze serie flink zal afwijken van wat we van vroeger gewend waren. Minder onderlinge verhoudingen, en meer focus op actie. Veel actie, maar nog erg weinig plot.
Conclusie
Het klinkt nu alsof ik alleen maar negatief ben over deze eerste twee afleveringen van ST:D (in het Engels een wat ongelukkige afkorting). Dat valt mee, ik heb ze in één ruk gekeken en kan niet zeggen dat ik me een moment verveelde. De serie voldoet in elk geval als prettig escapisme. Ook ziet alles er prima uit. Maar het echte Star Trek gevoel van vroeger heb ik nog niet te pakken. De eerste afleveringen zijn duidelijk bedoeld als set-up voor de serie. Helaas heb ik het gevoel dat ik slechts één karakter echt heb leren kennen. Het is nu afwachten of de volgende episodes de rest van de crew wat meer gezicht gaat krijgen.
Be the first to comment