Blade Runner 2049

Er was een tijd dat ik als kind naar films keek en dacht: “Wow, hoe hebben ze dat geflikt?” Destijds kwam bij special effects nogal veel inventiviteit kijken. Blade Runner was zo’n film waar ik me aan de waanzinnige wereld vergaapte die Ridley Scott op het witte doek toverde. Zelden zag de toekomst er tegelijk zo mooi en onheilspellend uit. Een film die ik daarna nog wel een paar keer moest herzien voor ik hem inhoudelijk ook kon doorgronden en op waarde schatten.

Nieuwe Replicanten
Dertig jaar na de gebeurtenissen van Blade Runner is de wereld er voor Replicanten (een kunstmatige levensvorm) niet beter op geworden. Er zijn nieuwe Replicanten voor het vuile werk die volgzamer zijn dan hun voorgangers. De oude varianten leiden een ondergedoken bestaan en worden opgejaagd door de Blade Runners. Één van die Blade Runners is K (Ryan Gosling), een Replicant die net de voortvluchtige Morton heeft uitgeschakeld. Hij komt op het spoor van een geheim dat de status-quo tussen Replicanten en mensen zou kunnen bedreigen. Hij gaat op zoek naar antwoorden, maar is niet de enige. Voor zijn zoektocht heeft hij hulp nodig, en die komt in de vorm van de voortvluchtige Rick Deckard (Harrison Ford), de Blade Runner uit de eerste film.

Natuur en creatie
Het schrijven van de synopsis voor deze film is vrij lastig, je wilt namelijk niet teveel weggeven voor de kijker. Blade Runner 2049 is het best te waarderen als je van te voren niet te veel weet, behalve natuurlijk de inhoud van de eerste film. Wederom draait de film om dezelfde essentiële vragen. De verschillen tussen kunstmatige levensvormen en moeder natuur. Wat is de definitie van “zijn”? Hebben Replicanten een zelfde idee van zijn als mensen? Waar overlappen creatie en moeder natuur elkaar? Alle hoofdpersonen in deze film zijn in essentie opzoek naar iets echts, iets tastbaars in hun leven.

Kapitalisme wint
Vroeger vond ik het enorm imponerend om naar Blade Runner te kijken. Zoiets had ik als kind nog nooit op het witte doek gezien. Anno 2017 is dat soort magie een beetje weg. Je weet nu dat al die special effects van een harde schijf afkomstig zijn. Maar toch is de wereld die ze tevoorschijn toveren de ruggengraat van de film. Iedereen lijkt in deze film opgeslokt door futuristische urbanisatie. Ondanks alle hi-tech reclamezuilen en flashy wagens ziet de stad er uit alsof het altijd regent. In deze wereld lijken commercie en kapitalisme de grote winnaars. Zelfs liefde is te koop.

Conclusie
Blade Runner was vroeger al een vreemde eend in de bijt. Voor veel actiefanaten gebeurde er te weinig, en de meer intellectuele filmganger gaat niet snel naar een sience fiction film. Vele mensen vonden het eerste deel al een hele zit. Dat maakte het aanvankelijk moeilijk om een publiek te vinden. Vier re-cuts van het origineel verder is Blade Runner een cultfilm geworden, en hoort zeker bij het canon van de filmgeschiedenis. Voor deel twee is het niet anders. Bijna drie uur is een hele zit. Ondanks enkele actiemomenten ligt het tempo niet hoog. Een dappere keuze van de makers. In deze tijden van franchises en filmuniversa had men kunnen kiezen voor een toegankelijke actiefilm en enkele sequels, en teren op de naamsbekendheid van deel één. Dat heeft men niet gedaan. Blade Runner 2049 is wat dat betreft een prima opvolger.  Alleen die poster, die had ook wat meer in de geest van het origineel mogen zijn. Oranje en blauw is zo afgezaagd.