“The Naked Gun: From the Files of Police Squad” is één van mijn eerste filmherinneringen. Ik ben net te laat in de eighties geboren (1986) om echt herinneringen over dit decennium te hebben. Het zou me echter niets verbazen als mijn ouders me nu zouden vertellen dat ze me in 1988 meenamen om The Naked Gun in de bioscoop te bekijken. Dit is ongetwijfeld de film die ik het vaakst heb gezien en ik ben blij voor deze recensie weer een excuus te hebben om hem af te stoffen!
“Drugs, Frank..”
Één jaar vóór deze eerste ‘Naked Gun’ (in 1991 en 1994 zouden deel 2 ½ en 33 ? nog volgen) kwam de eerste film uit de Lethal Weapon reeks uit. Een klassieke buddy cop movie waarin een door de wol geverfde diender met frisse tegenzin moet samenwerken met een jonge hond om zware criminelen te bestrijden. The Naked Gun maakt duidelijk dankbaar gebruik van de formule van die film. Protagonist Frank Drebin (Leslie Nielsen) bewijst zich in de openingsscène als ware held. Tijdens zijn vakantie in Beiroet schakelt hij alle vijanden van de US of A uit met één zwaai van een pot hete thee. Zijn jongere ‘buddy’ Nordberg (O.J. Simpson) is in de volgende scène te zien terwijl hij probeert een bende drugsdealers te arresteren op een boot. Helaas gooien een aantal kogels, een hete kachel en natte verf roet in het eten. Hierna zien we verder vrij weinig meer van Nordberg, maar de toon is gezet: Drebin moet achterhalen wie zijn partner in een coma heeft geholpen en zet alles op alles om de dader te pakken. Natuurlijk kan hierbij het vrouwelijk schoon niet achterwege gelaten worden. Drebin valt als een blok voor Jane (Priscilla Presley), de assistente van zijn belangrijkste verdachte. Zal hij de moordpoging op Nordberg kunnen wreken zonder Jane kwijt te raken?
“Nice beaver!”
Het mooie is dat hoe ouder ik word, hoe beter de film wordt. Naast de spoof op Lethal Weapon zit The Naked Gun vol andere kleine verwijzingen. De eerste paar keer dat ik de film keek, kreeg ik niet veel meer mee dan de algemene verhaallijn. Waarschijnlijk vond ik het hier en daar oprecht spannend en kon ik meelachen met mijn oudere broers om de vele tieten-, piemel-, scheet- en snotgrappen. Natuurlijk had ik op jonge leeftijd geen idee wie de schurken uit de openingsscène moesten voorstellen; na wat geschiedenislessen vielen de puzzelstukjes op hun plek (name that terrorist: https://www.sporcle.com/games/RipCityReavers/terrorists-in-opening-of-the-naked-gun). Voornamelijk de seksueel getinte grappen gingen de eerste jaren (gelukkig) onopgemerkt aan mij voorbij. De scène waarin Drebin omhoog kijkt naar Jane terwijl zij in een jurk bovenaan een ladder staat en haar complimenteert met haar ‘beaver’ (“Thanks, I just had it stuffed”) is mijn favoriete voorbeeld hiervan. Toegegeven, de naam ‘Papshmir’ deed vorig jaar pas een belletje rinkelen dus het kan ook mij liggen dat The Naked Gun na al die tijd nog blijft verrassen.
“Maybe the problems of two people don’t amount to a hill of beans but this is our hill and these are our beans.”
Als je drie mensen vraagt of “The Naked Gun” hun guilty pleasure is, of hun favoriete of slechtste film uit de jaren tachtig, zullen ze waarschijnlijk alle drie een ander antwoord geven. Misschien kiezen ze zelfs alle drie de laatste optie, maar voor mij is het absoluut een favoriet. Samen hebben we de afgelopen 30 jaar doorstaan, in goede en slechte tijden en in ziekte en gezondheid. Na al die tijd ontdek ik nog nieuwe kanten van de film die ik eerder niet zag. In de woorden van Frank Drebin: “I’ve finally found someone I can love – a good, clean love… without utensils.”
Be the first to comment