Meestal is er voor mij een redelijke reden om in januari de bioscoop links te laten liggen. Er draait dan veel pulp die kennelijk niet goed genoeg was voor een kerstrelease. Ik heb nog steeds het dramatisch slechte The Legend of Hercules in gedachten als topvoorbeeld. 2018 laat me echter ook zien dat dit een maand is waar we veel Oscarkandidaten in de Nederlandse bioscopen te zien krijgen. Zo’n kandidaat is Golden Globes winnaar James Franco en zijn The Disaster Artist.
The Room
In 2003 kwam een kleine film kort uit in de bioscopen; The Room. De film was geen succes: de recensies maakten gehakt van de acteerprestaties en het verhaal, en de film leverde slechts 1800 dollar op. Hier had alles kunnen eindigen, maar soms gaan zaken een eigen leven leiden. De maker van de film, Tommy Wiseau, was een geheimzinnige excentrieke dromer die het koste wat het kost wilde maken als acteur en filmmaker. Waar hij het geld voor de productie en promotie van the Room vandaan haalde blijft voor velen gissen. Zijn vriend en tegenspeler Greg Sestero schreef een boek over het maken van deze film. Via internet wist de film een cultstatus te bereiken als rariteit die je gezien moest hebben. Dat overkomt meer films, maar iets in The Room zorgde ervoor dat mensen bleven kijken, en de film een populaire keuze werd voor nachtelijke bioscoopreleases waarbij iedereen geniet van de favoriete slechte momenten en met lepels (een terugkerend motief in de film) naar het scherm gooit. En zo kan het dat over een film die in obscuriteit had kunnen sterven nu een film gemaakt is waar daadwerkelijk Oscar-Buzz omheen hangt.
Greg en Tommy
Greg (Dave Franco) wil graag acteur worden, maar heeft moeite met zichzelf echt te geven in een rol. Tijdens acteerlessen ontmoet hij de eigenaardige Tommy (James Franco). De man toont geen enkele angst op het podium en laat zich helemaal gaan. Greg hoopt iets van die energie over te nemen, en de twee worden vrienden. Tommy heeft een appartement in Los Angeles, en ze besluiten daar te gaan wonen in de hoop het te maken in Hollywood. Als succes voor beiden uitblijft wagen ze een nieuwe gok: ze willen een eigen film maken. Tommy spaart kosten nog moeite in de pre-productie. Kennelijk beschikt hij over een eindeloze hoeveelheid aan geld. Vol goede moed beginnen Greg en Tommy aan hun project. Maar al snel blijkt Tommy’s aanpak op zijn zachtst gezegd onconventioneel en komt de vriendschap onder een flinke druk te staan.
Zucht naar erkenning
In handen van mindere filmmakers had The Disaster Artist al snel een flauwe comedy kunnen worden over het maken van een slechte film. Dat zou onnodig zijn geweest. Het kijken naar The Room is op zichzelf al komisch genoeg. Hoofdrolspeler en regisseur James Franco slaagt er, samen met schrijvers Scott Neustadter en Michael H. Weber, in om het verhaal en de karakters een hart te geven. Tommy is niet zomaar een rare excentriekeling. Zijn dromen zijn niet anders dan die van vele anderen in Hollywood: een kansje in het voetlicht. Er zijn een paar pijnlijke momenten als Tommy keihard afgewezen wordt door collega-acteurs en producenten. De afwijzingen zijn niet meer dan terecht. Maar de onzekerheid, het verlangen naar professionele erkenning en naar een beetje liefde zijn zo voelbaar dat je bijna niet anders kan dan meevoelen.
James Franco
James Franco is de drijvende kracht achter deze film. Hij slaagt er in ons veel van Tommy te laten zien, en ons toch het gevoel te geven dat er nog meer is waar we alleen maar naar mogen gissen. Die geheimzinnigheid is een belangrijke pilaar in de cultstatus van The Room. Waarom deze scene? Waarom dit gedrag? Waarom die rare reacties in een dialoog? En hoewel The Disaster Artist ons een geweldige kijk achter de schermen geeft blijft veel van die geheimzinnigheid en eigenaardigheid onaangetast. Andere castleden speculeren over het hoe en waarom van het plot en de achtergrond van Tommy, maar het blijft bij gissen. De scene waar de film me echt bij de strot pakte was de première van The Room. Ondanks alle problemen bij het maken van de film zijn alle acteurs toch trots dat ze op het witte doek te zien zijn. Die trots slaat om in afschuw als ze zien hoe slecht de film is. De reacties van het publiek pijnigen Tommy tot op het bot. In zijn beleving probeerde hij mensen een stukje van zijn leven geven en hoon was zijn dank. Dat de karakters geen karikaturen worden maar mensen van vlees en bloed is de grootste overwinning voor The Disaster Artist. Het verklaart ook waarom de mislukking van The Room uiteindelijk een soort triomf werd.
Conclusie
Ik had verwacht naar een komische biopic te gaan zien en kreeg zoveel meer. The Disaster Artist is een mooie liefdesverklaring aan onbegrepen mensen die alles durven te geven om hun droom waar te maken. Deze liefde komt niet zonder slag of stoot: Tommy is soms onuitstaanbaar en een regelrechte klootzak. Dat we als kijker aan het einde merken dat we zijn gaan voelen voor deze man en zijn dromen is dan ook een groot compliment. The Disaster Artist laat ons zien hoe hard de wereld soms is voor mensen met dromen, maar ook hoe mooi mislukking kan zijn. Een absolute aanrader voor mensen met een liefde voor film.
Be the first to comment