De vorige delen wisten allebei moeiteloos de nummer één spot van mijn eindejaarslijstje te halen. De lijst van slechtste films welteverstaan. Zelden had ik zulke dure, inspiratieloze, slecht geschreven en talent verspillende meuk gezien. Laten we eerlijk zijn, ik ben niet de doelgroep. Maar ik kan een film wel beoordelen als… film. De eerste twee Fifty Shades films waren overdreven lange Dior-reclames met acteurs die geen chemie hadden. Is deel drie inmiddels ietsje beter?
“You own this ?”
Controle
Ana (Dakota Johnson) en Christian Grey (Jamie Dornan) zijn nu officieel man en vrouw. Maar dat de problemen rond de machtsbalans in de relatie nog niet zijn opgelost blijkt al snel. Christian blijft een controlfreak, en Ana wil ook een eigen leven binnen haar huwelijk. Ondertussen blijft haar oude baas Jack Hyde het koppel lastig vallen. Sabotage, diefstal en een poging tot ontvoering verder vragen Ana en Christian zich af waar die obsessie van Jack vandaan komt. Christian huurt professionele beveiligers in, hierdoor voelt Ana zich nog meer opgesloten in een gouden kooi. De drang naar zekerheden, veiligheid en controle van Christian zorgt ervoor dat het huwelijk onder grote druk komt te staan.
Twee saaie mensen
Het probleem van deze hele filmserie is eigenlijk dat er maar twee mensen centraal staan. Het draait slechts om de seksuele escapades van Christian en Ana. Alle bijfiguren zijn van karton en hebben geen andere functie dan achtergrond. De moeder van Ana (Jennifer Ehle) heeft slechts een cameo in deze film, en toch wordt ze nog bij de begintitels vermeld. De pleegmoeder van Christian mag een paar zinnen zeggen, maar haar impact is nauwelijks groter. Christian’s broer vraagt iemand terloops ten huwelijk, maar zijn “nut” is eigenlijk terug te brengen tot één zinnetje: hij kan zich niet herinneren dat hij zijn broer ooit heeft zien huilen. Deze informatie over Christian komt halverwege de film. Rara wat Christian aan het einde van de film gaat doen. Dit is een poging van de schrijvers om karakterontwikkeling aan Christian toe te voegen. Allerminst subtiel, en het zorgde vooral voor lachers in de zaal. Christian en Ana zijn gewoon heel saaie karakters, en als dat het enige is dat je film inhoudelijk te bieden heeft, dan heb je een probleem.
BDSM? Really?
De film laat heel veel kansen om iets met het materiaal te doen liggen. Scriptschrijver Niall Leonard zorgt ervoor dat de door zijn vrouw E. L. James verzonnen karakters nergens echt worden uitgediept. Een BDSM relatie kan interessant materiaal zijn voor mensen die die wereld niet kennen. Het gaat zeker niet om een paar ferme tikken met een zweep, vooral belangrijk is het spel van overgave, vertrouwen en onderwerping. Hoe liggen de verhoudingen seksueel en en relationeel? En wat als één partner moeite heeft hierin mee te gaan? En hoe ga je om met spoken uit het verleden, zoals de moeder issues van Christian? Deze vragen worden echter zelden of nooit echt uitgewerkt. De zogenaamde BDSM relatie in deze film zien we vooral terug in verbazend saaie seks waarbij zweepjes vooral bedoeld zijn om te strelen en uitdagend te tikken. En handboeien eerder speels dan spannend zijn. De speelkamer van Christian staat vol met interessante seksspeeltjes, maar hij weet moeiteloos de meest saaie alledaagse uit te kiezen.
Tripje hier, tripje daar…
De film is vooral een verzameling van tripjes. Na een razendsnel afgewerkte huwelijksceremonie gaan we op huwelijksreis, er is een vakantie naar Aspen, een roadtrip naar een nieuw landhuis… Elke keer lijkt Ana zich weer te verbazen over iets dat Christian bezit. Een luxe vakantiehuis? Een dure AUDI (Product placement te over in deze film)? Een privévliegtuig? Elke keer doet de film vooral hard zijn best om te onderstrepen hoe rijk Christian is. Deze film gaat ons over een jaar of veertig vooral iets vertellen over het gretige consumentisme van het vrouwelijk publiek uit deze tijd. Een beetje hetzelfde als met Sex and the City 2. De vraag of Christian eigenlijk niet gewoon een hele nare enge vent is poetsen we weg met een nieuwe auto of een extra vakantie.
Conclusie
Deze film is een beetje zoals The Fast en the Furious. Je weet dat het slecht gaat zijn, en toch doet het publiek hard zijn best om er een leuke trip van te maken. Fans genieten schijnbaar voor de voorspelbaarheid, mooie beelden en mooie lichamen van de hoofdrolspelers. Dat Dakota Johnson en Jamie Dornan erbij lopen alsof ze liever overal in wereld hadden willen zijn behalve op de filmset van Fifty Shades maakt niet uit. Johnson en Dornan zien prima acteurs, ik heb ze goed zien presteren in andere films. Fifty Shades Freed is voor hen niets meer of minder dan een contractueel verplichte paycheck. Het Freed in de titel slaat volgens mij op de acteurs, eindelijk zijn ze verlost van hun verplichtingen jegens deze baggerserie. Fifty Shades Freed is wellicht de slechtste van de drie, en dat is een hele prestatie. Reserveer alvast maar weer dat ene plekje op mijn slechtste filmlijst van 2018…
Be the first to comment