Diversiteit is bij Marvel Comics de laatste jaren een hot item. In de comics probeerde men stappen te zetten door bestaande helden te vervangen door meer diverse karakters. Captain America werd een donkere man, Iron Man een donker tienermeisje en Thor een vrouw. Je kan je afvragen of bestaande helden vervangen de beste optie was, het leverde in elk geval boze reacties op bij de fanbase. Ook in de filmwereld is er een roep om diversiteit. Waar blijft bijvoorbeeld die Black Widow film? Veel mensen keken in elk geval enorm uit naar de Black Panther film.
“All over the planet, our people suffer because they don’t have the tools to fight back.”
De dag die je wist dat zou komen
De dag dat T’Challa (Chadwick Boseman) zijn overleden vader gaat opvolgen is aangebroken. Hij is de leider van het geheimzinnige land Wakanda, een Afrikaanse natie dat zijn rijkdom en technologische ontwikkeling al eeuwen voor de buitenwereld verborgen weet te houden. Slechts één keer liep die geheimhouding gevaar. Door verraad van binnenuit wist de blanke huurling Klaue (Andy Serkis) een beetje Vibranium te stelen, de grondstof waarop de voorspoed van Wakanda gebaseerd is. De verrader was de oom van T’Challa, en die moest dat met zijn leven bekopen. Diens inmiddels volwassen zoon Erik Killmonger (Michael B. Jordan) wil nu wraak nemen door T’Challa van de troon te stoten. Door de macht te grijpen wil Killmonger de rijkdommen van Wakanda aanwenden om mensen van Afrikaanse afkomst te bewapenen en in opstand te laten komen tegen de blanke onderdrukkers.
Andere films
De film roept diverse associaties met andere films op. Er zit zeker een vleugje The Lion King in Black Panther. Een nobele troonpretendent krijgt te maken met een machtsgreep van een familielid, en moet alles op alles zetten om zichzelf en zijn koningschap te herpakken. Ook is er een duidelijke knipoog naar James Bond als T’Challa zijn nieuwe outfit krijgt van zijn technische zusje Shuri (Letitia Wright) in een soort Q-achtig laboratorium. De James Bond connectie wordt nog sterker als T’Challa een op handen zijnde wapendeal wil stoppen in een casino. Dit casino lijkt als twee druppels water op het casino dat we zagen in Skyfall. De belangrijkste knipoog is echter naar de film Coming to America. Ook hier volgen we de belevenissen van een Afrikaanse prins uit een fictief rijk Afrikaans land: Zamunda. Actrice Lupita Nyong’o (Love interest Nakia in Black Panther) kreeg zelfs van cast en crew een verjaardagsfeest met Coming to America thema. Het idee van een Afrikaans Eldorado waar ongerepte Afrikaanse cultuur en rijkdom hand in hand gaan zonder dat er een blanke kolonist aan te pas komt is in beide films een belangrijk idee. Eddie Murphy gaf afro-amerikanen een succesvolle blockbuster waarin een donkere cast centraal stond. Regisseur Ryan Coogler geeft miljoenen kinderen eindelijk een superheldenfilm met een donkere held als hoofdrolspeler. (Toegegeven, Steel en Catwoman deden dat ook, maar dat waren wel heel armzalige films)
De schurk heeft een punt
Black Panther ziet er adembenemend uit. Coogler neemt de tijd de om de cultuur van Wakanda te verkennen. Qua muziek, kostuums en decor is de film een lust voor het oog. Black Panther valt in dit rijke decor bijna een beetje weg. Boseman is een prima acteur, maar moet behalve tegen de prachtige aankleding ook opboksen tegen prima tegenspelers. Lupita Nyong’o is niet een doorsnee love interest, en heeft het al helemaal niet nodig om door de held continue gered te worden. Letitia Wright is een welkome komische noot die ook prima in staat is haar eigen boontjes te doppen. Maar de show wordt gestolen door Killmonger (Michael B. Jordan). Hij is een overtuigende tegenstander die niet alleen fysiek maar ook ideologisch de strijd met Black Panther aangaat. Zijn beweegredenen en motivatie zijn begrijpelijk. Zijn vader werd onnodig gedood. Vervolgens laat men de jonge Killmonger alleen achter. Wakanda heeft nooit naar hem omgekeken. En Wakanda en zijn rijke burgers hebben in de ogen van Killmonger veel te weinig gedaan met hun mooie positie. Zoals mijn filmbuddy na afloop opmerkte: “ik was eigenlijk een beetje voor de schurk”.
Conclusie
Veel recensenten gaven de film de volle 100%, 5 sterren of wat hun ratingsysteem dan ook maar was. Deze recensenten laten zich een beetje verblinden door het belang van deze film. Natuurlijk is het geweldig dat er (na veel te lang wachten) eindelijk wat meer culturele verscheidenheid in dit genre doordringt. En een film waarin we ook zien dat vrouwen het genre meer te bieden hebben dan in nood te zijn. Maar de film is ook erg voorspelbaar. Halverwege de film kan je de rest eigenlijk wel uittekenen. Deze voorspelbaarheid maakte dat ik sommige scenes ook een beetje zat uit te zitten. Black Panther is wel een belangrijke stap in de goede richting. Het is jammer dat anno nu dit soort mijlpalen nog nodig zijn, en niet gewoon gemeengoed. Black Panther is ontegenzeggelijk een broodnodige film, maar nog geen meesterwerk. Prima popcornvermaak.
Be the first to comment