Iedereen die onderdeel van een koppel is kent volgens Amerikaanse sitcom’s en films dit fenomeen: Game Night. Zo’n avond waarop je met andere bevriende koppels spelletjes als hints, pictionary of Triviant speelt. Bij ons doet 30 seconds het altijd goed. Deze avonden verlopen wisselend: van hilarische momenten tot zoutloze voorspelbare brave spelletjes. Maar wellicht levert dat genoeg elementen voor een scherpe satire waarin mensen zichzelf kunnen herkennen?
“Never exclude me again.”
Game on
Max (Jason Bateman) is een fanatieke spelletjesspeler die op een avond valt voor de al even fanatieke Annie (Rachel McAdams). Als koppel organiseren ze weekend na weekend met veel vuur Game Night voor hun vriendenkring. Alleen de creepy buurman Gary nodigen ze liever niet uit. Op een dag komt Brooks, de broer van Max langs. Hij is een succesvol zakenman die altijd bezig lijkt Max te kleineren. Brooks wil Game Night een beetje extra jeu geven en nodigt iedereen bij hem uit voor een onvergetelijk avontuur. Hij huurt een aantal acteurs in die een spectaculair ontvoeringsmysterie zullen gaan neerzetten. Als Brooks met veel geweld uit zijn eigen huis ontvoerd is denken de vrienden allemaal dat dit bij de avond hoort. Maar al snel blijkt dat er echte criminelen aan het werk zijn. Wat volgt is een avond waar de vrienden nooit weten wat echt is en wat niet.
Bateman en McAdams
Ik ben niet de allergrootste fan van Jason Bateman als acteur. De man heeft een redelijk rijtje komedies en een succesvolle tv-serie op zijn naam staan. In bijna al die producties blijkt dat hij in essentie eigenlijk een one-trick-pony is. De man doet altijd hetzelfde. Natuurlijk, als je met dat trucje veel geld kan verdienen, prima. Maar zijn echte acteermogelijkheden laat hij zelden zien. Ook in deze film speelt hij weer een ietwat onzekere every man. Tegenover hem staat Rachel McAdams, een actrice die haar sporen in Hollywood wel verdiend heeft. Ze heeft in betere en meer prestigieuze projecten als deze gezeten, maar wellicht dat haar casting in deze film daarom werkt. Ze lijkt wel lol te hebben in het wat dommige en niks-aan-de-hand vermaak dat deze film wil bieden.
Kabbelen
De film kabbelt van misverstand naar ongelukkige situatie naar nieuwe ontwikkelingen. Verrassend is het allemaal nooit, maar je vermaakt je onderweg prima. Er zijn zeker een paar momenten waarop de gehele zaal dubbel van het lachen lag, en daar is het dit soort projecten toch om te doen. De bijrollen vervullen hun taak met verve. Het zijn nagenoeg allemaal koppen die je wel eens vluchtig in TV-series, soaps en andere doorsnee comedies voorbij hebt zien komen. Billy Magnussen kende ik bijvoorbeeld alleen van As the World Turns, maar hij grijpt hier zijn kans om een behoorlijk grappige onbenul neer te zetten. Zijn komische timing maakt zelfs minder geslaagde grappen toch nog vermakelijk.
Conclusie
Game Night is zo’n film waar je van te voren zonder al te hoge verwachtingen in gaat, en die dan ook nog best meevalt. Ga je deze film daarna nog een keer zien? Nou nee, het is zeker geen evergreen zoals American Pie of The Hangover. Die film kan ik keer op keer als ze ergens op TV voorbijkomen weer opnieuw bekijken. Maar zoek je een simpel begin van een gezellige avond uit, dan is dit wellicht een goede optie. Of je gaat met je vrienden gewoon zelf een Game Night organiseren. Kolonisten van Catan of Ticket to Ride blijft altijd leuk!
Be the first to comment