Soms ga je naar de bios omdat je gewoon even een simpele film wil zien. Niet teveel gezeur, gewoon vermaak. Niet alles hoeft blockbuster, filmhuis of Oscar-waardig te zijn. En er zijn genoeg puur-vermaak-films die ik elk jaar opnieuw kan zien. Maar soms kom je tijdens het kijken van zo’n film tot een afgrijselijke ontdekking: dit is geen puur vermaak, dit is gewoon saai, slecht, slap en sneu. 10 films uit deze eeuw waar je absoluut niet je tijd aan moet opofferen.
Freddy Got Fingered (2001)
Tom Green was een paar maanden the IT-Guy van MTV. Zijn bizarre show was populair, hij trouwde Drew Barrymore, had een rolletje in Charlie’s Angels en Road Trip, en toen… kwam deze bizarre film uit, en begon de maatschappij zich af te vragen waarom we hem eigenlijk leuk vonden. De film is zo bizar en raar dat ik mag hopen dat ze ‘m niet over een jaar of duizend opgraven. Het zou geschiedkundigen veel verkeerde ideeën geven over onze hedendaagse maatschappij.
Catwoman (2004)
Na de onvergetelijke Michelle Pfeiffer in Batman Returns leek een Catwoman film een kwestie van tijd. Het project liet echter lang op zich wachten. En als iets te lang blijft liggen gaat het vaak stinken. Hale Barry kreeg uiteindelijk haar ego project waar het vooral draaide om de rondingen van haar lichaam, en niet om enige liefde voor het basismateriaal: comics. Met recht één van de slechtste comicverfilmingen ooit, en winnaar van diverse Razzies.
Garfield (2004)
De leukste stripkat ooit en de grappigste acteur van de laatste decennia (Bill Murray), dat moet wel een gouden combinatie zijn, toch? Nope, het leverde dit misbaksel op, waarin Garfield’s luie leventje overhoop komt te liggen als zijn baasje een zwerfhondje (Odie) in huis neemt. De film is totaal niet grappig, en zal fans van de sarcastische kater pijn doen. Er volgde een zo mogelijk nog slechtere sequel. Bill Murray zou later in de film Zombieland weinig complimenteus refereren naar deze mislukking.
Alone in the Dark (2005)
In dit lijstje mag de Duitse “filmmaker” Uwe Boll natuurlijk niet ontbreken. De man heeft een naam weten op te bouwen met mislukte videogame adaptaties. Zijn oeuvre lezend waren een hoop films kandidaat voor deze lijst, maar AITD is toch wel de allerslechtste. Tara Reid als wetenschapper is al erg genoeg, en… Christian Slater… waar is het misgegaan? De film ziet er goedkoop uit, het verhaal heeft nagenoeg niks met de originele game te maken, en het hele project straalt overbodigheid uit.
Hostel (2005)
Quentin Tarantino besloot zijn vriendje Eli Roth een extra zetje te geven, en gaf toestemming zijn naam op de poster te zetten als producer. Hostel is totale martelporno zonder pointe, waarbij Europese landen weer op zijn smalst worden neergezet. Nederland is er natuurlijk voor de seks en de drugs, Slowakije als eng land vol oude verlaten fabrieksterreinen met enge moorddadige mensen. Slowakije was niet blij met deze weergave, maar Roth rechtvaardigde dit door te zeggen dat de meeste Amerikanen toch niet weten dat dat land überhaupt bestaat.
Untraceable (2008)
In Untraceable worden personages vermoord als teveel mensen op een bepaalde site een kijkje komen nemen. Ondanks dit gegeven kunnen internetters hun nieuwsgierigheid niet onderdrukken. De film lijkt hedendaagse martelporno als Saw en Hostel te veroordelen, maar doet eigenlijk gewoon lekker mee. De weergave van cybercrime en internet is gênant (inclusief film-computers met piep geluidjes).
The Legend of Chun-Li (2009)
Videogame films zijn zelden een succes, maar veel slechter dan deze komen ze niet. Met name Chris Klein (Die we kennen van American Pie) kreeg er in de recensies van langs vanwege wel heel magere acteerprestaties. Het verhaaltje heeft weinig om het lijf; Chun-Li gaat op zoek naar haar ontvoerde vader in een ver exotisch land. De website AskMen.com zei het als volgt: “If you paid money to see this — even stolen money — D, DF, F+HP yourself in the pancreas.”
The Bounty Hunter (2010)
Gerald Butler moet zijn ex-vrouw Anniston naar het politiebureau brengen, en dat brengt oude gevoelens van haat en liefde boven. Er waren drie duidelijke aanwijzingen dat ik de film niet leuk vond. Aanwijzing één: op een gegeven moment keek ik op mijn mobieltje hoe laat het was, en ik zag dat ik helaas pas op de helft van de film was. Aanwijzing twee: ik heb maar één keertje kunnen lachen, en dat was eigenlijk meer een slechte grinnik. Aanwijzing drie: als hetero man vond ik de man sympathieker en leuker om naar te kijken dan de vrouw.
Did you hear about the Morgans? (2010)
Romantische komedies hebben drie belangrijke ingrediënten nodig. 1) Een koppel dat je graag bijeen ziet komen. 2) Leuke bijfiguren voor de komische noot. 3) Een aantal obstakels die eerst overwonnen moeten worden. Deze film voldoet eigenlijk alleen aan 2. Het beoogde liefdeskoppel (Sarah Jessica Parker en Hugh Grant) heeft zo weinig chemie dat je eigenlijk hoopt dat ze linea recta uit elkaar gaan, zodat je de bioscoopzaal mag verlaten. Anders dan de filmtitel beoogde hoorden gelukkig weinig mensen over de Morgans.
Jack & Jill (2011)
Adam Sandler was ooit nog wel een grappige komiek. Ik ben altijd blij met films als Happy Gilmore, The Wedding Singer en 50 First Dates. Helaas denkt Sandler dat hij ook grappig is als hij een gek piepstemmetje opzet en een beetje moeilijk kijkt. Voorbeelden hiervan zijn the Waterboy en Little Nicky. Met Jack & Jill haalde hij zijn bedenkelijke niveau nog veel verder naar beneden. De komedie is zo pijnlijk niet grappig dat je je afvraagt of mensen zich niet doodschaamden dat ze aan dit wanproduct moesten meedoen. Met name de bijrol van Al Pacino is verbijsterend.
Be the first to comment