The Outsider

Jared Leto blijft een eigenaardige figuur. Na een tijdje te hebben kunnen parasiteren op een reputatie als pretty boy in Hollywood besloot hij muzikant te worden. Hij scoorde wat hitjes in de tijd dat Emo-muziek om de een of andere reden cool was. Daarna maakte hij een behoorlijke comeback als acteur; het leverde hem zelfs een Oscar op. Nu hij een geslaagde acteur en succesvolle muzikant was geworden lag de wereld voor het oprapen. En toen… was er dat weirde optreden als de Joker in Suicide Squad. Een flinke mislukking verder mag Leto het nu proberen in deze Netflix productie.

“The koi fish who can swim up a waterfall becomes a dragon.”

Licht ontvlambaar
Amerikaan Nick (Leto)zit een paar jaar na de tweede wereldoorlog vast in een Japanse gevangenis. Hij redt een hoge Yakuza pief genaamd Kiyoshi (Tadanobu Asano) en bewijst zo zijn nut. De clan van Kiyoshi regelt in ruil daarvoor zijn vrijlating. Leto blijkt een stil maar ontvlambaar mannetje, en Kiyoshi heeft steeds wel een klusje voor hem. Zo maakt Nick langzaam aan carrière binnen de Yakuza, iets dat erg ongewoon is voor een buitenstaander. Verder valt Nick voor de zus van Kiyoshi, volgen er oorlogen met andere clans en is er natuurlijk nog een duister geheim uit Nick’s verleden.

Netflix producties
Ondanks de goede kritieken voor Annihilation ben ik nog steeds niet enorm onder de indruk van Netflix’s pogingen om kijkers te lokken met exclusieve films. Dat heeft deels te maken met mijn liefde en respect voor de bioscoop. Veel films komen wat mij betreft het beste tot hun recht in de bioscoop. Dat wil niet zeggen dat je ze niet prima thuis voor de buis kan bekijken. Maar de bioscoop geeft het allemaal voor mij iets extra’s. Misschien is het psychologisch, maar de meeste Netflix-films lijken oprecht uit te stralen dat ze niet voor de bioscoop zijn gemaakt. Het zijn eerder land durende afleveringen uit een TV-serie, of een Adam Sandler film. Het heeft een beetje die ouderwetse straight to video nasmaak voor me. Maar Netflix probeert ambitie te tonen door steeds meer bekende en gewaardeerde acteurs naar hun films te lokken. Dus wie weet?

Pauzeknop
Na een kwartier merkte ik al dat ik de film twee keer had gepauzeerd om te zien hoe ver ik al was, en hoe lang ik nog moest. Mij god, wat kruipt deze film voort als een slak door secondelijm. De film dropt ons zonder veel introductie in het gevangenisleven van Nick, misschien wel één van de saaiste protagonisten die Leto ooit speelde. Nick is een beetje een combi van de Joker en Ryan Gosling in Only God Forgives. Van het ene op het andere moment bijna redeloos agressief, om verder de hele film de stille geheimzinnige vibe af te geven. Tijdens het bekijken van de film kreeg ik de indruk dat regisseur Martin Zandvliet erg onder de indruk was van Only God Forgives, en besloot ook zoiets te willen maken. Jammer dat het allemaal bijna niet oppervlakkiger, saaier en trager kan.

Conclusie
De film mist een hoop elementen die in dit genre toch redelijk belangrijk zijn. Nick is een saai en leeg personage. Het ene moment kent hij amper een woord Japans, het andere moment spreekt hij de taal ineens vrij behoorlijk. Er is nergens een groei of leerproces te bespeuren. Zijn beweegredenen om zich bij de Yakuza aan te sluiten gaan niet veel verder dan “er was een vacature“. De redenen waarom hij zoveel speelruimte krijgt binnen de clan is ook oppervlakkig: Kiyoshi mag hem wel. De film sleept zich voort naar het einde, en het enige dat blijft hangen is het besef dat je zojuist twee uur van je leven bent kwijt geraakt. Wil je per se een Yakuza film zien, zoek dan het oudere maar veel vermakelijker Black Rain ergens op.