
Coming of age films zijn er door de jaren heen veel gemaakt. Als kijker krijgen we de kans om mee te groeien met een karakter die de soms vrolijke, pijnlijke, gênante, glorieuze en/of noodzakelijke transitie van kind naar tiener of van tiener naar jong volwassene doormaakt. Aan het einde van de film is de hoofdpersoon een aantal ervaringen rijker en klaar voor een volgende stap in het leven.
“I want you to be the very best version of yourself that you can be.”
Sacramento
Tiener Christine (Saoirse Ronan) heeft niets met de naam die haar moeder Marion (Laurie Metcalf) haar gaf. Ze gaat daarom door het leven als Lady Bird. Ze groeit begin deze eeuw op in het saaie Sacramento en kan niet wachten om het via een mooie studie te ontvluchten. Dit tot grote frustratie van Marion die hard moet werken om haar kinderen kansen te geven in het leven. Marion heeft het gevoel dat Lady Bird hun leven niet goed genoeg vindt. Lady Bird heeft grote dromen en heeft het gevoel dat haar moeder dat niet begrijpt. Ondertussen moet Lady bird nog één jaar op haar Katholieke school doorkomen. Met beste vriendin Julie (Beanie Feldstein) probeert ze er het beste van te maken. Ze krijgt via de toneelclub een relatie met de vrolijke Danny (Lucas Hedges), maar ziet ook wel wat in de “diepzinnige” Kyle (Timothée Chalamet).
Herkenning
Het eerste wat me (ook als man) raakte is de herkenning. Ik groeide zelf in een klein Drents dorpje op, en kon niet wachten om naar de stad te vertrekken. Sommige gesprekken kan je als tiener heel relevant vinden, als je er een decennium later aan terugdenkt zie je jezelf ineens als een soort poseur. In de race om volwassen te worden, cool te zijn, seks te hebben en serieus genomen te worden meten we ons als tiener vaak een houding aan. Dat volwassenen hier doorheen prikken of het niet serieus nemen kan dan heel pijnlijk zijn. En hoewel Lady Bird zichzelf graag als anders ziet en grootse ideeën heeft maakt ze dezelfde tienerzaken door als vele andere kinderen om haar heen. De kracht van de film is dat het de tiener niet te kijk zet of een spiegel voorhoudt: het laat gewoon zien wat opgroeien is. Zonder waardeoordeel.
Moeder en dochter
Het zou makkelijk zijn om deze film te focussen op Lady Bird en haar romance met de twee jongens, en hoe ze zichzelf aan het zoeken is op een Katholieke school die haar levensstijl in de weg staat. Het emotionele zwaartepunt ligt echter bij Lady Bird en haar moeder. Ze frustreren elkaar, doen elkaar pijn en zijn tegelijk heel hard op zoek naar elkaar. De film kiest daarin geen partij. Regisseuse Greta Gerwig laat ons als kijker vooral waarnemen en vult gelukkig niet al teveel voor ons in. Naast haar prima script en meesterlijke regie heeft ze een geweldige cast bijeen gekregen. Ronan zet een prima rol neer en slaagt er bijna in de film in zijn geheel te dragen. Bijna, want het is de fenomenale Metcalf die van Marion een mens van vlees en bloed weet te maken, vol zorg, liefde, teleurstelling, nukken en emotie. Misschien is dit wel de rol van haar leven.
Conclusie
Samen met Call me by your name is Lady Bird nu al één van mijn favoriete films die ik zag in 2018. Dit is zo’n project waaraan alles lijkt te kloppen. Het knappe is dat het script alle clichés van het genre weet te vermijden. Lady Bird ziet haar Katholieke omgeving dan wel als een blok aan haar been, de film is geen veroordeling van een fantasieloos schoolsysteem. Er zijn jongens, maar de film is geen tiener-romance. De hoofdpersoon heeft pretentieuze trekjes, maar is ook gewoon een tienermeid. De film is eigenlijk een soort fly-on-the-wall registratie van een opgroeiende tiener. Goede vrienden blijken ineens passanten in je leven, gehate onderdelen in je leven ga je missen als ze achter je liggen. Achteraf blijken dingen uit je jeugd waar je niks mee kon ook hun charme te hebben. Net als mijn Drentse dorpje wellicht. Absolute aanrader.
Be the first to comment