Waarom nou: Son of the Mask

In deze rubriek zetten we filmprojecten in “het zonnetje” waarvan de makers een cruciale vraag vergaten: “Waarom beginnen we hier aan?” In 1994 verscheen de zeer succesvolle film The Mask met in de hoofdrollen Jim Carrey en Cameron Diaz. De film betekende Carrey’s doorbraak bij het grote publiek en was tegelijkertijd het startpunt van de carrière van Diaz. Ruim 10 jaar besloot men dat het tijd was voor een vervolg: Son of the Mask. Helaas wilde niemand van de originele cast meer meewerken, dus moesten we het deze keer doen met grappenmaker Jamie Kennedy.

Sukkelige grijze muis
Tim Avery (Kennedy) is cartoonist en probeert al geruime tijd zijn eigen tekenfilmserie op televisie te krijgen. Helaas is Tim een sukkelige grijze muis, wiens ideeën niet echt in de smaak vallen bij de bazen van de animatiestudio. Verder dan Torpedo de Schildpad heeft Tim het nog niet geschopt. Dagelijks loopt hij in een schildpaddenpak door de studio rond om kinderen rond te leiden. Gelukkig heeft Tim een mooie jonge vrouw die wel een goed betaalde baan heeft. Met het geld dat zij iedere dag mee naar huis brengt, kan de familie Avery samen met hun hondje Otis lekker in Suburbia blijven wonen. Maar ja, honden gaan vervelen en Tim’s vrouw vindt dat het tijd wordt voor een baby. Tim denkt daar echter heel anders over: Kinderen zijn maar lastig en bovendien wat moet het kind wel niet denken van zijn nutteloze vader die het nog steeds niet voor elkaar heeft gekregen om zijn eigen tekenfilm op de buis te krijgen.

Het masker
Er wordt dus nog maar even gewacht met het maken van kindertjes in huize Avery. Dat lijkt goed te gaan, totdat Otis op een dag met een oud houten masker thuiskomt. Tim heeft ‘s avonds een gekostumeerd feestje en besluit het masker maar te dragen. Zodra hij het houten ding opzet, neemt het masker de macht over. Tim verandert in een swingende groene gladjakker en iedereen hangt aan zijn lippen. Leuk, want alle mensen van de studio zijn ook op het feestje aanwezig en Tim krijgt direct promotie. Helaas heeft het dragen van het masker ook een nadeel, want met masker en al bespringt Tim bij thuiskomst zijn vrouw en zorgt ervoor dat ze zwanger raakt. Negen maanden later wordt er een gezonde baby geboren, maar al snel blijkt dat het hummeltje over allerlei wonderbaarlijk krachten beschikt. De originele eigenaar van het masker, de onheilsgod Loki (Cumming), heeft inmiddels ook lucht van de zaak gekregen en hij wil zijn masker terug.

But!
Laat ik meteen maar met de deur in huis vallen: Son of the Mask is een ontzettende shit film! De voornaamste reden hiervoor is Jamie Kennedy als The Mask. De eerste film (uit 1994) werd echt gemaakt door Jim Carrey. Met zijn gekke bekken en maffe capriolen bracht Carrey het personage van The Mask echt tot leven en kreeg hij de lachers al snel op zijn hand. Kennedy, misschien bij sommigen bekend van The Jamie Kennedy Experiment, overleeft de vergelijking met Carrey simpelweg niet. Als The Mask is hij lang zo grappig niet en ook het personage van Tim Avery is ontzettend suf. Tim is vervelend, loopt de hele tijd te zeuren en gedraagt zich als een klein kind. Eigenlijk is hij gewoon een enorme eikel aan wie je jezelf al snel mateloos gaat irriteren. De jongere kijkertjes zullen hier misschien minder last van hebben, maar ik vroeg me na tien minuten al af waarom Tim’s vrouw in godsnaam nog steeds bij hem is.

Niet The Mask
Dat Kennedy niet heel sterk was als The Mask, moeten de makers van de film zich ook hebben gerealiseerd. Ze laten hem namelijk maar twee keer in The Mask veranderen. Wie een hoop stunts en rare trucs van de groene mafkees verwacht, komt dus van een koude kermis thuis. De meeste aandacht in de film gaat uit naar baby Alvey (het pasgeboren zoontje van Tim) en naar de onheilsgod Loki. Al het geld dat beschikbaar was voor special effects is in ieder geval geïnvesteerd in de terreur van de zuigeling en de zoektocht van de onheilsgod. De cartoonachtige effecten, die doen denken aan Who Framed Roger Rabbit, zien er niet heel slecht uit, maar maken absoluut minder indruk dan de effecten in de genoemde klassieker. Sterker nog, in deze tijd van overdonderende computer graphics vallen sommige effecten zelfs een beetje tegen.

Conclusie
Kinderen (vanaf zes jaar, want jonger mag niet van de kijkwijzer) zullen zich niet ergeren aan het vervelende personage van Tim Avery, aan Kennedy’s uiterst matige vertolking van The Mask en aan de her en der tegenvallende special effects. Iedereen die ouder is dan twaalf jaar, doet dat echter wel. Jamie Kennedy haalt het namelijk van zijn lang zal ze leven niet bij Jim Carrey. Zijn personage is vervelend en zijn vertolking van The Mask gewoonweg zielig. Toen er aan het einde van de film ook nog een moraliserend stokpaardje alla Jan Peter Balkenende uit de kast werd gehaald was ik er helemaal klaar mee.

 

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*