Jennifer Garner was voor mij altijd het lieve gezicht van films zoals 13 going on 30, Ghosts of Girlfriends Past en Juno. Ze heeft wel een beetje ervaring met actie, tenslotte leerden velen haar kennen via de spionage serie Alias of de superheldenfilms Daredevil en Elektra. Maar ze heeft toch vooral een lieve uitstraling waar je niet direct het woord KILLER op zou plakken. En dat is nou net wat de makers van de wraakfilm Peppermint gewoon wel doen.
“You didn’t serve the justice. I will.”
De man en dochter van Riley North (Garner) worden gedood tijdens een drive-by-shooting, op de verjaardag van haar dochter. De daders zijn leden van een berucht drugskartel. Wanneer de moordenaars weer vrij rondlopen door corrupte ambtenaren op de loonlijst van het kartel, neemt Riley het heft in eigen handen. Nadat ze vijf jaar van de aardbodem lijkt verdwenen keert ze onverwacht terug om keihard wraak te nemen op iedereen die verantwoordelijk is voor de dood van haar man en dochter. De publieke opinie is enthousiast over haar acties tegen drugsdealers. Aan detectives Stan Carmichael en Moises Beltran de ondankbare taak om haar toch op te pakken.
De film neemt zijn tijd om goed neer te zetten dat Riley een lieve soccermom is die het niet breed heeft, maar gelukkig is met wat ze heeft. Na de gruwelijke moordpartij gaat de film al snel over in duidelijk neerzetten wie de schurken zijn, en wie er dus dood moeten. Er is weinig grijs gebied. Het onrecht dat Riley door diverse omgekochte rechtslieden wordt aangedaan is zo weinig subtiel dat je als kijker wel even moet grinniken, de makers leggen het er wel erg dik bovenop. Als Riley na vijf jaar trainen (waar we veel te weinig van te zien krijgen) is Riley een bad-ass vigilante geworden die kogels, vuisten en explosieven gebruikt om haar punt te maken. De film vergt veel suspense of disbelief van de kijker.
Het moet gezegd worden, Jennifer Garner gaat er echt voor, en maakt het beste van het voorspelbare en aangedikte script. Ze is overtuigend in de actiescènes, en verdient wat mij betreft meer kansen in dit genre. Maar hopelijk wel met een andere regisseur dan Pierre Morel. Ik heb destijds genoten van zijn film Taken, en kon ook nog wel lachen om From Paris with Love. Misschien moet deze man gewoon nooit meer samenwerken met scenarist Chad St. John, de man die ook een zooitje maakte van London Has Fallen. Het script zit vol voorspelbaarheid en open deuren. Het sufste is nog dat heldin en schurken zich schuldig maken aan die bekende fout: als je je doel kan afmaken, doe dat gewoon, ga niet eerst zitten kletsen. Zoals Tuco al zei in the Good, the Bad and the Ugly: “If you want to shoot, shoot. Don’t talk”.
Conclusie
Is deze film de gang naar de bioscoop waard? Voor mij was de enige attractie het idee van Jennifer Garner die een paar mannen keihard in elkaar schopt. Ga je alleen daarvoor, dan kom je nog wel aan je trekken. Verlang je echter ietsje meer van je actiefilms, dan is het wellicht beter om even af te wachten tot de film op Netflix of Pathe Thuis opduikt. Een typische film die je één keer kijkt, maar de volgende ochtend al weer vergeten bent. Jammer van alle moeite die Garner er in stak.
Be the first to comment