De families van mijn beide ouders bestaan uit ontelbaar veel ooms, tantes, neven, nichten, aangetrouwde aanverwanten en ongedefinieerde voorbijgangers. Als ik al eens op familiefeesten mijn neus laat zien (veel te weinig) dan ben ik vaak veel tijd kwijt met aan mijn partner uitleggen wie bij wie hoort, of juist niet meer, en wie wat doet of deed. Familiefeesten en weekends hebben zo hun charme, maar ze moeten ook weer niet te lang duren. Maar wat als je door de elementen gedwongen niet anders kan?
“normale levens bestaan niet”
Een grote Italiaanse familie komt bij elkaar om de 50e huwelijksverjaardag van oma Alba (Stefania Sandrelli) en opa Pietro (Ivano Marescotti) te vieren in een grote villa, op het eiland waar ze naartoe verhuisden. Het feest verloopt gladjes, en hoewel veel familieleden een druk leven, issues en geheimen hebben geniet ogenschijnlijk iedereen van het samenzijn. Vanwege plotseling omgeslagen weersomstandigheden zijn ze allemaal gedwongen op het eiland te blijven en lijkt de idylle tussen hen al snel over te zijn.
De film weet het gevoel van een familiefeest direct goed neer te zetten. In de eerste minuten ontmoeten we vluchtig alle leden en krijgen we te horen wat hun rol binnen de familie is. En net als alle nieuwkomers binnen de familie vergeten we dit als kijker heel snel, maar aan het einde van het feest, of in dit geval de film, weten we al heel wat meer. Gewoon door het allemaal maar te ondergaan. Oma Alba en Opa Pietro hebben in elk geval twee zoons en en dochter, en verder zijn er partners, kleinkinderen een neefje hier en een nichtje daar. Er is zelfs een zwart schaap van de familie. Ieder personage is ook weer een apart plotlijntje. De film is verder weinig diepgaand of subtiel, dus al die plotlijntjes maken het niet heel onoverzichtelijk voor de kijker. En je druk maken over diepgang hoeft ook niet, dat is er namelijk niet.
Qua acteren zijn alle melodramatische sluizen opengezet. Het is misschien wat generaliserend om het allemaal typisch Italiaans te noemen, maar alle stereotypen komen voorbij. Een opa als patron, drukke handgebaren, geïrriteerde blikken en verheven stemgeluid voor heel normale vragen, radicale emotionele stemmingswisselingen, Italiaanse muziek die wij vooral kennen via Marco Borsato, prachtige locaties en veel lekker eten. Zoon Paolo (Stefano Accorsi) heeft vanaf minuut één een nichtje (Elena Cucci) achter zich aan die haar intenties duidelijk maakt door elke scene nog verliefder naar hem te kijken. Zoon Carlo (Pierfrancesco Favino) heeft een vet aangezette ruzie met zijn jaloerse vrouw, en dochter (Sabrina Impacciatore) heeft oogkleppen op als het aankomt op het overspelige gedrag van haar man. Gezelligheid kent geen tijd.
Conclusie
Hoewel de film zeker vermakelijke, pijnlijke en herkenbare momenten heeft mist het allemaal toch urgentie. Waarom zou ik als argeloze kijker deze film moeten zien? Geen van de plotjes krijgt een duidelijke afwikkeling. De gebeurtenissen blijven bijna allemaal zonder een climax die voor de kijker duidelijkheid schept over de toekomst van de personages. Wellicht net als een echt familieweekend. De personages die een beetje sympathie opwekken zijn geen meter verder, en de personages die daadwerkelijk iets op hun kerfstok hebben komen vooralsnog overal mee weg. De film voelt net als een leuk (familie)feestje waar je net te lang bent gebleven: toch een beetje jammer.
Be the first to comment