Rond Halloween wil je natuurlijk met een goede back popcorn, de achterdeur op slot en de TV aan klaarzitten voor een spannende Scary Movie. Maar welke film is geschikt voor de leukste feestdag van het jaar? Ik vroeg enkele vrienden, filmliefhebbers en Halloweenfans naar hun favoriete horrorfilms en Scary movies. Sommigen vonden dit door de enorme keuze een enorm lastige vraag, anderen waren er zo uit, en een enkeling vond Halloween een stom commercieel gegeven. Maar bij deze een lijst! Welke film hoort er volgens jou ook tussen? Reageer vooral onderaan!
Beetlejuice – Corina Onderstijn
Beetlejuice! What’s not to love? Monsters, muziek, romantiek, en het ongeëvenaarde optimisme van de jaren ’80 met bijbehorende mode en interieurkeuzes. Ik zag deze film voor het eerst toen ik een jaar of elf was en vond het helemaal geweldig dat ie heel eng (spookhuizen en woestijnwormen en misvormde gezichten – oh my!) én heel grappig tegelijk was. Lydia was een rolmodel, een opstandige tiener, maar ook dapper en gevoelig. Ik wou toen net als haar zijn, heck, ik draag m’n haar nog steeds graag alsof ik een emo ananas ben. Nu zie ik de film vooral als meesterlijke oefening in contrasten. En af en toe haal ik er nog nieuwe dingen uit. Toen ik met acteren begonnen was, dacht ik: “wat zullen ze een lol hebben gehad tijdens de opnames”. En ik leerde hierdoor ook de waardering voor die uitgesproken Burton-stijl of visie. Het is een statement dat dingen anders mogen zijn, en dat echt best wel moeilijke vragen, zoals wat er met je gebeurt nadat je dood bent, ook met een knipoog mogen worden behandeld.
The Nightmare before Christmas / Ringu – Jeroen Vandommele
De beste film voor Halloween? The Nightmare before Christmas natuurlijk. Het is de enige film die ik altijd kijk tijdens Halloween of aanzet tijdens een halloween-feestje. Maar het is natuurlijk geen horrorfilm. Hoewel Jack Skellington en de andere bewoners van Halloween Town de sfeer van Halloween volledig uitdragen zijn ze te leuk, te lief en zeker te muzikaal voor een avondje griezelen op de bank. Mijn zoontje zingt vanaf zijn tweede vrolijk alle liedjes mee: “Ik ben het beest dat jou stiekem belaagt en die ‘s nachts aan je bedpoten knaagt”. Dus ‘Nightmare’ kijk ik in de vooravond met de kinderen. En daarna? Het hangt van mijn bui af, maar ik grijp toch liever terug naar iets met weinig blood and gore, maar veel hallucinante, verontrustende beelden. Bijvoorbeeld het Japanse Ringu (1998) van Hideo Nakata, later in de VS opnieuw verfilmd als The Ring door Gore Verbinski. De premisse is ondertussen klassiek: er bestaat een vervloekte videoband. Iedereen die de tape bekijkt, sterft op gruwelijke wijze na zeven dagen door toedoen van een akelige geest die uit de televisie kruipt. Wanneer een journaliste de legende van de vervloekte tape onderzoekt, worden haar zoontje en zijzelf ook slachtoffers van de vloek. De protagonisten hebben 7 dagen om de vloek op te heffen. Wat volgt is een race tegen de tijd om het mysterie te ontrafelen. Gedurende de film wordt de kijker getrakteerd op een goed en spannend verhaal, maar ook op fantastische beelden die regelrecht uit je nachtmerries lijken te komen. Denk bijvoorbeeld aan de beelden van de videotape zelf, een soort van ‘Un chien andalou’ on crack. Hier de beelden… Wie durft het aan om hem te kijken?
Silent Hill – Meine Reijst
Misschien wel mijn meest geliefde horror-achtige film aller tijden is toch wel Silent Hill. Bij deze game-verfilming hoef je geen simpel hak en slacht werk te verwachten, Silent Hill heeft een boodschap, laat zien waar mensen uit naam van hun religie toe in staat zijn, heeft iets meedogenloos en meer dan welke andere horror weet het een ijzingwekkende en angstige sfeer te scheppen die je van begin tot einde geboeid houd. Ik heb het natuurlijk wel alleen over deel één hé, niet die bagger die erna kwam.
Scream – Mathilde van Steeg
Of het nu Sinterklaas, Pasen, Midzomer, of Halloween is, de film die jaarlijks met veel plezier kijk, combineert twee van mijn favoriete genres: horror/slasher en highschool flick. Na de matige body-count in Hell Fest kwam ik gisteren lichtelijk teleurgesteld thuis en heb Scream meteen opgezet. De klassieker van Wes Craven uit 1996 met Neve Campbell en Courtney Cox blijkt ook na de zoveelste (15e? 20e?) keer kijken vermakelijk. Eng, zoals ik hem de eerste keer kijken eind jaren ‘90 vond, niet meer. Wel kan ik steeds meer de talloze referenties aan klassieke horrorfilms waarderen en de openingsscène met Drew Barrymore blijft geniaal gruwelijk. Hier zijn geen special effects nodig, alleen een flinke dosis bloed (of corn syrup?) en zelfspot. Mijn favoriete scène? Randy (Jamie Kennedy) levert lichtelijk beschonken commentaar op John Carpenter’s Halloween uit 1978 tijdens een doodgebloed feestje bij Stu (Matthew Lillard) thuis – niet wetende dat hij beter zijn eigen advies op kan volgen (“Behind you, Jamie!”). Pass de popcorn!
Cherry Falls – Jan Geerling
Ja, het is een goedkope Scream-kloon, maar ik kan me elke keer weer vermaken met de eenvoudige en hilarische premisse van deze film. Een moordenaar in het kleine dorpje Cherry Falls lijkt het voorzien te hebben op maagdelijke jongeren. De plaatselijke tieners zien maar één oplossing, als de sodemieter die maagdelijkheid kwijtraken. Dat kan op een romantische manier, maar de lokale jeugd kiest voor een flinke orgie. En raad eens wie er dan langs komt? De film heeft een paar flinke genre knipogen en is een ideale combi van humoristisch, slashy en spannend. De foute woordspeling in de plaatsnaam is net zo doorzichtig als de film zelf: popping your Cherry is slang voor het verliezen van je maagdelijkheid.
Night of the Creeps – Toh
Er is geen creatievere zombiefilm dan dit meesterwerk uit het midden van de jaren ’80: Night of the Creeps. Fred Dekker’s campy ode aan drive-in invasiefilms, zwart en wit film-noirs en tienerkomedies. Deze low-budget horror gooit buitenaardse monsters, bijl-zwaaiende moordenaars, vleesetende zombies, frivole meisjes, en dronken studenten bij elkaar en staaftmixt dit met geestige oneliners en vele verwijzingen naar horror klassiekers. Get your guns ready. It’s time to kill the jocks and save some Sorority girls.
Scream Marathon- Priscilla Rasoelbaks
Mijn favoriete horror film is Scream. Vooral omdat ik niet heel erg fan ben van het genre. De meeste horrorfilms zorgen bij mij voor slapeloze nachten en angst voor enge wezens in spiegels waar ik voorbij loop. Scream is niet perse heel eng maar net eng genoeg voor die adrenaline kick. De hele film door zijn er goede schrikmomenten maar daar hoeft de film het niet van te hebben. Het verhaal is ontzettend goed en onvoorspelbaar, iedereen is verdacht! Ongeveer 2 uur lang zit ik geboeid te kijken naar wat eruit zal komen, wie is de koelbloedige moordenaar? Bovendien vind ik zelfs de sequels van deze film de moeite waard. Dus een aanrader voor Halloween: Scream marathon! Een super spannende film (reeks), waarbij je wel de deuren op slot doet maar na de film heerlijk in slaap valt.
Braindead – Youri Dechesne
In mijn lijstje favoriete horrorfilms staan vooral klassiekers als The Shining, Alien, Silence of the Lambs en It (ook al is dat eigenlijk een miniserie). Maar mijn favoriete horrorfilms en favoriete Halloweenfilms hebben niet zo veel met elkaar te maken. Ik kijk met Halloween vooral graag naar humoristische gorefest en dan het liefst naar Braindead; een van de eerste films van Lord of the Rings-regisseur Peter Jackson. Mijn liefde voor Braindead heeft ongetwijfeld minder te maken met de kwaliteit van de film en meer met het feit dat ik vrij jong was toen ik dit van mijn vader mocht kijken en nog nooit iets vergelijkbaars had gezien. Het is zo over de top en zo smerig, het maakte een onuitwisbare indruk op me. Van seksende zombies terwijl ze aan een staak zijn gespietst tot een over-the-top zombiebloedbad aangericht met een gemotoriseerde grasmaaier; het is heel vies en heel grappig. Misschien wel het beste (lees: het vieste) moment is ook het meest ingetogen: wanneer er ongezien pus spuit uit de etterende wond van de moederfiguur, in het vlabakje van een tafelgast die dit vervolgens onwetend smakelijk opeet. Compleet met Ren-en-Stimpy-waardige close-up van die man. Heerlijk walgelijk.
The excorcism of Emily Rose – Marcel van Driel
Het fijne aan griezelfilms is dat je weet dat het toch niet echt kan gebeuren. Het tegendeel is het geval met deze film. The excorcism of Emily Rose heeft daadwerkelijk plaatsgevonden maar dan bij de Duitse Analiese Michel. De film baseert zich losjes op deze zaak waarbij een meisje sterft aan de gevolgen van epilepsie maar daar niet de benodigde medische hulp voor ontvangt, omdat haar ouders geloven dat ze door de duivel bezeten is.
Vroeger heb ik vaak opgepast op mijn jongere zusjes wanneer mijn moeder en haar man samen op stap gingen. Steevast sloeg ik dan van te voren wat lekkers in en huurde een horrorfilm. Lekker alleen griezelen op de bank terwijl ik in rap tempo mijn lekkers verorberde. Het spannende moment was later in het donker alleen naar mijn kamer en vlug in bed. In bed was ik immers veilig. Het griezeligste van deze film was dan ook voor mij dat Emily ook haar toevlucht zocht in bed maar dat haar deken door een onzichtbare hand langzaam van haar werd afgetrokken. Verschrikkelijk…
Revenge of the… Squirrels??? – Martin de Wolf
Mijn favoriete Halloween-film moet nog gemaakt worden. Op zich heb ik wel iets horror / scary movies. Favorieten die zo bij me op komen zijn It (de eerste versie), Scream, The Others en The Sixth Sense. Van die laatste film ben ik nadat ik die gezien had nog drie dagen volledig ‘para’ geweest. Dat is meteen ook wat ik een nadeel vind aan dit soort films. Enerzijds roepen ze bij mij, zeker met geesten erin, een soort van oergevoel op, aan de andere kant: ze kijken gewoon niet zo relaxed. Met Halloween daarentegen heb ik niets. Ik heb er ook niks op tegen, of eigenlijk, toch wel… Hoewel Halloween van oorsprong een Iers feest is, met parallellen die te vinden zijn in heel Europa, vind ik het feest vooral een uiting van Amerikaans Imperialisme, net zoals Kerst en Valentijnsdag dat zijn, Hollywood films, en de Amerikaanse eekhoorn, die de Europese eekhoorn in zijn bestaan bedreigt. Daar gaat mijn nog te maken Halloween-film over: de Europese eekhoorns zitten lekker te luieren en te pas en te onpas “joi de vivre!!” te roepen, of een die de hele tijd zit te zeiken, op stukjes zoals hierboven bijvoorbeeld. Die worden allemaal 1 voor 1 afgeslacht. Door de Amerikaanse eekhoorn. Die krijgen dan hulp van een eekhoorn met spleetogen, en KGB eekhoorn. Er zit ook een eekhoorn met een enorme toupet in en 1 die Chupmink heet! Het wordt echt heel gaaf!! En eng. Werktitel: Squirrel Syndicat, Sequil: Revenge of the Squirrels.
Be the first to comment