In deze rubriek laten filmliefhebbers een ander een film bespreken die hen om wat voor reden dan ook is opgevallen. Het kan gaan om oude favorieten, guilty pleasures, opvallend slechte films of films die om een nostalgische reden zijn blijven hangen. Soms is het leuk om zo’n film die bij jou een bepaalde impact heeft door iemand anders te laten bekijken. Om af te kicken van Halloween kijkt Jet een film die Jan als één van de engste ooit bestempelde: Event Horizon.
“You break all the laws of physics and you seriously think there wouldn’t be a price?”
Jan:Event Horizon (Paul W.S. Anderson, 1997) zag ik jaren geleden onder de juiste scary omstandigheden. Het was mijn eerste nacht op kamers, en het pand was net opgeleverd. Mijn huisgenoten zouden pas later die week hun intrek nemen. Ik zat daar in mijn kamertje met al mijn spullen nog in dozen, en het hele huis was leeg. Buiten waaide en regende het, binnen was het vooral donker en naargeestig stil. Om kwart voor elf duwde ik de VHS tape (ja, ik ben oud) in mijn videorecorder en ging kijken. Ik verwachte een doorsnee Alien-kloon, maar in plaats daarvan kreeg ik een soort Hellraiser in Space. Het kunnen de omstandigheden zijn geweest, maar deze filmervaring was voor mij één van de engste ooit. Ik voelde me de rest van de nacht enorm unheimlich in het mij onbekende lege huis. Ik heb die nacht zelfs van een bloederige Sam Neill gedroomd die me achterna zat en continue ‘Liberate tuteme ex inferis!’ schreeuwde. En hoewel ik snap dat de film destijds niet de beste recensies ooit ontving, is het toch een soort guilty pleasure voor me geworden. Ik ben enorm benieuwd wat iemand anders van deze film gaat vinden, en of hij de tand des tijds nog een beetje doorstaan heeft. En wie beter dan een kenner als Henriëtte?
Henriëtte: De eerste keer dat ik Event Horizon zag, deed ik als eerstejaars mee aan de KEI-week, de Groningse introductieweek voor studenten. Na een avondje in de stad kwam ik op weg naar huis langs het Cultureel Studentencentrum, waar een filmmarathon werd gehouden: 24 uur science-fiction. Wie het langst volhield, kreeg twee bioscoopkaartjes. Binnen lagen mensen in slaapzakjes verspreid over de theatertribunes, met eten en drinken om hen heen. Sommigen sliepen. Ik ving nog net het einde op van Star Wars: The Phantom Menace, waarna Event Horizon begon. Geen idee of die anderen doorsliepen, maar ik was klaarwakker. Die ogen (of eigenlijk, die oogkassen)! Die flitsen van de dimensie erger dan de hel! De airlock! Een naakte, kapot gesneden Sam Neill! Ook de daaropvolgende film bleef ik kijken (Barbarella, voor de afwisseling), en ging daarna maar naar huis – enigszins opgelucht dat het alweer voorzichtig licht begon te worden. Sindsdien had ik Event Horizon nooit meer gezien, maar bij het opnieuw kijken, in opdracht van Jan, vind ik het een laat-op-de-avond-TV-film bij uitstek. Er zit veel actie in, is niet ingewikkeld, en hoewel het tegen het einde wel wat lang duurt, verrast de film met de hoeveelheid gore.
In Event Horizon reist de crew van een reddingsschip naar de Event Horizon, een ander ruimteschip dat verdween op weg naar de ster Proxima Centauri. Dat schip kan door middel van een gravity drive de zwaartekracht manipuleren om een zwart gat te creëren, waardoor het in een oogwenk enorme afstanden overbrugt. De Event Horizon is nu weer op de radar verschenen, maar lijkt volledig uitgestorven. Weir, de architect van het schip, gespeeld door Sam Neill, legt uit dat zulke afstanden overbrugd kunnen worden doordat de gravity drive de ruimtetijd buigt – zoals in de theorie van wormgaten – en het schip zo mogelijk zelfs naar een andere dimensie is gereisd. Wat dan weer jammer is, is dat hij dit erg versimpeld uitlegt aan een crew van gekwalificeerde astronauten, omdat ze hier niets van zouden weten (uiteraard zodat alle filmkijkers het ook snappen). Event Horizon is de naam voor een theoretisch fenomeen rondom een zwart gat; de grens vanaf waar de zwaartekracht zó sterk is dat niets meer aan het gat kan ontsnappen. Dat het schip deze naam heeft gekregen, is natuurlijk een voorbode voor weinig goeds. Want: waar is het precies geweest, en is het inderdaad teruggekeerd zonder passagiers?
Het blijkt al snel dat die gravity drive een niet zo’n beste dimensie heeft aangetikt, en dat er iets mee terug is gekomen. Weir houdt er ook nog eens een eigen agenda op na en wordt overgenomen door een wezen uit de andere dimensie, die niets minder dan de hel blijkt. De crew begint te hallucineren en een voor een komen ze gruwelijk aan hun einde. Het is (was) een aardige verzameling crewleden, zoals naast Sam Neill o.a. Laurence Fishburn en Jason Isaacs, maar de personages blijven oppervlakkig en zijn vooral de taken die ze uitvoeren (kapitein, arts, monteur, etc). Qua techniek ziet het schip er helemaal niet zo gedateerd uit (hoewel het logboek op cd’tjes staat), maar de digitale special effects zijn dat wél en zijn hier en daar ronduit knullig. Maar goed, dat is ons verwende 2018-oog, zullen we maar zeggen. Over de set is duidelijk zeer goed nagedacht. Anderson wilde het ruimteschip de gotische uitstraling van een kathedraal geven en modelleerde de Event Horizon naar de Notre Dame. Zo zijn de motoren ontworpen naar de torens, de antennes naar de waterspuwers en zijn er in het interieur typisch gotische uitlopende steunpilaren te zien.
Conclusie
Event Horizon is niet de eerste slasher in space en leent veel van Alien (en is sterker dan de ruimte-Hellraiser: Bloodline), maar is een stuk explicieter. De film was oorspronkelijk ook langer, met een groter aantal hel-scènes. De studio, die destijds meer met het aanstaande Titanic bezig was dan met Event Horizon, vond echter dat het minder heftig moest, mede naar aanleiding van reacties van testpubliek. Paul W.S. Anderson heeft zo veel mogelijk horror er in proberen te houden, want als je naar de hel gaat, moet je het wel goed doen. De theorie van parallelle universums en andere dimensies blijft een krachtige motivator en vormt een interessante basis van de film. Het verkent de gedachte dat je als mensheid te ver kunt gaan met je ontdekkingen en dat je uitkomt op plekken waar je niet thuishoort, niets hebt in te brengen en elke controle verliest. Hoe ver ontwikkeld onze technologie ook is, we weten nu nog niet wat voor deuren we er in de toekomst wellicht mee kunnen openen.
Bij het herkijken heeft de film bij lange na niet de impact die hij had op die ene avond, lang geleden, wazig van het stappen en eigenlijk al op weg naar bed. Maar als ik Event Horizon nu aan het begin van de nacht op TV tegenkom – grote kans dat ik blijf kijken. Toch weer die zwaartekracht die opspeelt.
Be the first to comment