Bodyguard

Een serie kijken vraagt ook een investering van de kijker. Vaak draait een serie om meerdere seizoenen van soms 10 to 24 afleveringen per seizoen. Maar vaak is het ook gewoon lekker om een korte serie te kijken. Bodyguard heeft slechts zes afleveringen nodig om het verhaal uitgebreid neer te zetten en de kijkers in spanning te houden over de afloop.

“Whatever your training has made you, it’s out of control.”

Na een heroïsche daad die een terroristische aanslag op een trein verhindert, krijgt politieagent David Budd (Richard Madden) de taak om de minister van Binnenlandse Zaken, Julia Montague (Keeley Hawes), te beschermen. Budd is  een prima bodyguard, maar zit ook met zichzelf in de knoop. Tijdens  zijn diensttijd in Afghanistan werden veel van zijn kameraden gedood of verminkt, een oorlog waarvoor Montague tot op zekere hoogte verantwoordelijk was. Voor hij het goed en wel doorheeft is Budd een pion in een politieke machtsstrijd.

Je kent vast wel dat moment dat je door Netflix aan het flippen bent opzoek naar iets nieuws. Soms kan ik rustig een half uur zoeken zonder iets te vinden waar ik op dat moment ECHT zin in heb. Toen ik Bodyguard tegenkwam was het meest positieve dat ik dacht: “in elk geval gaat het niet over een zwaar getormenteerde detective“. Zonder veel verwachtingen begonnen mijn vriendin en ik aan de eerste episode. Vanaf de eerste ijzingwekkend spannende scene had de serie me echter in zijn greep. Budd staat tegenover een zenuwachtige vrouw met een bomgordel en probeert haar met gevaar voor eigen leven van een aanslag af te laten zien. De bange vrouw wordt ondertussen niet geruster van alle speciale eenheden om haar heen die haar het liefste direct willen omleggen. Deze… explosieve situatie (sorry daarvoor) is een ijzersterk begin van een lekker spannende serie.

De serie laat je twee grote dreigingen voor de maatschappij ervaren. De dreiging van buitenaf: zelfmoordterroristen en jihadstrijders jagen het grote publiek en diverse politici angst aan. Dit zorgt voor een tweede dreiging dichter bij huis: wijzelf. Paranoia, complottheorieën en populistische politici die vooral op hun eigen gewin uit zijn. In dit gewoel probeert de aan posttraumatische stress lijdende Budd zichzelf terug te vinden. Zonder dat het een onoverzichtelijke wir-war van plotlijntjes dreigt te worden zijn er nogal wat personages met een eigen agenda. En Budd dreigt ondertussen ten onder te gaan aan zijn eigen demonen. Is hij de ideale bodyguard of een gevaarlijke tijdbom die zelf op ontploffen staat?

Conclusie
De serie duurt slechts zes afleveringen, maar dat blijkt meer dan genoeg om een complex en intrigerend verhaal te vertellen. Niet alles hoeft tot tien episodes uitgesponnen te worden, en niet elke vage neef van een vriend van de hoofdrolspeler hoeft complex te worden uitgewerkt. Het is verfrissend om eens een serie te zien die gewoon vertelt wat het wil zonder al te veel poes-pas. Er zitten echter wat plotgaten en ongeloofwaardige wendingen in het verhaal die je soms even de wenkbrauwen doen fronsen. Maar de vele spannende momenten en het hoge WTF gehalte zorgen ervoor dat de serie zes afleveringen lang puur entertainment op het puntje van je bank is. We vergaten zelfs af en toe onze chocoladepepernoten op te eten, en dat zegt wat.