Als ik tien elementen moet noemen die mijn jeugd kenmerkten tijdens de jaren ’90, dan is de videogame Mortal Kombat er eentje van. Destijds lazen mijn beste vriend Randy en ik elke maand gamesbladen om meer te weten te komen over dit bloederige vechtspel. We pakten de trein naar Amsterdam om daar in een arcadehal deel II te kunnen spelen. We werden helemaal wild toen we voor het eerst een deadmove uitvoerden. We waren dan ook erg blij toen er een film over dit duistere spel in de bioscopen ging draaien.
“The fate of billions depends upon you. Heh, heh, heh… Sorry”
Liu Kang (Robin Shou) heeft last van nare dromen. Daarin moet hij machteloos toezien hoe zijn broertje Chan wordt afgemaakt door de duistere tovenaar Shang Tsung (Cary-Hiroyuki Tagawa). Liu keert terug naar zijn geboorteland waar al snel blijkt dat Chan inderdaad om het leven is gekomen. Dondergod Rayden (Christopher Lambert) vertelt Liu dat Tsung de beste vechters van de wereld uitnodigt voor een toernooi genaamd Mortal Kombat. Ondanks de waarschuwing van Rayden dat hij er nog niet klaar voor is vertrekt Liu meteen naar de toernooilocatie. Onderweg ontmoet hij Special-forces lid Sonya Blade (Bridgette Wilson) en filmster Johnny Cage (Linden Ashby) die hun eigen redenen hebben om aan dit toernooi mee te doen. Al snel blijkt dat Tsung een paar bovennatuurlijke vechters tot zijn beschikking heeft, en dat ook nog eens het welzijn van onze planeet van dit toernooi afhangt. De drie helden zullen allemaal persoonlijke groei moeten doormaken voordat ze klaar zijn om dit toernooi tot een goed einde te brengen.
Gameverfilmingen hebben door de jaren heen een slechte naam gekregen. Het was al niet best met de Super Mario Bros film, en recent was de Assassin’s Creed film ook een vrij dure deceptie. Mortal Kombat uit 1995 wordt door velen gezien als een lichtpuntje. Natuurlijk is deze film van Paul W.S. Anderson absoluut geen Oscarmateriaal. De acteerprestaties zijn op zijn best adequaat. Maar de sfeer uit de game komt zeker over. Bovendien weet de film de juiste balans te vinden tussen het materiaal serieus nemen en een vleugje humor aan het geheel toevoegen. De Street Fighter film met Jean Claude van Damme toont aan hoe het ook had kunnen aflopen.
De speciale effecten zijn wisselend. Sommige zaken tonen aan dat computeranimatie midden jaren ’90 nog in de kinderschoenen stond. Desondanks was het publiek destijds al verwend met Jurassic Park en zijn levensechte dino’s. Mortal Kombat had duidelijk niet genoeg budget voor dat soort trucjes. Het hagediswezen Reptile ziet er uit alsof het uit een budget Playstationspelletje is ontsnapt. Wel absolute top zijn de praktische effecten die de vierarmige reus Goro tot leven wekken. Hoewel Goro op de set vaak last had van irritante defecten is het resultaat, zeker voor een film als deze, erg gaaf. Een bewijs dat praktische effecten soms veel imposanter zijn om naar te kijken dan snel gemaakte computeranimaties. Verder stralen de speciale effecten veel camp uit, en dat past wel bij een film als deze.
Maar de jonge gamers kwamen natuurlijk vooral voor de vechtscenes. De game stond bekend om zijn deadmoves en bakken bloed. Omdat de filmbazen zoveel mogelijk gamers in de bios wilden krijgen besloot men voor een PG13-rating te gaan. Hoewel er nog steeds rake klappen en duistere magie in de film zitten mis je wel een paar iconische deadmoves. Daar staan veel fanservice voor de kenners van het spel en een paar mooi vormgegeven gevechten tegenover. De gevechten Liu Kang met Sub Zero en Reptile zijn erg gaaf om naar te kijken. En ook Johnny Cage’s gevechten met Scorpion en Goro zijn hoogtepuntjes in deze film. Bridgette Wilson is niet heel overtuigend en heeft ook maar anderhalve vechtscene om haar kunnen te tonen. Tijdens die scene steelt haar tegenstander Kano (Trevor Goddard) de show.
Conclusie
Mortal Kombat is absoluut onderhoudend genoeg om de gemiddelde tiener of nostalgische volwassene 90 minuten te vermaken. Waarom slaagt deze film waar andere gameverfilmingen falen? De film neemt de achtergrond van de game serieus genoeg en zit tjokvol verwijzingen. Daarnaast straalt de lol van de makers er vanaf. De casting van je favoriete karakters valt goed uit en het duistere sfeertje met een vleugje humor doet de rest. Heb je helemaal niks met Mortal Kombat, dan zal dit waarschijnlijk nooit jouw film worden. Maar draag je de game een warm hart toe, en zag je deze film nog nooit, dan kan ik het je zeker aanraden. Vergeet overigens het bestaan van een tweede film, die staat mogelijk in mijn top 10 van allerslechtste films die ik ooit zag. Tenslotte nog één extra pluspunt: de kick-ass soundtrack die ik destijds helemaal grijs draaide. Een mix van keiharde rock, trance en oosterse beats. Er zijn twee soundtrack Cd’s die beide de moeite zeker waard zijn.
Be the first to comment