Doordat dit nummer van Queen al jaren de top 2000 aanvoert reageren sommige mensen soms een beetje cynisch en afwijzend op deze klassieker. Niet altijd terecht. Smaken verschillen natuurlijk, maar naar mijn mening heeft de band destijds ballen getoond door van dit destijds vooruitstrevende en lange nummer een single te maken. Ik ken verschillende versies van de song, zelfs van Bassie en Adriaan, maar de zang van Freddie Mercury is onovertroffen.
“Does anyone have questions about the music?”
Student en vliegveldmedewerker Farrokh Bulsara (Rami Malek) ontmoet na afloop van een concert rockers Brian May (Gwilym Lee) en Roger Taylor (Ben Hardy). Brian en Roger zijn zojuist in de steek gelaten door hun zanger, en Farrokh wil graag zijn plaats innemen. Hij noemt zichzelf Freddie Mercury en ontwikkelt zich als een excentriek en charismatisch podiumbeest. De band voegt bassist John Deacon (Joseph Mazzello) toe aan de line-up, en de puzzelstukjes vallen op de juiste plaats. Ook in de liefde lijkt alles koek en ei, Freddie begint een relatie met de mooie Mary Austin (Lucy Boynton). De experimentele sound van de band stuit soms op verzet van de platenbazen, maar de band weet vast te houden aan hun visie. Met de roem komt echter ook een enorme hoop druk. Het privéleven van Freddie ligt onder een vergrootglas, en de pers smult van alle geruchten rond Freddie’s seksleven. De wereldster is geliefd bij velen maar voelt zich in groeiende mate alleen.
De film begint ten tijde van het beroemde en nooit overtroffen optreden van Queen op Live Aid. Daarna zien we in flashbacks het verhaal van Freddie en zijn bandleden. Van bio-pics weten we dat men wel eens wat verhaalelementen toevoegt of gladstrijkt. Als ik de beschikbare informatie op diverse websites kan geloven hebben de schrijvers bij deze film wel heel veel aangepast om een publieksvriendelijke film te creëren. Jammer, zeker als je weet dat Brian May en Roger Taylor zelf aan de film hadden meegewerkt. Ook zij stonden kennelijk achter een ietwat gekuiste versie van het verhaal rond Freddie en de band. Het is aan jou als kritische kijker of je dat een probleem gaat vinden. Het tussentijdse vertrek van regisseur Brian Singer zal ook niet geholpen hebben.
De film zelf is qua muziek, tijdsbeeld en acteurs een lust voor het oog. Ondanks de ietwat overdreven tanden steelt Rami Malek de show. Ik had van te voren geen hoge pet van hem op, maar is zeker in vorm. Verder is de gelijkenis tussen Gwilym Lee en Brian May bijna eng. Er waren een paar momenten dat ik dacht naar de echte May te zitten kijken. Het verhaal loopt als een klok, maar te vaak bekruipt me deze gedachte: “100% zeker dat het niet gegaan is zoals deze scene het laat zien.” Het is allemaal af en toe te gelikt, te jongensboekachtig, te stoer, te gevat. Ik ken niet alle in’s en out’s van de band, maar kenners zullen zich daar wellicht aan storen.
Conclusie
De tragiek rond het liefdesleven van Mercury had geen geur- kleur- en smaakstoffen nodig. Het is jammer dat de makers wat dat betreft weinig moed hebben getoond. Zijn uitstapjes in de gayscene worden vooral afgedaan als eng, zwartgallig en naargeestig. Zijn persoonlijke manager Paul lijkt ook zijn sexparter, maar hun relatie blijft grotendeels buitenbeeld. Was er liefde tussen die twee, we komen het niet echte weten. Paul dient vooral als zondebok voor de strubbelingen in het leven van Freddie. Dit leidde tot enige aantijgingen van homofobie. Desondanks heeft de film me geen moment verveeld, en had ik rustig nog een uurtje verder kunnen kijken. De grandioos nagespeelde Live Aid voorstelling zorgt ervoor dat je als kijker met een gevoel van triomf de zaal verlaat. Er valt de film genoeg te verwijten, en toch heb ik me eigenlijk gewoon prima vermaakt. En dat is voor velen motivatie genoeg om naar de bios te gaan.
Be the first to comment