The Favourite

Een aantal jaren geleden zag ik het kostuumdrama Love & Friendship, over een dame die al haar charmes en connecties gebruikt om aan invloed te winnen. De film was een komisch commentaar op de structuren en gewoontes van zijn tijd. Een beetje dezelfde vibe kreeg ik toen ik de trailer voor The Favourite zag. Een film over het Engelse hof in het begin van de 18e eeuw, met een moderne flair en historisch flink wat geur, kleur en smaakstof. Een mooie film om mijn filmjaar mee te beginnen toch?

“As it turns out, I’m capable of much unpleasantness. “

We schrijven de vroege 18e eeuw. Engeland is in oorlog met de Fransen. Toch maakt men zich aan het hof drukker om eendenraces en het eten van ananas. De onzekere en in slechte gezondheid verkerende koningin Anne (Olivia Colman) zit op de troon, maar haar goede vriend Lady Sarah (Rachel Weisz) regeert het land in haar plaats. Dan arriveert Abigail (Emma Stone), de nicht van Lady Sarah. Haar familie heeft het zwaar gehad, en ze is haar sociale status geheel kwijt. Sarah neemt Abigail onder haar hoede en deze ziet hierin een kans om weer te klimmen op de sociale ladder. Aangezien de oorlogspolitiek voor Sarah tijdrovend wordt, brengt Abigail steeds meer tijd door met de koningin. Hun ontluikende vriendschap geeft haar een kans om haar ambities waar te maken. Sarah ziet hierin een bedreiging, en al snel vechten de twee om de affectie van de Koningin.

List, bedrog, gossip en excentriek gedrag aan het hof. Mooie decors, prima acteurs, extravagante rariteiten, helemaal niet vervelend om me twee uur in onder te dompelen allemaal. Rachel Weisz is op dreef als koele en berekenende politica. Ze wordt aanvankelijk neergezet als tegenpool van de ogenschijnlijk sympathieke en bescheiden Abigail. Gedurende de film komen de ambities van Abigail echter steeds nadrukkelijker bovendrijven. Ze blijkt een enorm talent te beschikken voor het bespelen en gebruiken van de mensen om haar heen. De vraag waar ik als kijker dan ook mee kwam te zitten is deze: was dit talent al aanwezig, of heeft haar tijd op het hof haar gemaakt tot wat ze is? Waar de rollen van vileine schurk en onschuldige dienster aanvankelijk helden lijken blijkt al snel dat alles niet zo zwart wit. De film beantwoord deze vraag helaas maar ten dele.

Geschiedkundig heeft men het allemaal niet zo nauw genomen. De karakters hebben allemaal wel bestaan, en dat de twee dames om de gunst van de koningin knokten klopt ook nog wel, maar er zijn redelijk wat zaken aan het oorspronkelijke verhaal toegevoegd. De film poogt ook nergens een historisch correcte weergave van de geschiedenis te zijn. In hun pogingen om de koningin voor zich te winnen schuwen Abigail en Sarah niet hun seksualiteit in de strijd te gooien. Een koningin die in die tijd het bed deelde met haar hofdames had waarschijnlijk voor meer onrust gezorgd dan het in de film doet. Datzelfde hof is ondertussen een vreemde plek. De meest vreemde vormen van tijdverdrijf kunnen ongestoord plaatsvinden, maar de koningin verliest al snel haar geduld als de iets aandoenlijks en gewoons als een muzikaal kindergroepje ziet. Daar heeft ze haar redenen voor, maar de film heeft meer aandacht voor de strijd van de dames.

Conclusie:
De film ziet er qua kostuums en decor werkelijk prachtig uit. De cast is geweldig op dreef, en het zou me dan ook niet verbazen als de dames alle drie mogen opdraven bij diverse prijsuitreikingen. Het verhaal krijgt van mij wel enkele kanttekeningen. Tegen het einde dringt zich de vraag op waar men naar toe wil. Of beter nog: gaat het allemaal wel ergens naar toe? Het centrale element is dat in strijd en gekonkel niemand onschuldig en brandschoon blijft. Sommige mensen die ogenschijnlijk door verschillen gedoemd lijken de strijd te moeten aangaan blijken ineens veel gemeen te hebben en uiteindelijk dezelfde fouten te maken. Het einde voelt echter ietwat onbevredigend, maar zal anderen stof tot napraten bieden.