Elk jaar heb je een aantal films waarvan je de opzet en cast bekijkt en direct een Oscarbuzz voelt. Beautiful boy heeft alles wat een succesvolle film moet hebben. Een dramatisch en op waargebeurde feiten gebaseerd script, een goede cast en een hippe regisseur die dit alles naar zijn hand zal moeten gaan zetten. Sinds Call me by your Name was ik enorm onder de indruk van de jonge Timothee Chalamet. Ik keek dan ook al weken uit naar deze film, maar door omstandigheden kon ik ‘m pas nu zien.
“This isn’t us! This is not who we are!”
Journalist David Sheff (Steve Carell) lijkt zijn leven goed op de rails te hebben. Hij heeft een goede band met zoon Nic (Timothee Chalamet), en twee dotjes van kinderen bij zijn tweede vrouw Karen (Maura Tierney). De idylle valt echter beetje bij beetje uiteen als hij er achterkomt dat het niet goed gaat met Nic. Nic heeft groeiende problemen met drugs, maar zijn vader doet het voorlopig af als een fase. Langzaam maar zeker glijdt Nic af tot David niet meer kan blijven ontkennen. Hij probeert zijn zoon te helpen, maar dreigt daarbij zijn familie te verwaarlozen. Nic belooft zijn vader continue beterschap maar blijft toegeven aan zijn verslaving. Hij stopt met zijn opleiding, loopt weg van huis en komt steeds verder in de problemen. Ondertussen probeert David de motieven en aantrekkingskracht van het drugsgebruik van zijn zoon te begrijpen.
Regisseur Felix van Groeningen timmerde aan de weg met films als The Broken Circle Breakdown en De helaasheid der dingen. Helaas blijkt deze film voor hem nog een brug te ver. Hij koos voor een niet chronologische aanpak waardoor het verhaal soms ietwat rommelig aandoet. Om voor enige onduidelijkheid te compenseren geeft hij de film een soundtrack die bij elke scene perfect aan de kijker uitlegt wat we erbij moeten voelen. Hierdoor ontneem je de kijker een eigen oordeel, en je ontdoet de film voor een deel van diepgang. Een voorbeeld: Nic komt ‘s nachts een stuk later dan verwacht thuis. Zijn vader vraagt hem om een drugstest te doen. Vertrouwen staat voor zowel Nic als David op het spel. David is te vaak teleurgesteld, en Nic heeft het gevoel dat niemand hem ooit nog gaat vertrouwen. Als kijker begin je tijdens deze scene ook te twijfelen. Gebruikt Nic alweer, of gaat hij dat na dit voorval weer doen? Het gesprek eindigt met Nic’s mededeling dat hij zijn urine (nodig voor de test) wel in een potje in de badkamer achterlaat. Als kijker vertrouw je het niet. Wellicht heeft Nic schone urine op voorraad? Juist deze scenes waarin de karakters en kijker worstelen met de waarheid maken de film sterk. Helaas geeft de regie vaak veel te veel weg. Vaak zien we in decor en muziek symbolisch al weergegeven dat Nic weer van de wagen gaat vallen. De regie had net zo goed cue cards aan de film kunnen toevoegen: “hier gaat het weer mis”, en “hier gaat het weer beter”.
Toch bleef de film me tot het eind boeien. Dit komt door de voortreffelijke cast en het prima achterliggende verhaal. Steve Carell kennen velen vooral van zijn komische films, maar inmiddels heeft de man ook een aardige CV met meer dramatische rollen weten op te bouwen. Zijn David lijkt wisselend afwezig, gereserveerd, begrijpend, verbijsterd, onderzoekend en rustig op een bijna afstandelijke manier. Maar de momenten dat hij toegeeft aan zijn emoties zijn daardoor des te indringender. Chalamet is sinds zijn nominatie voor Call me by your name een beetje de golden boy. Hij laat ook in deze film zien een enorm talent te zijn. Hij maakt van Nic een personage waarvan je echt hoopt dat hij zijn problemen gaat overwinnen, maar je voelt die hoop gaandeweg steeds meer vervliegen. Dat maakt ook dat het belangrijkste thema van de film wellicht niet de strijd tegen drugsverslaving is, maar de worsteling van zijn vader met het loslaten van zijn zoon. David blijft wanhopig knokken voor een zoon die niet echt geholpen wil worden. En dat helpt niet. Maar welke ouder zou in zijn plaats zijn kind kunnen loslaten en zich niet schuldig voelen?
Conclusie
Beautiful Boy had een mokerslag van een film kunnen zijn als de regie stilistisch de teugels wat had kunnen laten vieren. Nu sleurt van Groeningen ons iets te nadrukkelijk aan zijn hand door het verhaal. Hij laat weinig aan de verbeelding over en benadrukt met iets te veel vader-zoon-hug scenes en een overactieve soundtrack wanneer het allemaal behoorlijk heavy is. Jammer, want hij heeft met Carell en Chalamet twee acteurs in handen die een potentiële Oscarrol neer weten te zetten. Dat is dan ook de reden dat de film van mij toch een goede beoordeling krijgt. Achter de overdreven nadrukkelijke regie zit een verhaal dat de vinger op de zere plek van veel drugsdrama’s legt: je kan niemand in zo’n situatie echt redden als hij dat niet zelf wil. Maar dat zal een ouder niet tegenhouden om het toch te proberen. Chalamet en Carell laten dat op uiterst geloofwaardige wijze zien.
Be the first to comment