Mijn vriendin en ik volgen regelmatig series, maar om te zeggen dat we echte binge watchers zijn… nou nee. We kijken meestal één aflevering per keer, soms twee als de avond er naar is. Werk en kinderen zorgen er soms voor dat je de uren die je kan slapen extra gaat waarderen. De tijd die je wel hebt om aan een serie te besteden moeten dat ook wijs gevuld worden. Bevalt een serie na twee afleveringen niet, dan haken we keihard af. Op aanraden van de Volkskrant begonnen we aan een nieuwe Netflix serie: Sex Education.
“Nothing Says Happy Abortion Like a Bouquet”
Otis (Asa Butterfield), een student uit de zesde klas, worstelt met zijn onvermogen om te masturberen. Zijn moeder Jean (Gillian Anderson) is seksuologe en doet niet veel anders dan haar zoon over-analyseren. Zijn beste vriend Eric (Ncuti Gatwa), vertelt hem dat iedereen in zijn klas de hele zomer seks heeft gehad, behalve Otis. Dit jaar moet ook voor Otis en Eric het jaar van de waarheid worden. En dan is er nog Maeve (Emma Mackey), een op het oog stoere meid met een twijfelachtige reputatie. Otis mag dan wel seksueel onervaren zijn, maar door zijn moeder is hij in het bezit van een stevige hoop psychologische kennis. Op een dag is Maeve er getuige van dat hij Adam (Connor Swindells), de pestkop van de school, van seksueel advies voorziet. Maeve stelt aan Otis voor dat ze op school een sekstherapiekliniek gaan runnen. Maeve regelt de klanten en inkomsten en Otis verzorgt de therapie. Al snel leert Otis dat iedereen, van de mooiste meid van de school tot de striptekenende hentai-fan, zo zijn issues heeft.
Een serie over middelbare scholieren en hun seksuele frustraties en dromen klinkt niet echt als een originele premisse voor een serie. De film en tv geschiedenis zit vol met voorbeelden hiervan. Mijn vriendin en ik hadden net na twee afleveringen de Netflix serie Wanderlust opgegeven, dat min of meerde dezelfde thema’s deelde. Sex Education valt echter vanaf de eerste aflevering positief op. Visueel is de serie een lust voor het oog. De kleuren, de omgeving en de aankleding van de serie zijn al redenen om te gaan kijken. Ik kon er maar niet uitkomen in welk decennium de serie plaatsvond. De kleding, auto’s, en muziekkeuze suggereert jaren ’80 of ’90, maar er zijn dan wel weer smartphones en moderne computers. Het is net als of je naar een samensmelting van vier decennia zit te kijken. Dit maakt echter ook duidelijk dat vele aspecten van de middelbare schooltijd volkomen universeel zijn. Het maakt niet uit in welk decennium je opgroeide.
De serie heeft wel weer dat typische probleem van oudere acteurs die tieners moeten spelen. Bijna alle acteurs zijn dik in de twintig, en dat is te zien. Gelukkig zijn we kennelijk niet anders gewend, ik merkte dat ik daar vrij snel overheen kon stappen. Behalve Asa Butterfield (The Boy in the Striped Pyjamas) was het grootste deel van de jonge cast me onbekend. En er zitten enkele prima ontdekkingen bij. Ncuti Gatwa steelt een behoorlijk aantal scenes met zijn aanstekelijke vrolijkheid. Ook maakt zijn karakter Eric een interessante verhaallijn door. Eric is openlijk homoseksueel, en zijn vader maakt zich grote zorgen over zijn veiligheid en toekomst. Maeve is het stereotype vreemde meisje met een hart van goud. Maar de schrijvers en actrice Emma Mackey weten het karakter meer dan genoeg diepgang mee te geven. Connor Swindells maakt van Adam stiekem de meest tragische figuur van de serie. Op de achtergrond krijgen we per aflevering steeds een beetje meer informatie. Uiteindelijk zien we niet een doorsnee school bully, maar een eenzame jongen die liefde zoekt. Gillian Anderson zorgt voor een paar heerlijk gênante momenten als al te opdringerige moeder.
Conclusie
Sex Education wijkt qua aantal afleveringen af van de Netflix doorsnee: acht volstaat prima voor het eerste seizoen. Daardoor waren mijn vriendin en ik er in een paar avonden doorheen. We vonden de serie zo leuk dat we geheel tegen onze gewoonte in wel meerdere afleveringen achterelkaar hebben gezien. De serie is niet bang om beestjes bij de naam te noemen. Tegelijk laat het zien hoe moeilijk seksuele ontwikkeling voor tieners (en volwassenen) kan zijn. Zoals bijna alle tienerkomedies rond seks is er ook hier een groot feest waar meerdere belangrijke zaken gebeuren. De serie schuwt stereotypen en uitgekauwde genre-elementen niet, maar weet er wel iets verfrissends mee te doen. Acht afleveringen zijn voorbijgevlogen, en we kunnen nu al niet wachten op seizoen twee.
Be the first to comment