Na ruim een decennium en 21 films is het dan zover: de culminatie van Marvel’s Cinematografische Universum. Alle films bouwden langzaam naar dit moment: een laatste kans voor de overgebleven helden om Thanos tegen te houden en de gebeurtenissen uit Infinity War terug te draaien. Ik weet nog goed dat ik de eerste Avengers film uit 2012 een hele prestatie vond: alle helden uit de eerste Marvel films bijeen brengen in één film. De opzet van van Avengers: Endgame moet die prestatie doen verbleken: één grootse finale en hommage aan meer dan 10 jaar aan films.
“Even if there’s a small chance, we owe this to everybody who’s not in this room.”
Thanos heeft zijn doel bereikt. De helft van de aardse populatie is verdwenen, en de andere helft probeert in de ontstane chaos de kracht te vinden om door te gaan. De overgebleven Avengers likken hun wonden en proberen wanhopig een oplossing te vinden. Kunnen ze de “vingerknip” van Thanos nog terugdraaien en iedereen redden? Alle Avengers worstelen met hun demonen. Thor voelt zich schuldig omdat hij Thanos niet wist te doden toen hij de kans had. Hawkeye is in één klap zijn complete familie kwijt. Iron Man dobbert ergens in een kapot ruimteschip en vreest dat hij zijn geliefde Pepper nooit meer zal zien. Rocket is al zijn Guardians vrienden kwijt. Elke keer als de Avengers een sprankje hoop vinden door een mogelijke oplossing krijgen ze de deksel op hun neus. Het nieuwste sprankje hoop is een mogelijkheid tot tijdreizen, iets waar niemand direct enthousiast van lijkt te worden. Hoeveel tegenslag kan een mens verwerken voor hij opgeeft en loslaat?
Ik vind het knap dat alle helden een plek in deze film hebben. Maar nog fenomenaler is de cast. Ik gooi even een aantal namen op: Robert Downey Jr., Chris Evans, Mark Ruffalo, Chris Hemsworth, Jeremy Renner, Scarlett Johansson, Paul Rudd, Don Cheadle, Brie Larson, Tom Holland, Chadwick Boseman, Evangeline Lilly, Zoe Saldana, Karen Gillan, Rene Russo, Tessa Thompson, Anthony Mackie, Sebastian Stan, Elizabeth Olsen, Tom Hiddleston, Josh Brolin, Danai Gurira, Dave Bautista, Tilda Swinton, Jon Favreau, Natalie Portman, Michael Douglas, Michelle Pfeiffer, Marisa Tomei, William Hurt, Robert Redfort, Chriss Pratt en Samuel L. Jackson. En dan noemen we nog maar een deel van alle bekende Hollywood gezichten. Zelden in de filmgeschiedenis hebben we zo’n grote cast van sterren bijeen gezien (ook al komen velen alleen voor een snelle cameo), en ik maak me sterk dat het ook niet meer snel zal gebeuren. Tenzij Avengers deel 8 in de toekomst een hommage wil brengen aan 25 jaar Marvel films.
Deze laatste film stelt op het actievlak niet teleur. De finale is precies de bombastische veldslag waar de afgelopen 21 films naar toe aan het bouwen waren. De bekende Marvel pracht en praal spat van het beeldscherm af. Er waren diverse momenten waar het publiek luid begon te juichen of enthousiast applaudisseerde. Heb je een groot deel van de voorgaande films gemist, dan mis je soms het belang van sommige scenes. Maar ben je goed ingevoerd in het MCU, dan zitten er juweeltjes van scenes in die de afgelopen films zorgvuldig zijn opgebouwd. De enthousiaste reacties uit het publiek zijn dan ook volkomen terecht. Ik kan helaas daar niet teveel over zeggen om spoilers te voorkomen, maar veel Avengers krijgen zo hun momentje om te shinen. Wellicht voor de laatste keer.
Naast de actie is er ook veel aandacht voor de emotionele risico’s die de helden moeten nemen. Tony Stark voelt zich schuldig over de dood van Peter Parker en wil voor zijn laatste kans met Pepper gaan. Waarom zou hij nog risico’s willen nemen? Voor alle helden staat iets op het spel, en er zullen harde keuzes gemaakt moet worden om een kans te hebben tegen Thanos. Een mindere plotlijn op dat gebied is helaas die van Thor. Ik ben gek op dit bombastisch heroïsche en humoristische karakter, maar deze film gaan ze iets te veel de kant van slapstick op. In Ragnarok was er soms al een overkill aan humor, maar hier zijn nagenoeg alle scenes van Thor flauw en grappig bedoeld. De stoere dondergod die in de vorige film nog bijna eigenhandig Thanos aan het wankelen bracht is nu voor een groot deel slechts een flauwe grap. Sowieso deed Marvel zijn best om de sterkste drie Avengers buitenspel te zetten. Ms Marvel is de hele tijd elders in de ruimte. De Hulk is zachtaardig geworden en laat zich niet meer gaan. En Thor is dus een emotionele schim van zichzelf. Het deed me een beetje aan een oud avontuur van Asterix denken, waar de schrijvers elke keer hun best moesten doen om Obelix niet alles met brute kracht op te laten lossen.
Conclusie
Ondanks dat ene minpuntje heb ik enorm genoten van Avengers: Endgame. Ik ben het namelijk als comicnerd aan de 16 jarige versie die nog ergens diep in mijn 41-jarige zelf zit verplicht om hiervan blij te worden. Deze film brengt door talloze cameo’s van karakters uit voorbije films en honderden verwijzingen een prachtige hommage aan het MCU. Zoals wel vaker met tijdreizen in films zijn er diverse plotgaten, onlogische momenten en vraagstukken waar de schrijvers liever niet al te diep op in gaan. Gelukkig ligt het tempo van de film zo hoog dat je deze issues snel achter je laat om gewoon van het spektakel te genieten. Er is van te voren veel gespeculeerd of Captain America zich in een heroïsch moment gaat opofferen voor de mensheid. Natuurlijk gaan we hier niet spoilen wat zijn lot zal zijn. Wel kan ik verklappen dat Steve Rogers veruit het hardste applaus (de zaal werd gek) kreeg door één ogenschijnlijk simpele actie. Dit moment krijgt zoveel waarde omdat we de afgelopen jaren met deze films zijn meegegroeid en het belang ervan kennen en waarderen. En dat is wellicht het grootste compliment dat ik Avengers: Endgame kan maken. Een prima sluitstuk waarin optimaal gebruik gemaakt wordt van de wereld en de karakters die zorgvuldig geschapen zijn.
Be the first to comment