Rocketman

Soms is de beste kritiek op een film een andere film. Het was soms moeilijk om te zeggen wat er precies miste aan Bohemian Rhapsody (2018), behalve dan dat de film duidelijk veilig was. Achter de schermen had deze film ook veel problemen: regisseur Bryan Singer werd ontslagen en vervangen door Dexter Fletcher, die het geheel kundig maar enigszins saai heeft afgewikkeld. De uitstekende performance van Rami Malek daargelaten kon die film ook niet ontsnappen uit de klauwen van de overige bandleden van Queen: toegankelijk, vermakelijk, maar ook nep.

“You got to kill the person you were born to be in order to become the person you want to be.”

Rocketman, ook van Fletcher, is minder een biopic met muziek en meer een R-rated musical, en in juist alle fantasierijke scenes (Elton John zingt in de lucht, onder water en tijdens een straatgevecht) voelt het geheel veel authentieker aan. Rocketman heeft een persoonlijkheid, en is niet bang voor de duistere kant van de rockster. De cocaïne en de drank komen veelal aan bod, evenals de relaties van Elton John (geboren Reginald Dwight). Ik had problemen met de manier waarop seks werd weergegeven in Rhapsody: weggestopt, altijd geassocieerd met negatieve onderdelen uit Mercury’s leven, en vooral weer ontzettend nep. Rocketman maakt deze fouten niet.

Richard Madden, zowel Elton’s manager als zijn partner, geeft een sexy maar ook meedogenloze performance. Jamie Bell (Billy Elliot) speelt gevoelig en oprecht de rol van Elton’s levenslange tekstschrijver Bernie Taupin. Bryce Dallas Howard is bijna onherkenbaar als Elton’s moeder. Maar de echte ster, en gelukkig maar, is Taron Egerton als Elton John zelf. Egerton zingt en danst alsof zijn leven er vanaf hangt, en de energie spat van het scherm. Nee, het is niet precies een imitatie van Elton, maar voelt dankzij een eerlijke, kwetsbare en bovenal liefdevolle performance ontzettend authentiek aan. Het is de volgende stap voor Egerton, die altijd al een prima acteur was maar hier laat zien wat hij nog meer in huis heeft.

Conclusie
De film is niet perfect: ondanks een slimme structuur uitgesponnen vanuit een rehab-sessie voelt het zo nu en dan nog steeds aan alsof de schrijvers de verplichte biopic momenten moeten delen (moeilijke jeugd, plotseling succes, drank, drugs) en sommige momenten flirten wel heel erg met cliché. En toch ontstijgt de film deze momenten omdat het geheel zo energiek en met overtuiging verteld wordt. Waarom zijn deze rock biopics opeens populair? Wellicht herinneren ze ons aan een tijd waar er meer spanning in de lucht hing, waar we wat makkelijker onze wildere kanten konden omarmen. Een uitstekende herinnering aan deze tijd, en een treffend portret van de man in kwestie. Rocketman stijgt makkelijk op, en blijft precies twee uur lang prachtig in de lucht.