The Lion King

Wederom krijgt een gouwe ouwe uit de Disney-catalogus een extreme make-over.  Disney noemt deze nieuwe films live-action reboots. Momenteel woedt er een flinke discussie of dat voor the Lion King wel opgaat; tenslotte komt de hele film uit de computer gerold. Wij zouden het meer live-like action willen noemen. De dieren in deze film gedragen zich over het algemeen zo realistisch mogelijk, hier dus geen op elkaar balancerende hippos, struisvogels en giraffen.

“Seeing you again, you don’t know what this’ll mean to everyone!”

Met de geboorte van Simba heeft leeuwenkoning Mufasa zijn troonopvolger. Het hele dierenrijk trekt naar Pride Rock om het kleine welpje te aanschouwen. Maar niet iedereen is blij. Scar, de broer van Mufasa, ziet de troon nu weer een stapje verder verwijderd. Nummer twee zijn achter zijn superieure broer was al erg genoeg, maar aan de vrolijke en naïeve Simba heeft hij helemaal een bloedhekel. Op slinkse wijze probeert hij Simba in de problemen te brengen. Nadat hij er bijna in slaagt om Simba in de kaken van een paar hongerige Hyena’s te drijven ziet Scar zijn kans. Hij schakelt zijn broer op laffe wijze uit een weet het zo te spelen dat Simba verantwoordelijk lijkt. Deze vlucht de woestijn in, en Scar kan nu de troon bestijgen…

Even een disclaimer. The Lion King is mijn favoriete Disney-tekenfilm ooit. Niet een ideale uitgangspositie om deze film onbevooroordeeld te bekijken, dat besef ik me terdege. De live-action melkkoe die Disney heeft ontdekt bezorgt mij ook gemengde gevoelens. Het klinkt natuurlijk heel leuk, een nieuwe generatie laten kennismaken met de schatten uit het verleden. Maar moet dat echt met remakes? Natuurlijk spelen de dollars ook een rol. Bij Jungle Book en Beauty and the Beast leverde dat nog best genietbare films op. Aladdin vond ik een beetje overbodig omdat de filmmakers eigenlijk bang lijken om iets echt nieuws te doen. Bij de Lion King gaat men nog een stapje verder, de film is bijna een letterlijke copy/paste van het origineel, met supermooie plaatjes, dat dan weer wel.

De copy/paste van het verhaal gaat heel ver. Een voorbeeld is de openingsscène die gewoon een shot voor shot remake van het origineel lijkt. Een beetje zoals Gus van Sant ooit deed met Psycho. Vanaf camerastandpunten tot en met de posities die de karakters innemen. Er is een scene in de originele tekenfilm, vlak na de dood van Mufasa, waarin een verdwaalde gnoe in zijn eentje nog door het scherm hopt. In deze film komt diezelfde Gnoe op exact hetzelfde moment weer voorbij. De momenten dat regisseur Jon Favreau (Iron-Man, Chef) wel iets anders doet vallen daardoor ook extra op, en niet altijd ten goede. Met name de timing in emotionele of dramatische scenes oogt wat gehaast. In het origineel is er bijvoorbeeld het moment dat Simba zijn vriendin Nala voor het eerst sinds tijden weerziet. Men neemt in de tekenfilm een paar secondes extra de tijd om Simba en Nala elkaar te laten herkennen. Die timing ontbreekt in de nieuwe versie grotendeels.

De leeuwen, antilopes, hyena’s en ander dierengrut zien er echt fenomenaal uit. De Afrikaanse savanne komt op prachtige wijze tot leven. Dit fotorealisme levert de makers direct ook een probleem op. In de tekenfilm kan je de dieren zonder veel moeite emoties laten uitbeelden. Met deze meer realistische aanpak niet. De stemmen klinken soms blij, verdrietig, boosaardig of angstig, de gezichten blijven ongeveer hetzelfde. Omdat de originele film en de bekende muziek vastgebeiteld zitten in mijn psyche, en deze film het origineel zo dicht volgt, weet ik welke emoties ik waar moet voelen. Maar het is weer een onderdeel waar deze film wat mij betreft toch tekort schiet.

De cast is over het algemeen prima. Het voelt heerlijk nostalgisch aan om James Earl Jones als Mufasa te horen. Donald Glover en Beyoncé zijn goed te pruimen als de volwassen Simba en Nala. De casting van Seth Rogen als Pumbaa is spot on. Deze acteur is in het dagelijks leven qua stemgeluid al een Pumbaa, dus een geschikter iemand had men niet kunnen vinden. De grote misser is de stem van Scar. In het origineel stal de vileine stem van Jeremy Irons de show. Scar genoot van zijn eigen doortraptheid en werd zo een onvergetelijke Disneyschurk. Bijna niet te evenaren. De begenadigde acteur Chiwetel Ejiofor gooide het daarom over een andere boeg. Zijn Scar klinkt continue onderkoeld en verveeld. Geen moment slaagt hij er in van Scar de nare baas uit het origineel te maken. Het helpt niet dat het geweldige Scar-lied “be prepared” in deze film werd ingekort tot een paar losse zinnetjes. Eeuwig zonde, maar waarschijnlijk gedaan omdat het gedrag van de dieren in dat nummer te weinig Live-Action like was.

Conclusie
Het grootste probleem van deze film blijft de erfenis van het origineel. Men doet namelijk geen enkele poging die te ontlopen en echt iets nieuws of unieks met het materiaal te doen. De kleine momentjes dat men afwijkt van het basismateriaal zijn voornamelijk slordig en hebben last van matige timing. Het was wellicht een beter idee geweest om voor het script geheel terug te gaan naar de tekentafel en met een frisse blik aan een eigen film te beginnen. Is deze Lion King slecht? Het ziet er werkelijk prachtig uit, het verhaal boeit me op zich prima, de muziek is prachtig. Maar de film mist een eigen ziel. De drie uit vijf sterren die ik de film geef duiden echt niet op een slechte film, maar het origineel scoorde gewoon op diverse punten even iets beter. Vraag je me volgend jaar naar de Lion King te kijken, dan pak ik liever het origineel nog eens uit de kast. Kan iemand me overigens vertellen waarom het liefdesmoment tussen Simba en Nala zich overdag afspeelt? Hierdoor slaat “Can you feel the love tonight” ook nergens op.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*