Richard Curtis is verantwoordelijk voor een aantal romcom klassiekers die iedereen wel een paar keer voorbij heeft zien komen. Of het nou om Bridget Jones, Love Actually of Notting Hill gaat, het blijven heerlijke films om je af en toe in onder te dompelen. Een genre dat ik zou willen omschrijven als “lekker niks aan de hand” films. Voor deze liefdesbrief aan de songcatalogus van The Beatles bundelt Curtis zijn krachten met topregisseur Danny Boyle, de bekende maker van Trainspotting en Slumdog Millionaire.
“I didn’t write it. Paul McCartney wrote it, The Beatles wrote it.”
Jack Malik (Himesh Patel) is een worstelende singer-songwriter uit het pittoresk Britse Lowestoft. Zijn manager en goede vriendin Ellie (Lily James) moedigt hem aan om zijn dromen niet op te geven. Maar het succes blijft uit en de optredens in lege barretjes worden steeds deprimerender. Nadat Jack is geraakt door een bus tijdens een wereldwijde black-out zingt hij “Yesterday” voor zijn vrienden en ontdekt hij dat ze nog nooit van de Beatles hebben gehoord. Na een snelle zoektocht op internet ontdekt hij dat er tijdens de black-Out iets veranderd is. De Beatles hebben nooit bestaan en niemand heeft ooit van hun bekende hits gehoord. Jack probeert met deze nummers zijn carrière nieuw leven in te blazen. Als niemand minder dan Ed Sheeran hem de kans geeft om in zijn voorprogramma op te treden gaat het snel. Jack staat op het punt een wereldster te worden, maar lijkt daardoor de kans op iets meer dan vriendschap met Ellie te verliezen.
Acteur John Hannah zei het ooit heel mooi in de film Sliding Doors: “Everybody’s born knowing all the Beatles lyrics instinctively. They’re passed along to the fetus subconsciously along with all the amniotic stuff. In fact, they should be called Fetals.” Hoe zou het zijn om weer even terug te gaan naar dat moment dat je voor het eerst in je leven Yesterday of Hey Jude hoort? Curtis en Boyle weten dat moment goed weer te geven op twee manieren. Eerst in de melancholische blikken van zijn vrienden als Malik het nummer akoestisch voor ze speelt. Daarna op hilarische wijze als hij Hey Jude voor zijn ouders probeert te spelen maar elke keer onderbroken wordt voor iets pietluttigs. Curtis en Boyle slagen er in om dat moment dat je een mooi nummer voor het eerst hoort gewicht te geven, erg knap als je realiseert hoe beroemd deze nummers zijn.
Yesterday heeft voor een groot deel een prima cast. Het leuke gegeven van de film dient vooral als kapstok voor enkele grappige scenes en de sluimerende liefde tussen Jack en Ellie. Patel en James zijn een liefelijk koppel dat zonder al teveel opsmuk. Ed Sheeran speelt met veel zelfspot… Ed Sheeran. Hij heeft er veel lol in om zijn status als ster te persifleren. Soms komt Jack er terloops achter dat er nog een paar zaken zijn gewist tijdens de black-out. Niet gewist is helaas actrice Kate McKinnon. Zij speelt de manager van Ed Sheeran en probeert van Jack een wereldster te maken. Kate McKinnon doet ook in deze film weer exact hetzelfde wat ze in al haar andere films doet. Of ze nu een Ghostbuster of een muziekmanager speelt, ze is altijd precies dezelfde persoon. Haar “acteren” werkt in korte Saturday Night Live sketches, maar acteren in een film vraagt andere kwaliteiten. De film waarin Kate McKinnon een geloofwaardig mens neerzet moet nog gemaakt worden.
Conclusie
Er is iets vreemds aan de hand met de recensies over deze film. Ik zag verscheidene zeer positieve voorbij komen, maar ook enkele negatieve. Het lijkt wel alsof dit een love it or hate it film is. Het hangt er denk ik voor een groot deel vanaf met wat voor instelling je naar deze film gaat. Ik hoopte op een fijne Richard Curtis feel-good comedy met wat liedjes van de Beatles en wat koddige Britse lokaties. Naar mijn mening pretendeert de film in de promotie ook niets anders te zijn dan dat. Maar omdat de naam van Danny Boyle aan dit project hangt hadden enkele recensenten iets anders verwacht of erger nog… geëist. Een soort deconstructie van het belang en de invloed van de Beatles, en wat er met de popmuziek zou zijn gebeurd als die invloedrijke muziek er nooit was geweest. Tegen deze recensenten kan ik alleen maar zeggen, misschien iets te hard de Cineville pas lopen knuffelen en nog nooit een Richard Curtis film gezien? Ga je voor een leuke Britse romcom, dan kom je prima aan je trekken. Misschien geen nieuwe Love Actually, maar zeker vermakelijk.
Be the first to comment