Danny Boyle is altijd wel in voor weer eens wat nieuws. Na naam gemaakt te hebben met Shallow Grave en Trainspotting ging hij met The Beach een wat meer commerciële kant op. Vervolgens maakt hij de gewaardeerde zombie-flick 28 days later om daarna weer iets heel anders te doen: het resultaat was het lieve filmpje Millions. En wat doe je dan? Dan probeer je eens Sience Fiction uit.
“So if you wake up one morning and it’s a particularly beautiful day, you’ll know we made it.”
De zon is stervende. Zonder de warmte van deze ster is de aarde ook gedoemd. De laatste hoop van de mens rust op de schouders van de bemanningsleden van Icarius-II, een speciaal ruimteschip met een enorme kernbom die de zon weer moet aanzwengelen. Een eerdere missie faalde jammerlijk; van Icarius-I is weinig meer vernomen. De missie van het nieuwe schip verloopt voorspoedig tot de Icarius-II een zendtransmissie van het eerste schip oppikt. De bemanning staat voor een moeilijke keuze: gaan we door volgens plan, of proberen we de bom van de Icarius-I op te pikken om zo de kansen op een succesvolle missie te vergroten? En hoe kan het dat de Icarius-I na al die jaren nog steeds schijnbaar onaangetast rondvliegt in de buurt van de zon?
Danny Boyle kon er destijds tijdens zijn rondgang langs de pers maar niet over ophouden; zijn Science Fiction-film was anders en gedurfder dan Amerikaanse soortgenoten. Daarmee nam hij nogal wat hooi op zijn vork, want ik vind (en met mij vele anderen) dat je zulke pretenties moet waarmaken. De belangrijkste plotontwikkeling is de keuze die de astronauten halverwege de film moeten maken. Logischerwijs heeft deze keuze grote gevolgen voor de rest van de film. Niet alleen zorgt deze keuze voor de nodige onheil, de onderlinge verhoudingen tussen de bemanningsleden komt ook in slecht vaarwater.
Voor een ‘originele en gedurfde‘ productie ‘leent‘ deze film wel heel veel elementen van roemruchte en minder roemruchte voorgangers. 2001: A Space Odyssey en Alien bijvoorbeeld. Maar ook B-werk zoals The Core, Armageddon en Event Horizon komen in de herinnering naar boven. Bovendien is de oplossing voor het naderende onheil dat de aarde bedreigt verre van origineel: een kernbom erin jassen. Waarom zijn alle grote natuurrampen in de filmwereld toch altijd met bommen op te lossen? De hobbels op de weg van de missie, en hun oplossingen hebben we ook al zo vaak gezien: de eeuwige ruimtewandeling die een race tegen de klok wordt bijvoorbeeld.
Om deze film toch wat meer diepgang te geven probeert Boyle ons mee te voeren in de onderlinge spanningen tussen de astronauten, en de vreemde moeder-zoon band die de Zon en de Aarde met elkaar delen. Ook het hoe en waarom van het bestaan wordt in twijfel getrokken. Allemaal leuk en aardig, met het met rampen en ruimteproblemen volgepropte script laat helaas weinig tijd en ruimte over voor dergelijk bespiegelingen, en dat is jammer. Tegen het einde wordt de film zelfs een soort slasher waardoor alle pretenties eigenlijk het vuilnisvat in kunnen.
Conclusie
Waarom nou? is niet alleen een vergaarbak van slechte films, ook redelijke films die zoveel meer hadden kunnen zijn krijgen een plekje. Sunshine is zo’n film. De film ziet er namelijk prima uit, heeft op bepaalde momenten best wat spanning, en is niet voor de volle 100% puur popcorn vermaak. Helaas voor Boyle is de film ook geen originele en gedurfde klassieker geworden, verre van dat. Ondanks redelijke zij het onopvallende acteerprestaties is de film gewoon te doorsnee qua verhaal om echt hoge ogen te gooien. De echte ster van de film, de Zon, en de band die ze met ons heeft had de film meer kunnen geven, maar Boyle gaf uiteindelijk de voorkeur aan standaard SF-rampscenario’sen een slasher einde. Een gemiste kans.
Be the first to comment