Netflix films staan zelden of nooit in mijn top 10 van favoriete films aan het einde van het jaar. Vaak mist elke urgentie om de film te maken al, laat staan om ‘m te gaan zien. Ik heb altijd het gevoel dat de acteurs met minder beleving hun energie in zo’n film steken, er kijken toch wel mensen. Er is geen druk van bezoekersaantallen of het aantal zalen waar de film zal gaan draaien. Roma was dit jaar met een Oscar voor de beste film een voorbeeld van een Netflix film die wel kijkers en critici kon bekoren. Wellicht moet ik mijn mening over deze films bijstellen?
“Who took my wife?”
Abe Guevara (Frank Grillo) wordt gevangen genomen na een schietpartij in een woonhuis. Bij die schietpartij kwam de officier van justitie, Joshua Gregory, om het leven. Abe probeerde te ontsnappen met zijn broer Mateo, maar werd geraakt door een auto en vervolgens naar een lokaal ziekenhuis gestuurd. Een paar rechercheurs, Regina Lewis en Masterson, krijgen de zaak toegewezen. Paul Booker (Anthony Mackie), een gewone verpleegkundige, is belast met het toezicht op het herstel van Abe in het ziekenhuis. Mateo, vastbesloten om Abe uit te breken en een ??schuld af te betalen bij een invloedrijke gangster, ontvoert Paul’s zwangere vrouw Taryn en dwingt Paul om voor hem te werken.
Grillo en Mackie werkten natuurlijk al samen in het Marvel Universum. Dat was voor mij dan ook de reden om deze film op een verloren avond maar eens een kans te geven. In een paar snelle scenes zet men het plot neer, en dan kan het allemaal gaan beginnen. Althans, dat hoop je dan. Jammer genoeg weet de film mijn aandacht niet of nauwelijks vast te houden. De actiescènes zijn aardig, maar de film kabbelt wat. Al snel zit ik een beetje op mijn mobiel te spieken en andere zaken te regelen. Mezelf toch maar weer even dwingen om verder te kijken.
Als actieduo zijn Grillo en Mackie prima te pruimen. Al kijkende dacht ik dat het wel leuk zou zijn als Grillo’s Marvel personage weer tot leven zou kunnen komen, hij is een prima tegenstander voor Mackie in de Avenger-films. het feit dat de twee acteurs elkaar kennen en een goede chemistry hebben is dan ook het grootste pluspunt van deze film. Er zitten wat obligate twists en plotontwikkelingen in Point Blank die je maar een beetje voor lief neemt… Hop hop, door naar het einde.
Conclusie
Point Blank is net als de meeste filmprojecten van Netflix niet meer of minder dan tijdvulling. Het is hap, slik, weg entertainment dat sommige mensen misschien wel kunnen waarderen. Vroeger huurde ik met een goede vriend wel eens straight to video actiefilms, en daar kan je dit wel een beetje mee vergelijken. Weinig budget, een paar bekende koppen, een doorsnee script, en hop, weer een film die Netflix snel als exclusive online kan gooien. Dit zijn nou geen producten waarvoor ik een Netflix abonnement zou aanschaffen. Content om de content moet toch niet het doel zijn dat Netflix nastreeft.
Be the first to comment