Bioscoopjaar 2019 is voor mij tot nu toe nog een beetje tegengevallen. Er zijn maar weinig films die me tot nu toe echt wisten te raken. Henriëtte had nog wel een tip. Ze is hartstochtelijk pleitbezorger van de Mexicaanse film Tigers are not Afraid, en raadde me van harte aan naar de bios te hollen. De film is kennelijk al in 2017 gemaakt, maar kreeg dit jaar pas een Nederlandse filmrelease.
“I learned that courage was not the absence of fear, but the triumph over it. – Nelson Mandela.”
Estrella (Paola Lara) is een jong meisje in een Mexico dat door drugsoorlogen wordt geteisterd. Als ze op school moet schuilen voor een kogelregen krijgt ze drie krijtjes van haar lerares. Elk krijtje staat voor één wens. Wanneer de moeder van Estrella plotseling verdwijnt, gebruikt ze één van de krijtjes om haar moeder naar huis te wensen. De wens komt uit, maar niet op de manier waarop Estrella had gehoopt. Haar moeder is slachtoffer geworden van een gruwelijke moord. Estrella gaat de straat op en sluit zich aan bij een groep weeskinderen onder leiding van Shine (Juan Ramón López). Shine heeft een telefoon gestolen van een lokale bende. El Chino (Tenoch Huerta), de leider van de bende, wil de telefoon terug en stuurt zijn bendeleden achter de kinderen aan. De wezen verbergen zich voor de bende in de ruïnes van de stad. Estrella heeft nog twee wensen over, maar hoe moet ze die gebruiken?
De film begint met twee belangrijke statements. Dat we het hier over sprookjes gaan hebben. En in zo’n sprookje zit een prins die vergeten is hoe het is om een prins te zijn. Angst heeft de overhand genomen. Enerzijds is dit een film waarin een klein meisje geholpen door fantasy elementen moet dealen met traumatische ervaringen. Een vergelijking met Pan’s Labyrinth ligt dan ook voor de hand. Niet geheel toevallig is Guillermo del Toro ook een groot fan van Tigers are not Afraid. Anderzijds is dit een film die een hele natie, verscheurd door geweld, probeert wakker te schudden. Het is alsof regisseuse Issa López met deze film de inwoners van Mexico weer wil laten voelen hoe het is om een prins te zijn. Alle kinderen in deze film moeten hun angst overwinnen om verder te kunnen.
Anders dan Pan’s Labyrinth zijn de fantasy-elementen spaarzamer en subtieler. De Mexicaanse stad is in deze film ook een hoofdrolspeler. Rauw, verbrokkeld en kapotgeschoten vervult hij diverse rollen. Hij biedt de kinderen diverse schuilplekken en spaarzame momenten om weer even kind te zijn. Maar de stad is ook een getuigenis van afschuwelijk geweld en duistere geheimen. De film is al even genadeloos. Issa López zorgt ervoor dat je als kijker echt begint mee te leven met het lot van de kinderen. Vervolgens laat ze je weten dat niemand, zelfs onschuldige kinderen niet, zijn leven zeker is in deze film. Kinderen spelen op straat vijf meter naast een op straat vermoorde man. De dood achtervolgt Estrella letterlijk, een genadeloos voortbewegende stroom bloed kondigt het onheil aan.
Conclusie
Deze film bezorgde mij een flinke dreun in de maag. Het trauma waar de kinderen mee worstelen is voelbaar, en de wereld om hun heen lijkt uitzichtloos. Dat Estrella en Shine er toch voor knokken om weer invloed over hun eigen leven te krijgen zegt ook iets over de veerkracht van de mens. Regisseuse López maakt ondanks het sprookjeselement de werkelijkheid van een drugsoorlog niet mooier dan hij is. Het is een werkelijkheid vol onschuldige slachtoffers, trauma en verlies. Maar in die wereld is ook veerkracht en hoop. Hoop dat de prins weer beseft dat hij een prins is. Dat is voor mij de boodschap van Tigers are not Afraid; een boodschap voor heel Mexico. Prachtig weergegeven in één van de betere films die ik dit jaar zag.
Be the first to comment