Er zijn de laatste tijd nogal wat aardige films over muziek uitgekomen. Biopics, musicals, hommages en comedy’s te over voor de muzikale fanboy. Als Bruce Springsteen liefhebber had ik enorm zin in deze film. De trailer zat vol heerlijke Bruce muziek, en op de achtergrond nam ik ook nog een 80’s versie van Bend it Like Beckham waar. Allemaal ingrediënten voor een “lekker niks aan de hand” film.
“Who writes songs about nuclear war and Thatcher, anyway? “
Engeland, 1987. Javed (Viveik Kalra) is een Brits-Pakistaanse student in het ietwat saaie Luton. Hij droomt er van om ooit de snelweg af te reizen naar het uitnodigende Londen. Hij groeit op in een gezin met een dominante hardwerkende vader die uiteraard Javed’s hele toekomst al heeft uitgestippeld. Javed raakt gedeprimeerd door zijn beklemmende gezinsleven en het gevoel dat hij geen toekomst heeft in een vijandige en racistische gemeenschap. Via studiegenoot Roops (Aaron Phagura) komt Javed in aanraking met de muziek van Bruce Springsteen. Geraakt door de overeenkomsten tussen de teksten van Bruce en zijn eigen verlangens raakt Javed geïnspireerd om zijn dromen na te jagen. Hij vindt ook nog eens liefde via de progressieve Eliza (Nell Williams). Hierdoor dreigt hij zich wel te vervreemden van zijn eigen familie en jeugdvriend Matt (Dean Charles Chapman).
Als je na het lezen van deze samenvatting denkt, oef, dat is wel heel erg Bend it Like Beckham met een Springsteen sausje, dat klopt. De tijdsperiode is leuk omgezet naar de jaren tachtig, maar de thema’s zijn grotendeels dezelfde. Daardoor is het frisse wat Bend it Like Beckham had er hier een beetje af. Desondanks valt er genoeg lol te beleven tijdens het kijken naar deze film. De talloze jaren tachtig verwijzingen zijn natuurlijk een makkelijk komisch effect, ze plaatsen het één en ander ook in een aardige politiek historische context. Het waren de jaren van Thatcherism, werkeloosheid, politieke onvrede en mede daardoor een groot wantrouwen tegen immigranten. Niet het handigste moment voor Javed om zich af te zetten tegen zijn vader, zeker niet als die zijn baan verliest.
De acteurs zijn allemaal sympathiek en doen hun best met het verder voorspelbare verhaal. Wat niet echt helpt is dat alle emoties behoorlijk aangezet zijn. Als Javed blij is kijkt hij zo overdreven gelukzalig dat je bijna gaat vermoeden dat hij een mushroom opheeft. Als men verdriet en machteloosheid uitstraalt lijkt men op mijn destijds achtigjarige zusje die huilend tegen de muur van de woonkamer naar beneden zakte toen ze toch echt van mijn moeder niet mocht opblijven voor Medisch Centrum West. Okay, dat was wel heel specifiek, maar je snapt wat ik bedoel, het is allemaal wel wat karikaturaal.
Conclusie
Toch weet de film op de juiste momenten me er wel bij te houden. De jaren tachtig setting is prettig onderhoudend. De karakters zijn dermate sympathiek dat ik ze als kijker alle goeds gun. Visueel zitten er enkele leuke vondsten in de film, het oog wil natuurlijk ook wat. Maar de drijvende kracht is toch wel de muziek van Bruce. Lekker hard in de bioscoop krijg ik weer zin om mee te blèren met Born to Run, maar ook een prop in mijn keel bij het prachtige The River. Ik groeide op in een klein Drents dorp waar ik ook niet helemaal paste, en ik kon me daardoor wel inleven in de verlangens van Javed. Een voorspelbaar tussendoortje? Zeker. Maar wel uiterst smakelijk aangekleed.
Be the first to comment