
Rutger Hauer heeft in Hollywood een redelijke cultstatus. Hoewel hij een flink aantal respectabele films achter zijn naam heeft staan bestaat het merendeel van zij oeuvre uit onvervalste pulp. Hobo with A Shotgun is een ode aan de gewelddadige pulpfilms van de jaren ’70 en ’80. Put your hands together en je hebt een film waarin Rutger Hauer helemaal op zijn plaats is. Hij speelt een Hobo… with a Shotgun.
Zo vader zo zoons
Hope City wordt niet langer meer gerund door locale politici en de sterke arm van de wet. In de praktijk hebben een narcistische psychopathische vader en zijn twee doorgedraaide zoons de stad geheel in hun greep. Iedereen die tegen ze in opstand komt wordt op uiterst gewelddadige wijze publiekelijk afgemaakt. Vader en zoons maken geen onderscheid tussen vrouwen, kinderen en eigen familieleden, niemand is veilig. Een net in het stadje aangekomen zwerver ziet dit alles met lede ogen aan. Tijdens een overval op een pandjeshuis is de maat vol, de zwerver weet zijn handen te leggen op een geweer en begint het boeventuig naar de andere wereld te knallen.
Mooi van ouderdom
Rutger Hauer heeft door de jaren heen een prachtige oude kop gekregen. Hij is net als Robert Redford en Jack Nicholson iemand die alleen al met elke rimpel op zijn oude verweerde voorhoofd lijkt te kunnen acteren. In Hobo with a Shotgun krijgt hij de ruimte om een breed scala aan mimiek te laten zien. Als eenzame wreker waad hij letterlijk tot aan zijn knieën door bloed en darmen om het recht (of een perverse versie daarvan) nog een beetje te doen zegevieren. Het hoe en waarom van de zwerver doen er niet toe. Er is onrecht, en er is een man die letterlijk uit het vuilnis lijkt te kruipen om het vuilnis op te ruimen.
Ingewanden
De film is gebaseerd op één van de fake trailers van Tarantino’s Grindhouse films. Omdat de film een ode is aan goedkope pulpfilms van enkele decennia geleden mag je dus geen diepgang of een uitgewerkt verhaal verwachten en staat alles ten dienste van een vrij heftige orgie van geweld. Nou heb ik niks tegen een flink heftige film, maar bloed, ingewanden en stukjes hersenen druipen hier letterlijk en figuurlijk van het scherm. Aanvankelijk kon ik er best om lachen, maar na een half uur zat ik hoofdschuddend te kijken. Hoeveel meer ingewanden zouden we nog te zien krijgen? En ook de vele creatieve manieren waarop mensen worden doodgemaakt lijken eerder een knipoog naar films als Saw en Hostel dan naar de jaren ’80.
Een echt bed
De film kent een handvol rustige momenten waarop de karakters nog een pietsje ruimte krijgen om uitgewerkt te worden. De Zwerver red het leven van een jong hoertje dat hem uit dankbaarheid in haar bed laat slapen. Tussen de zwerver en het meisje zijn een paar mooie, bijna tedere momenten die lijken op een beginnende vader-dochter relatie, maar zover komt het uiteindelijk niet. Beide mensen zijn eigenlijk al te ver heen, en de realiteit van Hope City maakt al snel en definitief hardhandig een einde aan het laatste beetje hoop op een normaal of in elk geval beter leven.
Conclusie
Normaal zou ik bij gewelddadige films zeggen dat ze niet voor iedereen geschikt zijn. In dit geval zou ik zelfs zeggen dat iedereen onder de 16 jaar hier echt nog te jong voor is. Ik zeg dit soort dingen niet vaak, meestal neem ik filmkeuringen met een korreltje zout. Hobo with a Shotgun had een grappige knipoog naar de pulp uit de jaren ’80 kunnen zijn, een rauwe film met ergens diep verborgen nog een klein zacht plekje. Helaas is dat idee verzwolgen door liters, liters en liters bloed en ingewanden. Een beetje minder had de film best kunnen hebben. Er zullen vast mensen zijn die nu denken, mietje, hoe erg kan het zijn? In dat geval zeg ik: kijk en oordeel zelf.
Be the first to comment